พาส่องนิยายชื่อยาวที่ดูคล้ายว่าจะเศร้า

‘Don't judge a book by its cover’ เป็นสำนวนที่ใครๆ ก็น่าจะรู้จักและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ว่าอย่าเพิ่งรีบตัดสินว่าหนังสือจะมีเนื้อหาไม่ดีเพียงแค่มองจากหน้าปกแล้วพบว่ามันดูไม่สวยงามหรือน่าสนใจ แล้วถ้าหากว่าเป็นชื่อของนิยายกับคำโปรยบรรยายเรื่องราวบางส่วนคร่าวๆ ที่อยู่บนหน้าปกล่ะ? เราควรจะใช้หลักการเดียวกันด้วยหรือไม่? เพื่อที่จะได้ไม่พลาดอะไรดีๆ ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังชื่อและคำโปรยเหล่านั้นไป

‘To…คนที่ได้อ่านสิ่งนี้ในวันที่ผมจากไปแล้ว’ คือชื่อนิยายวายผลงานล่าสุดของ Kinsang โดยมีจุดเริ่มต้นจากการที่ ‘ปลื้ม’ เก็บสมาร์ตโฟนราคาแพงได้ ซึ่งเขาเตรียมจะนำไปขายต่อเพื่อนำเงินไปจ่ายค่าหอที่ค้างไว้และเป็นค่าใช้จ่ายอื่นๆ แต่โชคชะตาก็ทำให้เขาได้เจอกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งในเคสโทรศัพท์โดยบังเอิญ และแน่นอนว่าโน้ตแผ่นนั้นถูกเขียนไว้ว่า

‘To…คนที่ได้อ่านสิ่งนี้ในวันที่ผมจากไปแล้ว’

‘ถ้าใครได้อ่านโน้ตแผ่นนี้ มันอาจจะเป็นวันที่ผมได้จากโลกใบนี้ไปแล้วก็ได้ แต่ยังมีบางอย่างที่อยากฝากฝังให้ทำสักหน่อย เพราะถ้าไม่ได้ทำมัน ผมต้องไม่สบายใจมากแน่ๆ....’

ใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ ย่อมต้องมีความคิดในใจว่านี่มันเหมือนกับจดหมายสั่งเสียเลย ซึ่งสิ่งที่เราคิดก็ไม่ต่างจากปลื้ม เมื่อเขาได้อ่านข้อความจนหมดก็เกิดอาการเปลี่ยนใจ ไม่นำโทรศัพท์ไปขาย แต่กลายมาเป็นคอยจับตามอง ‘นายมืดมน’ ผู้เป็นเจ้าของสมาร์ตโฟนแทน

จากทั้งชื่อ และ จุดเริ่มต้นทำให้ใครหลายคนคิดว่าเรื่องนี้ต้องออกแนวดราม่า เนื้อหาเข้มข้น อ่านแล้วรู้สึกหน่วงๆ เป็นแน่ แต่ในความเป็นจริงแล้วจะเป็นอย่างนั้นหรือไม่ วันนี้เลยจะแอบพาไปส่องโมเมนต์บางส่วนในเรื่องกันดูว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง

“บังคับยังไงอ่ะ จะแบกไปนอนเหรอ”

“อย่าคิดว่าจะอุ้มไม่ไหว” ตัวผอมกะหร่องแบบนี้หนักถึงห้าสิบกิโลหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ไม่เอาแบบนี้ดิ เดี๋ยวมันเสร็จไม่ทัน” ต้นสนเริ่มใช้น้ำเสียงงอแงเข้าสู้ แต่ผมไม่ใช่คนที่แพ้ลูกอ้อนคนดื้อแบบนี้หรอก
“ก็บอกแล้วว่าให้ถึงแค่เที่ยงคืน”

“ตีหนึ่ง”

“ไม่”

“เที่ยงคืนสี่สิบห้า”

“ไม่”

“ครึ่งก็ได้”

“ไม่”

“โหยปลื้ม”

“ถ้าไม่ยอมไปนอนจะจูบแล้วนะ” ผมที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังก้มลงไปค้ำโต๊ะคอมฯ ไว้ทำให้ต้นสนถูกขังไว้ในวงแขน

“ไม่เคยระวังตัวเองเลย” ผมดุ ทำหน้าดุใส่ด้วย แต่ความกลัวที่ต้นสนแสดงออกมาตอนแรกมันหายไปหมดแล้ว

“ระวังแล้ว”

“ยังจะเถียง”

“ก็...แค่ปลื้มทายาให้ไง จุ๊บอีกทีเดี๋ยวก็หาย ใช่ปะ”

ทำเป็นพูดเล่นมันน่า...จริงๆ เลย

“ไม่หึงดิ”

ไม่รู้ว่าต้นสนพูดนั้นแกล้งเล่นหรือจริงจัง ทั้งที่ปกติผมจะดูออก แต่วันนี้กลับไม่ รอยยิ้มบางๆ นั่น กับแววตามั่นคงไม่ขี้เล่นเหมือนทุกที แล้วถ้าผมจะขอรับคำนั้นไว้ด้วยความจริงล่ะ อีกฝ่ายจะมีทีท่าตอบกลับมายังไง

“ไม่ได้อยากหึงสักหน่อย”

“แสดงว่าหึง”

“อืม”

จากที่คิดว่าเนื้อเรื่องน่าจะซึมเศร้าพาน้ำตาไหล พอดูโมเมนต์แล้วต่างๆ แล้ว ดูเหมือนว่าจะออกแนวฟีลกู๊ด อบอุ่นใจ ทำให้ยิ้มได้เรื่อยๆ แล้วล่ะสิ ส่วนข้อความที่ได้เขียนไว้เหมือนจดหมายสั่งเสียมันคืออะไร? แล้วสรุปว่า ต้นสน หรือ นายมืดมน คิดจะฆ่าตัวตายจริงหรือไม่? ต้องไปหาคำตอบกันเองในเรื่องแล้วล่ะ

สามารถหาซื้อ ‘To…คนที่ได้อ่านสิ่งนี้ในวันที่ผมจากไปแล้ว’ ได้ ที่ร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ, JamClub และ JamShop