ทดลองอ่าน เซียมซีทายรัก บทที่ 1

อาทิตย์ยามเช้าเพิ่งขึ้น เจ้าบ้านสกุลหานก็แต่งกายเสร็จเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกแล้ว หานฮูหยินที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถาม “ไม่กินข้าวเช้าก่อนค่อยไปหรือ”

“เตาเผาติ้งไฉ่เริ่มเล็กไปแล้ว ข้าจึงนัดหมายเจรจากับท่านฉิน ขอซื้อที่ดินของเขามาสร้างเตาเผาเครื่องปั้นดินเผาแห่งใหม่” เป็นเพราะเจ้าบ้านสกุลหานมีรูปร่างอ้วนท้วน ขณะที่สวมเสื้อนั้นแขนขวาของเขาก็จับสายผูกที่อยู่ทางซ้ายไม่ถึง เขาจึงกางแขนให้สาวใช้ผูกให้

“ท่านฉินหรือ” หานฮูหยินย่นคิ้วคิด “ท่านซื้อที่ดินของเขาทำไมกัน เศรษฐีฉินคนนั้นเขาเป็นคนตระหนี่มักเรียกร้องเกินราคามาแต่ไหนแต่ไร ไปเจรจาก็เสียเปล่า”

เจ้าบ้านสกุลหานกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เรื่องนี้เจ้าจะรู้อะไร เจ้าลองเดาว่าเซี่ยฟั่งเป็นอะไรกับเขา” เขาสังเกตสีหน้าใคร่รู้ของภรรยาแล้วกล่าวต่อ “เป็นหลานชายของเขา!”

หานฮูหยินเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง “มีเรื่องเช่นนี้ด้วย”

เจ้าบ้านสกุลหานหัวเราะเสียงเบา “เช่นนั้นเจ้าคิดว่าข้าจะเก็บเขากลับมาทำไมเล่า”

ได้ยินคำว่า ‘เก็บ’ อาเหม่าที่กำลังบิดผ้าเตรียมยกกะละมังออกไปก็ช้อนตาขึ้น แม้สาวใช้ในเรือนเดียวกันอย่างพวกนางจะชอบสืบฟังเรื่องราวต่างๆ ทว่านางเป็นคนไม่เคยพูดพล่ามโอ้อวด ด้วยเหตุนี้เรื่องที่นายท่านเจอโจรป่า แล้วเซี่ยฟั่งช่วยชีวิตเขาไว้ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องโกหก เช่นนั้นเมื่อนายท่านกล่าววาจาเช่นนี้ ก็ช่าง…

“อาเหม่า ชุ่ยหรง เสี่ยวลิ่ว”

อาเหม่าตื่นจากภวังค์ มองไปทางเจ้าบ้านสกุลหานที่เรียกพวกตน อีกฝ่ายกล่าวต่อไปว่า “ไปเตรียมรถม้า แล้วตามข้าออกไป”

หานฮูหยินไม่พอใจเล็กน้อย “ท่านเรียกพวกเขาไปก็พอแล้ว ไยต้องเรียกอาเหม่าไปด้วย ซ้ำยังมีผู้คุ้มกันอีกสองคน ท่านพาคนออกไปถึงห้าคนเช่นนี้ ไม่กลัวสะดุดตาจนถูกโจรป่าหมายตาหรืออย่างไร”

“ข้าสมาคมกับท่านฉินครั้งแรก พาคนไปด้วยมากหน่อยจะดีกว่า” เจ้าบ้านสกุลหานกล่าวอีกว่า “และข้าไม่เพียงจะพาคนไปด้วยหลายๆ คน ยังต้องเลือกคนที่หน้าตาดีด้วย” กล่าวพลางกวาดสายตาพินิจดวงหน้าของอาเหม่า น้ำเสียงพลันอ่อนลงไม่น้อย “อาเหม่าเองก็โดดเด่น ทั้งยังอ่อนโยน”

อาเหม่าก้มหน้างุดกว่าเดิม

หานฮูหยินกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที “นายท่านควรออกไปพบคนที่นัดหมายได้แล้ว”

เจ้าบ้านสกุลหานมองร่างบางอีกหลายครั้งก่อนออกไป แรกแย้มดุจบุปผา ใกล้จะได้เวลาเด็ดแล้ว เขาอารมณ์เบิกบาน กล่าวสั่งว่า “จริงสิ ไปตามพ่อบ้านมาด้วย”

อาเหม่าที่อยากอยู่ห่างๆ เจ้าบ้านสกุลหานได้ยินก็รีบออกไปตามคนทันที เมื่อวิ่งมาถึงกลางทางจึงนึกขึ้นได้ว่าคนที่ตนเองต้องไปเรียกคือเซี่ยฟั่ง นางยิ่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทว่าเมื่อชั่งใจแล้วก็รู้สึกว่าไปตามพ่อบ้านคนใหม่นั้นนางน่าจะสบายใจกว่า

นางถามบ่าวรับใช้ระหว่างทางจนรู้ว่าเซี่ยฟั่งอยู่ที่ใด ก่อนจะสาวเท้าเดินเร็วๆ จนถึงห้องเก็บของ เอ่ยถามบ่าวรับใช้ที่อยู่หน้าประตูจนได้รับคำตอบว่าเขาอยู่ด้านในแล้ว นางจึงกล่าวขอบคุณ ก่อนเดินเข้าไปเรียกเขา

ครู่หนึ่งเซี่ยฟั่งก็ออกมาจากห้องเก็บของ ในมือยังมีบัญชีรายชื่อของห้องเก็บของอยู่ เมื่อเห็นอาเหม่าแล้วเขาก็ประหลาดใจเล็กน้อย บุรุษหนุ่มกล่าวขึ้นอย่างสุภาพ “แม่นางอาเหม่ามีกิจอันใดหรือ”

“นายท่านให้ท่านตามไปหาท่านฉินด้วยเจ้าค่ะ”

“ข้ารู้แล้ว” เซี่ยฟั่งก้มมองบัญชีรายชื่อ ก่อนปิดลงแล้ววางบนโต๊ะ และออกไปพร้อมกับนาง

ในห้องเก็บของมีพวกของกำนัล หยูกยา และของใช้ในชีวิตประจำวันในคฤหาสน์ เนื่องจากพื้นที่ห้องกว้างขวางจึงมีบริเวณที่สกปรก อาเหม่าเห็นหน้าผากของเขามีใยสีขาวเกาะคล้ายใยแมงมุม นางชั่งใจครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าควรบอกหรือไม่

เซี่ยฟั่งสังเกตเห็นสีหน้าของนางจึงเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ”

อาเหม่าจึงชี้ไปที่หน้าผากของเขา ด้วยไม่สะดวกจะชี้เข้าไปใกล้หน้าผากของเขานัก นางจึงชี้มาที่หน้าผากของตนเอง “ตรงนี้มีหยากไย่เจ้าค่ะ”

เซี่ยฟั่งยกมือปัดตามตำแหน่งที่นางบอก อาเหม่ารีบโบกมือบอกอีกตำแหน่ง “อยู่ทางนี้ ตรงนี้”

เขาเปลี่ยนไปเช็ดอีกตำแหน่งหนึ่ง ในที่สุดก็เช็ดออก เซี่ยฟั่งหัวเราะ “เห็นทีห้องเก็บของนี้คงไม่ได้ถูกทำความสะอาดจริงจังเท่าที่ควร หน้าที่ทำความสะอาดห้องเก็บของนี้เป็นของใครกัน”

อาเหม่าไม่อยากเอ่ยปากล่วงเกินคน แต่ก็ไม่อาจโกหกเขาว่าตนไม่รู้ จึงไม่ปริปากคำออกมา

เซี่ยฟั่งจึงพูดขึ้น “เจ้าบอกมาเถอะ ข้าไม่ลงโทษคนผู้นั้นหรอก เพียงแค่จะให้เขาใส่ใจกว่านี้ อย่าได้หละหลวมเป็นอันขาด ข้าเองก็เพิ่งทยอยจัดการงานในเรือน ยังมีส่วนที่ไม่เข้าใจอีกมาก อย่างไรก็ต้องให้พวกเจ้าช่วยแนะนำ”

วาจาสุภาพและไม่ยกตนข่มท่านของเซี่ยฟั่ง หนำซ้ำการทำความสะอาดก็เป็นหน้าที่ของบ่าวรับใช้อยู่แล้ว เมื่อใคร่ครวญดูอาเหม่าจึงยอมบอกชื่อคนแก่เขาในที่สุด

เซี่ยฟั่งขานตอบ “เข้าใจแล้ว ขอบคุณแม่นางอาเหม่ามาก”

“มิต้องขอบคุณหรอก อย่างไรท่านก็เป็นพ่อบ้าน ส่วนข้าก็เป็นสาวใช้”

“ก็ล้วนเป็นคนเหมือนกัน และเป็นบ่าวเช่นเดียวกัน”

อาเหม่าเห็นเขากล่าวได้อย่างปลงตก ก็แทบอยากโพล่งถามเขาว่าเหตุใดจึงลดตัวมาเป็นบ่าวรับใช้เช่นนี้ พฤติกรรมของเขาดูอย่างไรก็มิใช่หมอนปักลาย*

ทว่าชีวิตคนอยู่บนโลก น้อยเรื่องดีกว่ามากเรื่อง อาเหม่าจึงมิได้ถามออกไป นางเดินออกจากห้องเก็บของพร้อมกับเขา ก่อนจะไปรวมตัวกับบ่าวรับใช้คนอื่นๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์สกุลฉิน