ทดลองอ่าน เซียมซีทายรัก บทที่ 10

อาเหม่าเดินไม่เร็ว แต่เซี่ยฟั่งนั้นก้าวสวบๆ จนแทบจะวิ่งอยู่แล้ว นางยังไม่ทันถึงห้องครัวก็ถูกเซี่ยฟั่งเรียกไว้ระหว่างทาง ยามที่ได้ยินเสียงของเขา อาเหม่าก็พลันรู้สึกกระดากอายขึ้นมา

จู่ๆ ความอายก็ผุดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ อายจนไม่คิดอยากเจอเขา ราวกับว่าเพียงแค่เจอเขาแล้วนางก็ไม่อาจสูดอากาศสะอาดเข้าปอดได้อย่างไรอย่างนั้น

เซี่ยฟั่งเห็นร่างบางไม่ได้หยุดฝีเท้า จึงเร่งฝีเท้าของตนเองให้เร็วขึ้นอีกหลายก้าว เมื่อไล่ไปถึงตรงหน้านางแล้ว ลมหายใจของเขาก็เริ่มหอบ เขาจดจ้องนางพลางถาม “คืนนี้เจ้าต้องยกอาหารไปส่งให้นายท่านคนเดียวหรือ”

นัยน์ตาของอาเหม่ายิ่งแดง แต่นางก็ยังไม่ปริปาก

“อี๋เหนียงสี่อาจจะมา แต่ก็อาจจะไม่มา”

อาเหม่าขบริมฝีปาก มีความหวังที่นางจะถูกช่วย แต่ก็มีโอกาสที่นางจะไม่ถูกช่วย เช่นนั้นไม่ยิ่งชวนให้สิ้นหวังหรอกหรือ เขาจะบอกนางทำไมกัน

เซี่ยฟั่งเห็นนางยังคงนิ่งเงียบ เขามองพระอาทิตย์ “ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วยามกว่าจะถึงมื้อเย็น หากอี๋เหนียงสี่จะมา ก็ใช้เวลาไม่เกินสองเค่อ”

ในที่สุดอาเหม่าก็เอ่ยปาก “อืม”

เซี่ยฟั่งเห็นนางยังไม่เข้าใจจึงกล่าวสำทับ “พรุ่งนี้นายท่านก็จะไปไฮ่โจวแล้ว น่าจะใช้เวลาอีกครึ่งเดือนกว่าจะกลับมาที่นี่ ต้องรอนานถึงครึ่งเดือนกว่าอี๋เหนียงสี่จะได้เจอนายท่าน กว่าคุณชายเฉิงเอ๋อร์จะได้พบบิดา ธรรมชาติของคนย่อมไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันนี้ให้เสียเปล่า”

ในที่สุดอาเหม่าก็มองเขา เนื่องจากไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงพูดจาแปลกๆ มากมายเช่นนี้กับนาง อี๋เหนียงสี่ อี๋เหนียงสี่…เพราะอะไรจึงพูดถึงแต่อี๋เหนียงสี่

เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้า

เกี่ยวอะไรกับการที่ข้าต้องไปปรนนิบัตินายท่านคืนนี้

เกี่ยวอะไร…

อาเหม่าที่สงบสติได้แล้วเริ่มเข้าใจ นางมองเซี่ยฟั่งอย่างอึ้งงัน ทันใดนั้นก็เข้าใจจุดประสงค์ของเขา นางยื่นมือสั่นเทาออกไปจับแขนเสื้อของเขา แม้แต่น้ำเสียงก็สั่นเครือไปด้วย “พ่อบ้าน…มีแต่ท่านที่รู้ว่าอี๋เหนียงสี่พักอยู่ที่ไหน ท่านไปเชิญนางมาได้หรือไม่ พาคุณชายเฉิงเอ๋อร์มาด้วย ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า”

นางกลัวจับใจว่าเซี่ยฟั่งจะปฏิเสธ เขาจะช่วยนางเพียงแค่นี้ และไม่ยอมช่วยนางต่อไป…ไม่ไปเชิญอี๋เหนียงสี่มา

เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีหน้าที่ช่วยนางอยู่แล้ว

“ผ่านไปสามเค่อครึ่ง ให้เจ้ายกอาหารไปที่ห้องของนายท่านก่อน”

อาเหม่าแปลกใจ “เหตุใดท่านจึงให้ข้าไปก่อนเวลาเล่า พวกอี๋เหนียงสี่ไปกลับอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาถึงสี่เค่อ หากข้าไปก่อนเวลาก็กลายเป็นเนื้อเข้าปากเสือพอดี เช่นนั้นจะเชิญอี๋เหนียงสี่มาเพื่ออะไร”

“อาเหม่า” เซี่ยฟั่งเหมือนจะเรียกนางอย่างจริงจังเช่นนี้เป็นครั้งแรก “เชื่อข้า พ้นสามเค่อครึ่ง อย่าเร็วไปและอย่าช้าไป”

อาเหม่ายังคงลังเล ไม่รู้ว่าควรเชื่อเขาดีหรือไม่ ทว่านางยังมีใครอื่นให้เชื่อได้อีกหรือ มิหนำซ้ำหากเซี่ยฟั่งไม่คิดช่วยนางจริง แล้วจะบอกเรื่องอี๋เหนียงสี่กับนางได้อย่างไร ซ้ำยังสะกิดนางให้รู้ว่ายังใช้วิธีนี้ได้

เซี่ยฟั่งปลดมือบางที่กุมแขนเสื้อของเขาออกอย่างเบามือ “ไม่ต้องกลัว เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ ข้าก็จะออกไปแล้ว”

ดวงตาของอาเหม่าพลันแดงรื้นขึ้นอีกครั้ง แต่น่าแปลกที่นางไม่รู้สึกหวาดกลัวเพียงนั้นแล้ว หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ น้ำตาที่เหมือนจะร่วงหยดถูกนางฝืนข่มเอาไว้ “อืม”