อาเหม่ายิ่งเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม หลังจากนำผลไม้กับของว่างไปส่งที่เรือนของฮูหยินแล้วก็ออกมา ตัดสินใจจะนำเรื่องนี้ไปบอกเซี่ยฟั่ง กลับคิดไม่ถึงว่าจะพบเซี่ยฟั่งบนระเบียงทางเดินอีกครั้ง
เมื่อฟังเสียงฝีเท้าที่รีบร้อน ทั้งเสียงที่ย่ำลงบนพื้นก็ร้อนรนและค่อนข้างดัง เซี่ยฟั่งมองตามเสียงขึ้นไปก็เห็นเป็นอาเหม่า เขายังไม่รู้จักนางดีพอ แต่ก็รู้ว่านางเป็นคนสุขุมใจเย็นมาตลอด ทว่ายามนี้นางกลับดูลุกลี้ลุกลน
ตั้งแต่เกิดเรื่องคนบังคับรถม้าขึ้นมาเขาก็ตั้งใจตีตัวออกห่างจากนางทันที เนื่องจากรู้สึกผิดและไม่ต้องการดึงนางเข้ามาเกี่ยวข้องกับแผนการของเขา ทว่ายามปกติเขาก็สามารถคลุกคลีกับบ่าวรับใช้คนอื่นๆ ด้วยสถานะพ่อบ้านได้ แล้วเหตุใดจะทำเช่นนั้นกับอาเหม่าด้วยไม่ได้ ย่อมได้แน่นอน ดังนั้นยามนี้เมื่อเจอนางบนระเบียงทางเดินตามลำพัง ร่างสูงก็ปราศจากคลื่นอารมณ์บนใบหน้า เขานึกว่านางจะเดินผ่านไปโดยไม่ทักทายเหมือนอย่างหลายวันนี้
ทว่าเหนือความคาดหมาย อาเหม่าร้องเรียกเขา “พ่อบ้านเซี่ย”
เซี่ยฟั่งชะงักฝีเท้าเล็กน้อยก่อนเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ”
อาเหม่ารีบกล่าวอย่างเป็นห่วง “ท่านเลิกกินยาที่เสี่ยวลิ่วซื้อมาเถิด ไปให้หมอจ่ายยาตำรับใหม่ แล้วต้องเป็นท่านที่ไปซื้อยาเอง อย่าให้คนอื่นซื้อแทน”
เซี่ยฟั่งย่นคิ้ว “เพราะอะไร”
อาเหม่ารู้สึกขอบคุณเซี่ยฟั่ง แต่นางก็ยังไม่อยากผิดใจกับบ่าวรับใช้คนอื่นเพราะเซี่ยฟั่งด้วย โดยเฉพาะเสี่ยวลิ่ว ซึ่งตอนนี้เขาจับคู่อยู่กับชุ่ยหรง ทั้งสองต่างก็เป็นคนในเรือนของนายท่านเช่นกัน หากคนคู่นั้นคิดจะกลั่นแกล้งนางก็เป็นเรื่องง่ายแสนง่าย
“เมื่อครู่ข้าเห็นเสี่ยวลิ่วกับชุ่ยหรงคุยกันอยู่ทางพงหญ้าตรงภูเขาจำลอง” นางมิได้บอกรายละเอียดอะไร พูดเพียงเท่านั้นแล้วก็รีบผละไปทันที นางเชื่อว่าเมื่อเซี่ยฟั่งไปดูแล้วจะพบว่ายาที่เขาใช้อยู่มีปัญหาจริง คำพูดเมื่อครู่ของเสี่ยวลิ่วชัดเจนว่ามีการสับเปลี่ยนยา ไม่เช่นนั้นเหตุใดมือของเซี่ยฟั่งจึงไม่หายเสียที ซ้ำยังซูบผอมลงทุกวัน
เซี่ยฟั่งเห็นนางบอกแล้วรีบไป ไม่มีคำพูดใดๆ เพิ่มเติม แต่เพียงเท่านี้เขาก็พอเข้าใจความหมายแล้ว
ทว่าเหมือนอาเหม่าจะไม่ต้องการล่วงเกินใครซึ่งหน้าเช่นนี้เสมอ
เซี่ยฟั่งไปรายงานเรื่องงานที่เรือนของเจ้าบ้านสกุลหานแล้วก็กลับที่ห้อง ก่อนจะนำยาไปหาหมอข้างนอก หมอคนนั้นเขี่ยยาตรวจดูอย่างละเอียด แล้วกล่าวอย่างประหลาดใจ “ยานี้ไม่มีผลดีกับมือของเจ้าเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังทำให้เบื่ออาหาร เคราะห์ดีที่สภาพร่างกายเจ้าไม่เลว มิฉะนั้นบาดแผลของเจ้าก็จะเป็นหนองแล้ว”
“เช่นนั้นรบกวนท่านหมอช่วยจ่ายยาให้ข้า แล้วก็ต้มยาที่นี่เลย ข้าจะมาดื่มช่วงเที่ยงและเย็นทุกวัน”
เขากล่าวอย่างราบเรียบไม่ทุกข์ร้อน กลับเป็นท่านหมอที่เป็นเดือดเป็นแค้น “คุณชายถูกหลอกแล้ว หมอไร้จรรยาบรรณคนใดที่ทำกัน!”
“หมอเป็นหมอดี เพียงแต่ไม่ได้ระวังคนถ่อย” นัยน์ตาของเซี่ยฟั่งปราศจากโทสะ ไร้แววโกรธเกรี้ยวแม้แต่นิดเดียว
เขาจะเดือดดาลเพราะคนถ่อยเช่นนี้ไปเพื่ออะไร
เซี่ยฟั่งหาหมอเรียบร้อยแล้วก็กลับคฤหาสน์ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงง่วนอยู่กับหน้าที่การงานต่อ จนกระทั่งใกล้ถึงเที่ยงตรง เขาจึงไปหาหมอซ่ง
หมอซ่งไม่เจอเขานานแล้ว กำลังจะทักทายเขาพอเป็นพิธีรีตอง แต่ด้วยจรรยาบรรณแพทย์จึงเลื่อนสายตามองไปที่มือของเขาก่อน เมื่อเห็นว่ามือของเขายังพันด้วยผ้าพันแผลอย่างหนาอยู่ก็ย่นคิ้วกล่าวทันที “หลังจากแผลสมานกันแล้ว ไม่ควรพันแผลเช่นนี้ อบไว้ทั้งวันจะทำให้แผลที่มือเจ้าเละได้”
“เหมือนมือจะเละแล้วจริงๆ” แววตาของเซี่ยฟั่งดูกลุ้มใจ “บาดแผลไม่ยอมหายเสียที ข้าอยากแกะผ้าพันแผลก็แกะไม่ออก”
หมอซ่งชักสีหน้าเย็นชาทันที “ยาที่ข้าจ่ายให้มีไว้สำหรับอาการแบบเจ้าโดยเฉพาะ กินไม่เกินห้าชุด บาดแผลก็จะสมานกันดีแล้ว ที่พ่อบ้านเซี่ยกล่าวเช่นนี้ก็ดูหมิ่นข้าเกินไป”
“เซี่ยฟั่งไหนเลยจะกล้าให้ร้ายท่านได้” เซี่ยฟั่งวางมือบนโต๊ะเบาๆ การเคลื่อนไหวนี้ส่งผลให้เขามีสีหน้าเหยเกเล็กน้อย ทว่าเขาก็ยังอดทนกับความเจ็บพลางกล่าว “ผู้อาวุโสซ่งถูกนายท่านเชิญมาที่เรือน ฝีมือการแพทย์ย่อมยอดเยี่ยม เพียงแต่บาดแผลนี้ไม่รู้เหตุใดจึงยังไม่ยอมหายเสียที ทั้งที่ข้าก็ดื่มยาไปกว่าสิบชุดแล้ว” แม้หมอซ่งยังคงมีสีหน้าเย็นชาดังเดิม แต่เขาก็ยังแกะผ้าพันแผลผืนหนานั้นให้
พื้นผิวของผ้าพันแผลขาวสะอาด ปราศจากคราบโลหิต ทว่าเมื่อแกะถึงชั้นล่าง เขาก็เริ่มเห็นโลหิตที่จับตัวแข็งมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งผ้าพันแผลแต่ละชั้นติดหนึบกันแน่นจนแกะไม่ออก เขาจำต้องใช้กรรไกรตัดผ้าพันแผลออกอย่างระวัง ในที่สุดก็เห็นบาดแผลของเซี่ยฟั่ง เมื่อเห็นแล้วหมอซ่งก็ถึงกับตะลึงแปลกใจ
