ทดลองอ่าน เซียมซีทายรัก บทที่ 5

อาเหม่าไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมากะทันหัน เพียงแต่นางเองก็รู้สึกว่ายิ่งนางอยู่ในสกุลหานนานวันขึ้นนางก็ยิ่งไม่ปลอดภัยขึ้นเรื่อยๆ หากไปที่สกุลฉินได้…นางยิ้มขื่น บ่าวรับใช้ไปที่ใดก็เหมือนกันอยู่ดี ถึงเวลาแม้ไม่มีนายท่านหานแล้ว ก็มีนายท่านฉินกับคุณชายฉินโผล่มาอีก

“บ่าวที่ดีพึงภักดีต่อนาย หากข้าตกลง คุณชายฉินก็คงเห็นข้าเป็นคนถ่อยกระมัง”

ฉินโหยวหลุดหัวเราะ “อย่างไรหานโหย่วกงก็ไม่ใช่คนดีอะไร ดังนั้นหากเจ้าออกจากสกุลหาน ถึงจะนับว่าเป็นการกระทำที่ฉลาด คนที่อยู่สกุลหานต่างหากเล่า ถึงจะกลายเป็นคนถ่อยอย่างแท้จริง”

พอเขาพูดเช่นนี้อาเหม่าก็พลันนึกถึงเซี่ยฟั่งขึ้นมา ครั้นนึกถึงเซี่ยฟั่งแล้ว จู่ๆ อาเหม่าก็เพิ่งนึกได้ว่าคนที่สนทนากับฉินโหยวเมื่อครู่นี้เงาร่างละม้ายกับเซี่ยฟั่งแทบไม่มีผิด นางเกือบโพล่งถามออกไปว่าใช่เซี่ยฟั่งหรือไม่ แต่ความคิดหนึ่งกลับแวบเข้ามาเสียก่อน หากเขาตอบว่าใช่…แล้วนางจะยังถามต่อไปอีกหรือไม่

หากเขาตอบว่าไม่ใช่ แล้วปรากฏว่าความจริงใช่ขึ้นมาเล่า เช่นนั้นเหตุใดเขาถึงต้องปิดบัง นางมิใช่ทำผิดอะไรอีกแล้วใช่หรือไม่

ความคิดแน่วแน่ในเวลาชั่วพริบตานี้ ทำให้อาเหม่าตัดสินใจไม่ถามเขาออกไป แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น

ฉินโหยวเห็นอาเหม่าไม่ปริปาก เด็กหนุ่มเดิมก็มีนิสัยใจร้อนอยู่แล้ว จึงก้มร่างโน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าของนาง “อาเหม่า เจ้าจะย้ายมาที่สกุลฉินหรือไม่”

อาเหม่าที่แทบจะรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากเสียงเรียกของเขา จึงรีบถอยห่างจากเขาสองก้าวทันที “ข้าไม่ทราบเจ้าค่ะ”

ฉินโหยวรู้สึกผิดหวัง “ความภักดีโง่ๆ”

“คุณชายฉินเคยพบนายท่านเพียงหนเดียว ไฉนจึงมีอคติเช่นนี้เจ้าคะ”

“ชื่อเสียงเล่าลืออยู่ภายนอกของเขาอย่างไรเล่า”

อาเหม่าครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “ชื่อเสียงภายนอกของนายท่านก็ดีนี่เจ้าคะ”

ฉินโหยวหลุดหัวเราะเสียงหนึ่ง เจือแววเยาะหยันเล็กน้อย

หลังจากเดินเข้าถนนสายหลักอยู่ครึ่งเค่อ ทั้งสองก็ใกล้ถึงคฤหาสน์สกุลหาน ฉินโหยวที่มาส่งนางถึงปากตรอกก็ตั้งใจว่าจะกลับ ยังไม่ทันไปก็เห็นหญิงสาวหลายคนออกันมาทางนี้ราวกับลูกนกที่หนาวเหน็บ เขากล่าวกลั้วหัวเราะ “ดูเหมือนจะออกมาตามหาเจ้า”

อาเหม่าเห็นพวกนางแล้วก็วิ่งก้าวเล็กๆ ไปหาพวกนางทันที ราวกับญาติที่ไม่ได้พบกันมานาน “ไฉ่เยวี่ย หรงหรง… ”

เหล่าสาวใช้เมื่อเห็นนางแล้วดวงหน้าซีดเผือดจึงกลับมามีสีเลือดอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากเครือด้วยเสียงสะอื้น “อาเหม่า ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว…พวกเรานึกว่าเจ้าถูกวิญญาณจับตัวไปแล้วเสียอีก…”

อาเหม่าหัวเราะ “คิดบ้าๆ”

“เอ๊ะ” หลังจากถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงแล้ว สาวใช้คนหนึ่งก็กดเสียงลงกล่าว “คนที่ส่งเจ้ากลับมาใช่คุณชายสกุลฉินหรือไม่ ข้าก็เคยเจอเขา”

ความสนใจของพวกนางถูกคนที่อยู่ห่างออกไปดึงดูด ว่าแล้วเหล่าสาวใช้ก็จับกลุ่มเพื่อพินิจมองเขา ฉินโหยวมิใช่คนทำอะไรโลเล จึงปล่อยให้พวกนางมองอย่างเต็มที่ ทว่าเมื่อถูกมองนานเข้า เขาก็เหมือนจะรู้แล้วว่าพวกนางกำลังจะพูดถึงเขากันจึงพลันร้อนผ่าวที่ใบหน้า ก่อนจะรีบหนีไปจากตรงนั้น

อาเหม่าอ่อนใจ “เลิกพูดเถอะ ข้ากับเขาแค่เจอกันโดยบังเอิญ ข้าจึงขอร้องให้เขาช่วยมาส่งข้าสักระยะเท่านั้น”

เหล่าสาวใช้เม้มปากหัวเราะ “บังเอิญหรือ วันเช่นนี้หากไม่มีธุระใครจะออกจากเรือน”

เงาของเซี่ยฟั่งแวบเข้ามาในหัวของอาเหม่าอีกครั้ง นางรู้สึกไม่หายว่าเงาร่างนั้นคือเซี่ยฟั่ง ขณะกำลังใช้ความคิด จู่ๆ เหล่าสาวใช้ก็กล่าวว่า ‘คำนับพ่อบ้าน’ อาเหม่าจึงตื่นจากภวังค์ เมื่อมองไปทางนั้นก็พบว่าเป็นเซี่ยฟั่ง

ไฉนเขาจึงออกมาข้างนอกด้วย

ฝีเท้าของเซี่ยฟั่งไม่เร็ว ยามเดินผ่านเหล่าสาวใช้ก็ก้าวอย่างเนิบช้า ซึ่งเขาเดินเฉียดผ่านอาเหม่าพอดีแต่กลับมิได้มองนาง เพียงแค่ผงกศีรษะกับพวกนางเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า “ทำงานเสร็จแล้วก็รีบกลับคฤหาสน์” แล้วก็ไป

อาเหม่าเองก็ไม่รู้ว่าตนไข้ขึ้นสมองหรือเป็นอะไร จู่ๆ ก็โพล่งเรียกเขาว่า “พ่อบ้าน!”

เซี่ยฟั่งหันกลับมาตามเสียงเรียก โคมไฟดวงใหญ่สองดวงที่แขวนอยู่บนประตูใหญ่โอ่อ่าของคฤหาสน์สกุลหานส่ายเบาๆ ตามแรงลมในเดือนเจ็ด ประกายแสงแสบตาถูกร่างสูงเพรียวของเขาบดบัง ทำให้อาเหม่าเห็นหน้าเขาไม่ชัดไปชั่วขณะ

ทว่าเงาร่างนี้นางเคยเห็น

เมื่อครู่นี้…ตอนที่สนทนากับฉินโหยว!