ทดลองอ่าน Princess Syndrome ตอนที่ 4

จุดหมายคือ ‘เจเนซิส’ ไนต์คลับชื่อดังในเขตตะวันออก

รองเท้าบูตสั้นส้นสูงเหยียบดังกุกกัก เดินมุ่งไปยังไนต์คลับอย่างยั่วยวน ชายร่างหนาตรงหน้าประตูยื่นแขนที่มีมัดกล้ามมาขวางฉันเอาไว้

“คุณผู้หญิงครับ บัตรประชาชน”

“ไม่ได้พกมา” ฉันดันแว่นกันแดดกุชชี่สีขาวบนสันจมูกซึ่งปกปิดใบหน้ารูปไข่เอาไว้เกือบครึ่งหน้า “ฉันพกมาแค่เงิน”

“บัตรประชาชน?”

“ฉันพกเงินมาเยอะมากเลย” ฉันสื่อเป็นนัยให้เขา

“บัตรประชาชน?” หนุ่มร่างหนายังไม่ยอมขยับ

“ฉันพกเงินมาเยอะมากๆๆ จะเหมาสถานที่!” ฉันอวดรวยและทำท่าเย่อหยิ่ง “ตามคนที่ดังที่สุดของที่นี่มาต้อนรับฉัน!”

“บัตรประชาชน!” หนุ่มร่างหนาไม่ยอมลงให้อย่างเด็ดขาด

“ฉันใช้เงินเหมาสถานที่ยังต้องตรวจบัตรประชาชนอีกเหรอ” ฉันโอดครวญ

“กฎหมายบังคับให้เข้าออกสถานบันเทิงต้องตรวจบัตรประชาชน” น้ำเสียงหนุ่มร่างหนาไม่มีอารมณ์จะมาต่อรองด้วย

แสดงบัตรประชาชน? สาวสังคมอย่างหลินซิงเฉินขอประกาศอย่างตรงไปตรงมาว่าช่างมันก็แล้วกัน!

ฉันครุ่นคิดซ้ำไปซ้ำมาว่าจะชื่นชมพนักงานของไนต์คลับที่ทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์แล้วค่อยหมุนตัวเดินจากไปด้วยความมั่นใจดี หรือจะสอดธนบัตรปึกหนึ่งเพื่อทดสอบเขาว่าจะยอมก้มหัวให้กับเงินหรือไม่ดี ระหว่างนั้นก็เหลือบเห็นร่างดูคุ้นตาผ่านหน้าไป

เจียงเนี่ยนอวี่สวมเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีขาวเดินผ่านตัวฉันไป เขามองฉันแวบหนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินผ่านประตูเข้าไปข้างในด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าจำฉันไม่ได้

“ทำไมเขาไม่ต้องแสดงบัตรประชาชนล่ะ” ฉันชี้ไปยังแผ่นหลังของเขาพร้อมกับกล่าวโทษ “เลือกปฏิบัติ!”

“เขาเป็นพนักงานของเราที่นี่” หนุ่มร่างหนาหยุดพูดไปขณะหนึ่ง พูดเน้นด้วยน้ำเสียงภูมิใจ “เป็นบาร์เทนเดอร์…ที่ได้รับความนิยมที่สุดของเจเนซิส”

“อ่า ดีจริงๆ เลย เขาเป็นแฟนของฉัน ฉันกำลังจะมาหาเขาพอดี” สิ้นคำพูดนั้นฉันก็อาศัยชั่ววินาทีสั้นๆ ที่หนุ่มร่างหนากำลังนิ่งอึ้งอยู่ ลอบเดินเข้ามาในไนต์คลับ

เสียงดนตรีเบสหนักๆ ดังสะเทือนแก้วหูฉัน ฉันกะพริบตามองปริบๆ ยังไม่ทันจะปรับสายตาให้เข้ากับแสงในความมืดตรงหน้า เรียวแขนกลับถูกคนจับไว้อย่างแรง

“เธอมาที่นี่ทำไม”

“มาเที่ยวไง!” ฉันถอดแว่นกันแดดลง เอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มเผล่ “คิดไม่ถึงเลยว่าแค่แป๊บเดียวนายก็จำได้แล้ว ดูเหมือนว่าการพรางตัวของฉันจะล้มเหลวสินะ”

สายตาของเจียงเนี่ยนอวี่ย้ายมาตรงส่วนที่โผล่จากเสื้อผ้าของฉัน เขารีบคลายมือทันที ใบหน้าปรากฏริ้วแดงเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอควรมา”

“ฉันมาไม่ได้ แล้วนายมาได้เหรอ” สองมือเท้าเอว พูดเป็นเหตุเป็นผลอย่างมั่นใจ

“ฉันทำงานที่นี่”

“เหอะๆ ฉันรู้” เห็นว่าเขาหมุนตัวกำลังจะเดินจากไป ฉันจับแขนเขาเอาไว้โดยไม่สำรวมท่าที สีหน้าอันธพาล “เฮ้ ได้ยินว่านายดังที่สุดในนี้ เอาไง จะให้ฉันเหมาทั้งคืนมั้ย”

มุมปากเขากระตุกขึ้น “ไม่ได้!”

“ทำไมไม่ได้ล่ะ” ฉันปั้นท่าเป็นสาวน้อยแสนยั่วยวนนิสัยไม่ดี เราทั้งคู่ฉุดยื้อกันไปมากำลังได้ที่ พลันได้ยินเสียงร้องกรี๊ดเล็กๆ จากบริเวณรอบๆ

“เอ๊ะ? นั่นดูเหมือนลูกสาวเศรษฐีกลุ่มบริษัทดอลลี่เลย หลินซิงเฉิน?”

บรรณาธิการเดอะเฟิร์สต์ วีกลี่อีกแล้ว! ผู้ชายคนนี้ทำไมเหมือนผีที่สลัดไม่หลุดกันนะ

“แย่แล้ว ปาปารัซซี่” ฉันหน้าถอดสี รีบดึงมือกลับทันที จากเด็กผู้หญิงจอมเกเรเด้งกลับมาเป็นเด็กดี เจียงเนี่ยนอวี่มองผ่านฉันไปข้างหลังอย่างนิ่งๆ

“จบเห่แล้ว! ฉันจะโดนถ่ายรูปตอนมาเที่ยวเตร่ในไนต์คลับ แม่ใหญ่รู้เข้าจะต้องฉีกเนื้อฉันเป็นชิ้นๆ แน่” ฉันมีท่าทีลุกลี้ลุกลนคิดอยากจะหนีแต่กลับถูกเขาดึงไว้

“อย่าขยับ” เขาออกคำสั่งด้วยเสียงทุ้มลึก

ร่างกายฉันนิ่งไม่ขยับ ถอนหายใจแรงก็ยังไม่กล้า

เจียงเนี่ยนอวี่ขยับเข้าใกล้ใบหูฉัน ลมหายใจอุ่นร้อนที่รดใบหูฉันทำเอาฉันหน้าแดง

“อย่าหันไป พวกเขากำลังเดินมาทางเรา ถ้าเธอหันไปก็จะถูกพวกเขาจับได้”

“งั้นควรทำยังไงดี” ฉันฝังใบหน้าลงไปบนบ่าของเขาพลางเอ่ยถามเสียงเบา

เจียงเนี่ยนอวี่มือหนึ่งกดหัวฉันลงเบาๆ ให้ฉันซบอยู่ในอ้อมกอดเขา “อยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง”

อยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง?

ที่นี่คือในอ้อมกอดของเขา ได้ยินเสียงหัวใจเต้นภายในช่องอกของเขาได้อย่างชัดเจน ครั้งแล้วครั้งเล่า แข็งแรงหนักแน่น เพียงแต่…จังหวะดูเหมือนจะเร็วไปนิดหน่อย

“ขอโทษครับ ใช่คุณหลินซิงเฉินหรือเปล่าครับ ช่วยทักทายกับพวกเราหน่อยได้ไหม”

“พวกคุณจำผิดแล้ว เธอเป็นแฟนผมครับ” เจียงเนี่ยนอวี่โอบฉันแน่นขึ้น น้ำเสียงเด็ดขาด “ไม่ใช่ลูกสาวกลุ่มบริษัทอะไรหรอกครับ”

ฉันเอาหน้าซบลงกับอกเขาเข้าไปอีก อดดีใจที่ตนเองสวมวิกผมสั้นสีชมพูไม่ได้

“ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ” ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้จัดการง่ายๆ

“เจเนซิสไม่ใช่สถานที่ให้นักข่าวก๊อสซิปอย่างพวกคุณมาหาข่าว ช่วยมีสติกันด้วยครับ ไม่อย่างนั้นผมต้องให้บอดี้การ์ดมาเชิญพวกคุณออกไป” เจียงเนี่ยนอวี่ตอบกลับอย่างหนักแน่น

อีกฝ่ายได้ยินดังนั้นจึงยอมถอยฉากกลับไปโดยดี

“ไปรึยัง”

“อืม”

ฉันขืนตัวเล็กน้อย เจียงเนี่ยนอวี่ปล่อยแขนทั้งสองข้าง

ฉันสวมแว่นกันแดดอำพรางสายตาคนอีกครั้ง มองสีหน้าเจียงเนี่ยนอวี่ไม่ชัด ความรู้สึกกระอักกระอ่วนลดลงเล็กน้อย

“เหอะๆ นายช่วยฉันไว้อีกครั้งแล้ว”

ฉันหัวเราะอย่างเคอะเขิน สลับกับเขาที่กลอกตา ยังดีที่ฉันพอมีภูมิคุ้มกันแล้ว

เจียงเนี่ยนอวี่ดันตัวฉันออกไปทางประตูหลังของไนต์คลับ “รีบไปเถอะ คราวหน้าอย่ามาอีก”

ฉันที่ผมเปียกไปทั้งหัวเดินออกจากประตูห้องอาบน้ำแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่ เมื่อหลับตาลง เสียงหัวใจเต้นอย่างแข็งแรงและหนักแน่นแต่กลับรัวเร็วเล็กน้อยนั่นยังคงดังก้องอยู่ในหู

‘อย่าหันกลับไป! ถ้ากลัวก็มองฉันไว้!’

‘ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่…’

‘อยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง’

‘พวกคุณจำผิดแล้ว เธอเป็นแฟนผมครับ ไม่ใช่ลูกสาวกลุ่มบริษัทอะไรหรอกครับ’

หลินซิงเฉิน เธอนี่มันช่างไร้ประโยชน์ เพราะอ้อมกอดของคนแปลกหน้าคนหนึ่งถึงกับนอนไม่หลับเลย!

ฉันหยัดตัวลุกขึ้นด้วยความงุ่นง่าน โอบหมอนหนุนลายเฮลโล คิตตี้เอาไว้พลางออกแรงทุบอย่างบ้าคลั่งอยู่ค่อนคืน เตือนตัวเองอย่าสร้างความคิด ‘อยากเจอหน้าอีกสักครั้ง’ กับเจียงเนี่ยนอวี่เป็นอันขาด

เขากับอวี๋ยางยางเหมือนกัน ไม่ควรบุกเข้ามาในโลกของพวกเรา!

ฉันเองก็ไม่ควรเข้าไปในโลกของเขา!