ทดลองอ่านนิยาย บันไดหยกงาม บทที่ 4

ตอนนั้นชายารัชทายาทมักพาหลี่เฉิงเฟิงมาปรนนิบัติแสดงความกตัญญูต่อพระองค์เสมอ อาศัยโอกาสนั้นมาอุดรอยร้าวระหว่างพระองค์สองพ่อลูก เห็นสะใภ้และหลานชายคนโต พระองค์ก็อดพระทัยอ่อนไม่ได้ พอจะอดทนอดกลั้นต่อสิ่งที่พระโอรสทำไม่ได้ดังใจไปได้บ้าง แต่แล้วนึกไม่ถึงว่าหลานชายคนโตจะตายจากไปในสนามรบ แม้สะใภ้จะไม่ได้เอ่ยคำพูดแค้นเคือง แต่ก็ไม่ยอมมาพบพระองค์อีกเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความใกล้ชิดสนิทสนมเช่นคนในครอบครัวแล้ว พระองค์เข้าพระทัยดี สะใภ้โทษพระองค์แล้ว วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายคนเล็ก นางย่อมไม่มีทางจะวางเกียรติภูมิของความเป็นมารดาของแผ่นดินลงและมาวิงวอนขอร้องพระองค์

พอคิดถึงเรื่องในอดีต ไท่ซั่งหวงรู้สึกสับสนว้าวุ่นใจขึ้นมา สุดท้ายกลับทอดถอนหายใจยาวออกมาคราหนึ่ง “ไม่ใช่ข้าไม่อยากช่วยรัชทายาท แต่เพราะไม่อาจช่วย”

ฮองเฮาน้ำตาไหลอาบหน้า หมอบกราบลงอีกครั้ง “หม่อมฉันมีฐานะสูงสุดในตำหนักฝ่ายใน แต่ไม่เคยก้าวก่ายราชกิจ และไม่เคยโอบอุ้มพวกพ้องญาติมิตรคนใด รัชทายาทตกอยู่ในอันตราย หม่อมฉันทำได้เพียงวิงวอนขอความเมตตาจากอาเวิง ช่วยปกป้องรัชทายาทด้วย ขออาเวิงได้โปรดช่วยรัชทายาทด้วยเถิดเพคะ”

ไท่ซั่งหวงโน้มพระวรกายไปข้างหน้าเล็กน้อย ตรัสกับฮองเฮาช้าๆ “ไม่ใช่ว่าข้าไม่ชอบเฉิงเพ่ย ข้าก็ไม่กลัวที่จะบอกเจ้าตามความเป็นจริง รัชทายาทในฐานะผู้สืบทอดราชบัลลังก์ แม้จะมีข้อบกพร่อง แต่ถ้ามีคนที่เหมาะสมคอยโน้มนำ ก็ไม่แน่ว่าจะไม่สามารถเป็นฮ่องเต้ที่รักษาบ้านเมืองของบรรพบุรุษไว้ได้ แต่เรื่องมาถึงวันนี้ ชื่อเสียงและบารมีของรัชทายาทไม่เหลือแล้ว เหล่าขุนนางคั่งแค้นยิ่ง ถ้าระหว่างพี่น้องเกิดการทะเลาะเบาะแว้งกันขึ้นอีกย่อมไม่ส่งผลดีต่อใต้หล้า ฮองเฮา เจ้าเข้าใจความหมายของข้าหรือไม่”

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นช้าๆ “ขออาเวิงได้โปรดให้ความกระจ่าง”

ไท่ซั่งหวงตรัสอย่างเน้นย้ำทีละคำ “ฮองเฮามีหัวอกของคนเป็นแม่ ข้าเข้าใจและเห็นใจ แต่ฮองเฮาก็ต้องอย่าลืมว่าเจ้าไม่เพียงเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดรัชทายาท แต่ยังเป็นมารดาของแผ่นดิน ย่อมต้องเห็นแก่ส่วนรวมเป็นสำคัญ”

คำพูดนี้สำหรับฮองเฮาแล้วไม่ต่างอะไรกับฟ้าผ่าลงมากลางวันแสกๆ ไท่ซั่งหวงเป็นความหวังสุดท้ายของนาง หากพระองค์ไม่ยอมช่วย บทลงเอยของรัชทายาทจะเป็นเช่นไรก็พอคาดเดาได้ นางในฐานะมารดาย่อมไม่ยอมวางมือแต่เพียงเท่านี้ จึงได้แต่คุกเข่าอยู่กับพื้นน้ำตาไหลรินไม่หยุด

ไท่ซั่งหวงมีหรือจะไม่รู้ถึงจิตใจของนาง จึงทอดถอนพระทัยแล้วเอ่ยเตือน “เรื่องนี้คงต้องให้ฮ่องเต้เป็นผู้ตัดสินใจ เขาเป็นประมุขของบ้านเมือง ใครก็ไม่อาจตัดสินใจแทนเขาได้”

ไท่ซั่งหวงตรัสชัดเจนเช่นนี้ ฮองเฮาทราบดีว่าไม่มีทางแล้ว นางกราบคารวะไท่ซั่งหวงเงียบๆ แล้วล่าถอยออกไป

“ฮองเฮา” ไท่ซั่งหวงพลันร้องเรียกขึ้น “เจ้าเคยคิดหรือไม่ ไม่เป็นรัชทายาท บางทีอาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับหลี่เฉิงเพ่ย”

ฮองเฮาหมุนตัวกลับมาอย่างลังเล ก้มหน้าไม่พูดอะไร

ไท่ซั่งหวงตรัสต่อไป “เป็นประมุขของใต้หล้า บนบ่าก็จะมีภาระที่หนักอึ้ง รัชทายาทมีจิตใจบริสุทธิ์ดีงาม ทว่าไร้เดียงสาเกินไป หากเขาเป็นฮ่องเต้ ย่อมต้องสละทิ้งข้อดีของเขาไป ไม่อาจเป็นฮ่องเต้แม้จะน่าเสียดาย แต่นับแต่นี้เขาอาจสามารถวางภาระเหล่านี้ลง ไม่แน่อาจจะเป็นเรื่องดีต่อเฉิงเพ่ยก็ได้”

ฮองเฮาร่างสะท้านเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองไท่ซั่งหวงอย่างพินิจพิเคราะห์

ไท่ซั่งหวงไม่สะทกสะท้านต่ออากัปกิริยาที่ออกจะเสียมารยาทของฮองเฮา กลับมองนางด้วยแววตาอ่อนโยน

ผ่านไปครู่ใหญ่ ฮองเฮาทำความเคารพไท่ซั่งหวงอย่างเต็มรูปแบบอีกครั้ง

“ฮองเฮา นี่หมายความว่าอย่างไร” ไท่ซั่งหวงยื่นมือมาทำท่าจะพยุงให้ลุกขึ้น