ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.2 #นิยายวาย

หลี่จื้อเฟิงเงยหน้ามองนางแวบหนึ่ง

“เจ้าเป็นใบ้หรือ”

วันนั้นโหยวเหมี่ยวกับหลี่เหยียนเดินคุยกระเซ้าเย้าแหย่ไปที่จวนรองเสนาบดีกรมพิธีการเพื่อดูม้าดีที่สหายได้มา โหยวเหมี่ยวขี่ม้าไม่เป็น หลี่เหยียนจึงบอกว่าจะสอนเขาขี่ม้า ขณะกำลังหารือกันว่าจะออกไปขี่ม้ากันนอกเมือง บ่าวรับใช้ของสกุลโหยวก็มาส่งจดหมายบอกให้เขารีบกลับคฤหาสน์ด่วน

โหยวเหมี่ยวหมดอารมณ์สนุก จำใจบอกลาสหายกลับบ้าน พอก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ก็เห็นหลี่จื้อเฟิงนั่งคุกเข่าอยู่ในห้องโถงและมีหนังสือสัญญาขายตัวของเขาวางอยู่บนโต๊ะ โหยวเต๋อโย่วที่นั่งตัวสั่นด้วยความเดือดดาลอยู่บนเก้าอี้ดูคล้ายภูเขาก้อนเนื้อขนาดมหึมา โหยวเหมี่ยวเห็นดังนั้นก็คาดเดาสาเหตุได้ทันที

“คนนี้…” โหยวเหมี่ยวอธิบาย “เป็นทาสที่สหายยกให้ข้า”

“แค่บอกว่าเป็นทาสก็รับมาแล้ว! เจ้าคิดว่าเขาเป็นทาสธรรมดาอย่างนั้นหรือ ทาสนี่เลี้ยงยากมากเพียงใด เจ้ารู้หรือไม่! รีบไล่เขาไปเดี๋ยวนี้ ไล่ไปๆ อย่าก่อเรื่องเด็ดขาด!”

หัวใจของโหยวเหมี่ยวเต้นรัวกระหน่ำ เขาหันไปมองหลี่จื้อเฟิง “เจ้าก่อเรื่องหรือ”

หลี่จื้อเฟิงไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้า

“ท่านอา ให้ข้าเก็บไว้เถอะ บ่าวคนนี้ใช้งานได้ดั่งใจกว่าสือฉีเสียอีก” โหยวเหมี่ยวหัวเราะแห้งๆ

“ไม่ได้!” โหยวเต๋อโย่วตวาดเสียงดังลั่น

ภรรยาเอกที่นั่งอยู่ด้านข้างสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจจนเผลอทำน้ำชาหกรดตัว รีบร้อนเอ่ยว่า “ท่านพี่โปรดระงับโทสะ ท่านพี่โปรดระงับโทสะ…เหมี่ยวเอ๋อร์ นี่ไม่ใช่ทาสธรรมดาทั่วไป แต่เขาเป็นชาวเฉวี่ยนหรงเชียวนะ เราไม่อาจเก็บทาสเฉวี่ยนหรงไว้ในบ้าน เพราะจะเกิดเรื่องขึ้นได้”

“ชาวเฉวี่ยนหรงหรือ”

โหยวเหมี่ยวยังไม่ค่อยเข้าใจนัก ทาสเฉวี่ยนหรงแล้วอย่างไร

“เหมี่ยวจื่อเอ้ยเหมี่ยวจื่อ เจ้าไม่รู้หรือว่าราชสำนักเกลียดชังชาวเฉวี่ยนหรงมากแค่ไหน ปีนั้นข้าส่งสินค้าออกไปนอกด่าน พวกเราชาวฮั่นต่อสู้กับชาวเฉวี่ยนหรง ผู้คนล้มตายเป็นเบือ ชาวเฉวี่ยนหรงข่มเหงสตรีชาวฮั่น วางเพลิงเผาบ้านเรือนชาวฮั่น เข่นฆ่าลูกเด็กเล็กแดง เรื่องพวกนี้ยังไม่ร้ายแรงอีกหรือ!” โหยวเต๋อโย่วสั่งสอนด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“อ้อ”

“…” ทุกคนต่างพูดไม่ออก

โหยวเต๋อโย่วชี้หลี่จื้อเฟิงที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เนื้อตัวสั่นระริกด้วยความโกรธจัด “พวกนอกด่านจับตัวชาวเฉวี่ยนหรงได้ล้วนเคียดแค้นชิงชังจนอยากถลกหนังกระชากเส้นเอ็นพวกเขา แต่เจ้ากล้าดีพาหมาป่าชั่วร้ายตัวนี้เข้ามาอยู่ในบ้าน เจ้าไม่กลัว…”

“แต่ในหนังสือสัญญาขายตัวเขียนระบุไว้แล้วไม่ใช่หรือ ท่านอา ท่านดูสิ เจ้าคนนี้กินยาอะไรสักอย่าง ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเรา…”

“ไม่ได้ๆ เจ้าไม่เข้าใจ รีบไล่เขาไปตามที่ข้าสั่งเดี๋ยวนี้ ข้าบอกว่าเดี๋ยวนี้…!” เสียงตวาดของโหยวเต๋อโย่วดังสนั่นหวั่นไหวจนฝุ่นร่วงกราวลงมาจากหลังคา

โหยวเหมี่ยวหัวเราะแห้งๆ โหยวเต๋อโย่วจึงตะคอกซ้ำว่า “หัวเราะ! หัวเราะอะไร!”