ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.2 #นิยายวาย

“เขาเคยได้รับการสั่งสอนมาแล้ว หลายวันก่อนโดนหลี่เหยียนทุบตีปางตาย ข้าลำบากแทบแย่กว่าจะช่วยชีวิตเขาได้ ซ้ำยังมาป่วยหนัก เสียเงินเสียทองไปตั้งสองร้อยห้าสิบตำลึง…”

คำพูดหลุดออกจากปาก ทุกคนในห้องต่างตาเหลือกขาวกันหมด โหยวเต๋อโย่วนั่งเบิกตาโพลงอยู่บนเก้าอี้ ฮูหยินตกใจจนตัวอ่อนยวบ ลื่นไถลตกจากเก้าอี้ อนุที่แอบฟังอยู่ด้านนอกก็อุทานก่อนเป็นลมหมดสติ

สองร้อยห้าสิบตำลึง?! ค่ากินค่าอยู่รวมค่าใช้จ่ายของบ่าวไพร่ในคฤหาสน์ของโหยวเต๋อโย่วหนึ่งปียังแค่แปดสิบตำลึงเท่านั้น!

“เอาเขาชั่งน้ำหนักขายยังได้ไม่ถึงสองร้อยห้าสิบตำลึงเลย ท่านอา ท่านว่าจริงหรือไม่”

“จะ…เจ้า…ทำเรื่องดีนักนะ ข้าจะเขียนจดหมายฟ้องบิดาเจ้า ดูสิว่าเขาจะสั่งสอนเจ้าอย่างไร…เจ้าเดรัจฉาน!” โหยวเต๋อโย่วพูดอะไรไม่ออก

“ท่านอาระงับโทสะด้วย อีกอย่างจะว่าไปแล้ว เขาก็เป็นคนที่คุณชายท่านอัครเสนาบดีขายให้ข้า…” โหยวเหมี่ยวลนลานพูดแก้ตัว

“ต่อให้รัชทายาทประทานให้ เจ้าก็รับไม่ได้! รีบไล่เขาไปเสีย ข้าจะเขียนจดหมายบอกบิดาเจ้า…”

โหยวเหมี่ยวคิดไม่ถึงว่าทาสเฉวี่ยนหรงจะสร้างเรื่องยุ่งยากถึงเพียงนี้ ขอเพียงเกี่ยวพันถึงบุญคุณความแค้นของบ้านเมืองย่อมไม่ใช่เรื่องที่จะจัดการได้โดยง่าย อ่านตำราปราชญ์พื้นฐานยังรู้จักตรรกะที่ว่าคนต่างเผ่าพันธุ์ จิตใจย่อมแตกต่างกัน ตอนเหลือบมองหลี่จื้อเฟิงที่คุกเข่าอยู่ด้านข้าง ในใจของโหยวเหมี่ยวพลันเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งขึ้นมา

ไม่ใช่ว่าเขาอาลัยอาวรณ์ทิ้งไม่ลง แต่อย่างไรเสียคนคนนี้ก็เป็นคนที่เขาช่วยชีวิตมาด้วยมือของตัวเอง ข้าวของที่เก็บได้จากข้างทาง กระทั่งรักษาสุนัขหรือแมวจนหายดีสักตัวยังรู้สึกผูกพัน แล้วคนเล่า

โหยวเหมี่ยวมองหลี่จื้อเฟิงแล้วนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าทาสเฉวี่ยนหรงมีความรู้สึกใดๆ ต่อตัวเองบ้างหรือไม่ น่าจะมีกระมัง มิฉะนั้นคงไม่พูดว่าหากสั่งให้เขามีชีวิตอยู่ก็จะมีชีวิตอยู่ สั่งให้เขาตายก็จะตาย

แต่บางครั้งคำพูดกับการกระทำก็เป็นคนละเรื่อง

“นี่เจ้า!” โหยวเต๋อโย่วถลึงตาใส่

โหยวเหมี่ยวได้สติกลับมา หัวเราะแห้งๆ โหยวเต๋อโย่วไม่หลงกลลูกไม้ของเขา รวบรวมกำลังทำท่าจะตะคอกใส่อีกรอบ แต่โหยวเหมี่ยวชิงโพล่งปิดปากท่านอาก่อน

“แล้วจะให้ทำอย่างไร ข้ากำลังทะเลาะกับหลี่เหยียน รออีกสักหลายวันจนกว่าเขาจะยอมมาหาข้าถึงบ้าน ค่อยส่งบ่าวคนนี้กลับคืนไปเป็นอย่างไร”

หลี่จื้อเฟิงได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองโหยวเหมี่ยวแวบหนึ่ง

“เจ้าต้องรีบจัดการโดยเร็ว รีบจัดการให้ข้าโดยเร็วที่สุด” โหยวเต๋อโย่วกล่าวว่า

โหยวเหมี่ยวรับคำได้ๆๆ แล้วถีบหลี่จื้อเฟิงทีหนึ่งเพื่อให้ตามตัวเองออกไป ฮูหยินรีบร้อนกล่าวว่า “เหมี่ยวเอ๋อร์ เจ้าอย่าเก็บคนผู้นี้ไว้ในห้องอีกเลย เผื่อเขาคิดแก้แค้นขึ้นมา…”

“ได้ๆๆ” โหยวเหมี่ยวตอบรับ “ข้าทราบดี อาสะใภ้”

วันนั้นพอกลับไปที่ห้อง พ่อบ้านแวะมาดูให้หลี่จื้อเฟิงย้ายไปพักที่ห้องเก็บฟืน โหยวเหมี่ยวทราบดีว่าจะก่อเรื่องไม่ได้จึงปล่อยให้เขาย้ายไปก่อน พ่อบ้านจัดหาที่นอนเก่าๆ ให้หลี่จื้อเฟิงแล้วทำท่าจะใส่กลอนห้องเก็บฟืน โหยวเหมี่ยวเห็นดังนั้นก็บันดาลโทสะ ตวาดว่า “จะทำอะไร”

“นายท่านกำชับไว้ เพราะเกรงว่าเขาอาจจะก่อเรื่องขึ้นมา” พ่อบ้านละล่ำละลักตอบ

“ข้าเก็บเขาไว้ในห้องมาครึ่งเดือน เขายังไม่เคยทำอะไรข้าสักอย่าง เจ้ายังกลัวเขาก่อเรื่องอีกหรือ”