ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.2 #นิยายวาย

เผ่านอกด่าน ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างสงบสุขร่มเย็นมานานหลายสิบปี จนกระทั่งเมื่อสิบปีก่อน ชนเผ่าทางเหนือค่อยๆ แข็งกร้าวขึ้นมาทำให้เกิดสงครามวุ่นวายแถวๆ ชายแดนเป็นครั้งคราว

เวลานั้นเผ่าเฉวี่ยนหรง เซียนเปย เจี๋ย เชียง และตี รวมตัวกันรุกรานแคว้นเทียนฉี่เป็นระยะ ศึกใหญ่ที่ภูเขาเจวี๋ยเยวี่ย เทียนฉี่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้จนต้องล่าถอยทัพ เจ็ดเมืองแถวชายแดนล้วนหลั่งเลือดท่วมแผ่นดินด้วยฝีมือคนเถื่อน บ่มเพาะจนกลายเป็นทะเลเลือดแห่งความเคียดแค้นชิงชังอันลึกล้ำระหว่างชาวฮั่นกับชนเผ่าเหล่านั้น ทั้งสองฝ่ายต่างมีสงครามปะทะกันมายาวนานหลายปี ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ

ต่อมากษัตริย์เผ่าเฉวี่ยนหรงสิ้นใจ เหล่าองค์ชายแก่งแย่งช่วงชิงบัลลังก์ไม่หยุด เพลิงสงครามลุกลามขยายวงกว้างจนส่งผลกระทบต่อชนเผ่าทั้งหมด ชาวฮั่นฉวยโอกาสยกทัพบุกภูเขาเจวี๋ยอิ่น หลังจากเปิดศึกนองเลือดครั้งใหญ่ ชาวเฉวี่ยนหรงจำต้องล่าถอยกลับนอกด่าน ช่วงที่บ้านเมืองบอบช้ำหนักจากศึกสงคราม อิทธิพลของเผ่าเฉวี่ยนหรงก็ค่อยๆ เสื่อมโทรมลงจนสูญเสียตำแหน่งผู้นำชนเผ่าทั้งหมดในที่สุด

ปีนั้นหลังจากสงครามครั้งใหญ่สิ้นสุดลง เชลยศึกถูกกวาดต้อนเข้าเมืองหลวง ได้ยินว่าองค์ชายเล็กของกษัตริย์เฉวี่ยนหรงหายสาบสูญไร้ร่องรอย ส่วนองค์ชายใหญ่รับสืบทอดตำแหน่งกษัตริย์ต่อแต่ไม่ได้มาร้องขอเชลยศึกคืน ดังนั้นชาวเฉวี่ยนหรงเหล่านี้บ้างโดนคุมขัง บ้างถูกส่งตัวไปใช้แรงงาน บ้างก็โดนขายเข้าหอสังคีต ชาวเฉวี่ยนหรงแต่ละคนล้วนเป็นนักรบมือดี สามารถสู้ศึกหนึ่งต่อร้อยได้สบายๆ ตอนกองทัพกวาดต้อนเชลยศึกกลับมาจึงจำเป็นต้องเอาผงสลายเส้นเอ็นบังคับให้พวกเขากินจนสิ้นไร้เรี่ยวแรง กลายเป็นปลาบนเขียงที่นึกจะทำอะไรหรืออย่างไรกับพวกเขาก็ได้

โหยวเหมี่ยวฟังจบก็ตกตะลึงอย่างมาก

“ถ้าเจ้านั่นมีวรยุทธ์จริง สิ่งแรกที่มันคิดจะทำก็คือสังหารพวกเรา เจ้าเชื่อหรือไม่ พวกเขาชาวเฉวี่ยนหรงเจอพวกเราชาวฮั่น ไม่พูดไม่จาก็เปิดฉากโจมตีทันที ชาวเฉวี่ยนหรงข่มเหงสตรีชาวฮั่นของเรา ชาวฮั่นฆ่าล้างหมู่บ้านพวกเขา นี่ไม่ใช่เรื่องที่แค่พูดคุยเจรจากันไม่กี่ประโยคก็เลิกแล้วต่อกันได้” หลี่เหยียนอธิบายต่อ

โหยวเหมี่ยวกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย แต่พอลองขบคิดดูแล้ว ถ้าตัวเองโดนหลี่เหยียนกลั่นแกล้งทรมานจนร่อแร่ปางตายขนาดนั้นย่อมต้องคิดสังหารเขาล้างแค้นแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมเจ้าไม่…” โหยวเหมี่ยวลองหยั่งเชิง “ลองหาวิธีที่ปลอดภัยกว่านี้?”

“ข้าถึงได้คิดสังหารเขาอย่างไรเล่า แต่เจ้าขอตัวไปแล้วไม่ใช่หรือ”

โหยวเหมี่ยวไม่ได้ปฏิเสธ แค่หัวเราะอย่างกระดากใจ

“เหอๆๆ” โหยวเหมี่ยวกล่าวต่อว่า “ข้าไม่รู้นี่นา”

“เดิมทีข้าตั้งใจพากลับบ้านมาเล่นเฉยๆ แต่เจ้าทาสนั่นดื้อดึงนัก…ช่างเถอะๆ เจ้าก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน เล่นสนุกแค่ไม่กี่วันแล้วสังหารเขาเสีย แต่เรื่องสังหารฆ่าฟัน ถ้าเจ้าไม่กล้าลงมือก็ส่งตัวกลับมา ข้าจะจัดการแทนเจ้าเอง”

โหยวเหมี่ยวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกใจคอไม่ดี ขณะพวกเขากำลังชมการแสดงงิ้วอย่างออกรสออกชาติ บ่าวรับใช้ก็มาหา บอกว่าจดหมายของนายท่านจากอำเภอชิงเฉิง เมืองหลิวโจวส่งมาถึงแล้ว โหยวเหมี่ยวหัวใจเต้นรัวกระหน่ำ รีบร้อนบอกลาหลี่เหยียนแล้วเดินทางกลับบ้านทันที

ลมเหนือพัดกรูเข้ามาในลานบ้าน โหยวเหมี่ยวถูฝ่ามือให้อบอุ่นพลางก้าวลงจากเกี้ยว ตอนเดินไปที่ห้องหนังสือเหลือบเห็นหลี่จื้อเฟิงกวาดหิมะในเรือนปีกตะวันออก โหยวเหมี่ยวพลันชะงักฝีเท้า หลี่จื้อเฟิงสังเกตเห็นเขาก็หยุดกวาดพื้น ทำท่าเหมือนอยากจะเดินมาหาแต่ไม่กล้า อากาศหนาวเหน็บ หลี่จื้อเฟิงสวมเสื้อบางๆ แค่ตัวเดียว แต่ไม่มีท่าทีหวาดกลัวต่อความหนาวเย็นเลยแม้แต่น้อย เสื้อเนื้อหยาบที่สวมทับอยู่บนเรือนร่างสูงใหญ่แค่เพียงตัวเดียวให้ความรู้สึกคล้ายแพรพรรณห่อหุ้มแท่งเหล็กกล้า