ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

“คุณชาย” เสียงของสือฉีดังมาจากด้านนอก โหยวเหมี่ยวผุดลุกขึ้นทันที หมอที่มีหิมะเกาะเต็มตัวหิ้วล่วมยามาด้วยใบหนึ่ง โหยวเหมี่ยวไม่รอช้ารีบเชิญหมอเข้ามาข้างใน

จากนั้นยืนมองอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าวิตกกังวล สือฉีส่งสายตาให้หลายหน โหยวเหมี่ยวค่อยขมวดคิ้วถามว่ามีอะไร

“นายท่านกลับมาแล้ว” สือฉีกระซิบตอบ

“เรียกหาข้าหรือ” โหยวเหมี่ยวกลอกตาถาม

สือฉีส่ายหน้า โหยวเหมี่ยวจึงเอ่ยว่า “ถ้าเช่นนั้นก็ยังไม่ต้องสนใจเขา”

หมอไม่ได้ถามความเป็นมาของหลี่จื้อเฟิง และไม่ได้ถามว่าทำไมถึงได้มีบุรุษอยู่ในห้องของคุณชายสกุลโหยว แค่ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วตั้งใจตรวจรักษาคน

สือฉีหันไปพูดกับหลี่จื้อเฟิงว่า “คุณชายของข้าเชิญท่านหมอมือดีที่สุดในเมืองหลวงมาเพื่อสินค้าขาดทุนอย่างเจ้า สิบสองตำลึงเชียวนะ”

อะ…อะไรนะ?! โหยวเหมี่ยวรู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ถลึงตาใส่สือฉี กัดฟันพูดข้างหูอีกฝ่ายว่า “เจ้าเชิญหมอราคาแพงขนาดนี้เชียวหรือ”

“คุณชาย ท่านลองคิดดู สินค้าขาดทุนค่าตัวตั้งสองร้อยตำลึงเชียวนะ ถ้าเพิ่มเงินอีกสิบสองตำลึงแล้วรักษาให้หายได้ ไม่คุ้มค่าหรอกหรือ”

ตอนนี้โหยวเหมี่ยวใกล้จะหมดตัวเต็มที เพลิงโทสะอัดแน่นเต็มอก แต่พูดได้แค่ “เอาเถอะๆ”

“นายท่านกลับคฤหาสน์แล้ว…”

“ท่านอา!”

คฤหาสน์สกุลโหยวเป็นบ้านซื่อเหอย่วน* ที่มีประตูสามชั้น เวลาหิมะตกหนัก ข้างนอกอากาศหนาวเย็นบาดผิวเหมือนโดนใบมีดกรีด รถม้าต้องจอดไว้นอกคฤหาสน์ จากนั้นก็นำเกี้ยวเดินโยกเยกไปยกนายท่านสกุลโหยวผ่านประตูสองเข้ามาด้านหน้าห้องโถง โหยวเต๋อโย่วเพิ่งเปิดม่านก็ตัวสั่นระริกด้วยความเหน็บหนาว จึงออกคำสั่งอีกไม่กี่คำ เกี้ยวก็ถูกยกผ่านประตูเข้าไปข้างในตามคำสั่ง

จากนั้นโหยวเต๋อโย่วค่อยเดินซวนเซลงจากเกี้ยว เมื่อย่างเข้าวัยกลางคนโหยวเต๋อโย่วก็เริ่มอ้วนเพราะกินเยอะจนร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ เขาอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ทำการค้าในมณฑลเจียงหนาน มักจะช่วยทำงานจิปาถะหรือสืบข่าวความเคลื่อนไหวของราชสำนักส่งให้สกุลโหยวเป็นประจำ วันๆ เอาแต่หมกมุ่นกับอาหารเลิศรส ยัดทะนานตามใจปากจนมีสภาพเช่นนี้ แค่เดินเข้าห้องโถงก็เล่นเอาเหนื่อยหอบแล้ว อนุสาวรีบวิ่งมาปรนนิบัติ ยื่นผ้าขนหนูร้อนให้ พร้อมจุดกระถางไฟเพิ่มความอบอุ่น อาการของโหยวเต๋อโย่วถึงค่อยดีขึ้นบ้าง เขาเช็ดมือพลางถาม “โหยวเหมี่ยวเล่า”

โหยวเต๋อโย่วยังคงดูแลเอาใจใส่หลานชายที่ชอบสร้างปัญหาให้เช่นเดิม หนึ่งเพราะโหยวเหมี่ยวเป็นลูกชายคนโตสืบสกุลของโหยวเต๋อชวนจึงมีฐานะไม่ธรรมดา สองเพราะสุดท้ายแล้วสกุลโหยวก็ต้องมีคนดูแลสืบทอดต่อ แต่ดูจากความตั้งใจของโหยวเต๋อชวนแล้ว เห็นได้ชัดเจนว่าอยากให้บุตรชายเป็นขุนนาง ดังนั้นเขาจะไม่สนใจก็ไม่ได้ ปกติโหยวเหมี่ยวกินใช้มือเติบ โหยวเต๋อโย่วก็ทำเป็นหลับตาข้างลืมตาข้าง

“คุณชายอยู่ในบ้านขอรับ นายท่านจะให้เชิญมาหรือไม่” พ่อบ้านตอบ

พอฟังรายงานจบโหยวเต๋อโย่วก็เบิกตากว้าง พูดพึมพำกับตัวเองว่า “ดวงตะวันขึ้นทางตะวันตกแล้วหรือไร กลางวันแสกๆ เจ้าเด็กนั่นอยู่เงียบๆ ในบ้านได้ด้วยหรือ”

* ซื่อเหอย่วน แปลตรงตัวว่าลายผสานสี่ด้าน เป็นรูปแบบการจัดเรียงเรือนหมู่ของชาวจีนที่มีส่วนลานกว้างตรงกลาง ล้อมรอบด้วยอาคารที่หันหน้าเข้าหาลานทั้งสี่ด้าน