ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

อนุหัวเราะ บีบนวดไหล่โหยวเต๋อโย่วพลางอธิบายว่า “คงเพราะวันนี้หิมะตกหนัก ไม่มีที่ให้ไปกระมัง”

“ช่างเถอะๆ เรียกเขามา ให้ในครัวทำอะไรมาหน่อย กินข้าวกลางวันก่อนค่อยว่ากัน” โหยวเต๋อโย่วเอ่ย

ระหว่างสนทนาโหยวเหมี่ยวรู้สึกกระสับกระส่ายมาก จ้องหมอตาเขม็ง หมอหรี่ตาลง นิ่งเงียบไปหนึ่งชั่วก้านธูปราวกับเข้าฌานก็ไม่ปาน เสียงพ่อบ้านตะโกนดังมาจากข้างนอก “คุณชาย นายท่านเรียนเชิญท่านไปสนทนาและกินอาหารกลางวันด้วยกันขอรับ”

โหยวเหมี่ยวจำต้องแวะไป แต่ก่อนไปยังไม่วางใจจึงล้วงเงินสิบสองตำลึงให้สือฉีแล้วหยิบเศษเงินมอบให้เป็นรางวัล กระซิบสั่งให้สือฉีจับตาดูให้ดีๆ จากนั้นก็รีบร้อนไปหาผู้เป็นอา แต่โหยวเต๋อโย่วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ถามเขาว่าเรียนถึงไหนแล้ว ปกติแล้วสนิทกับใคร โหยวเหมี่ยวมัวแต่วิตกกังวลเรื่องคนที่เพิ่มเข้ามาในห้อง และเพิ่งกินอาหารเช้าก่อนมาจึงกินอะไรไม่ลง ผ่านไปครู่หนึ่งก็รีบร้อนกลับห้องโดยอ้างว่าจะกลับไปอ่านหนังสือ

โหยวเต๋อโย่วตกตะลึง หลงคิดว่าหลานชายกลับเนื้อกลับตัวเปลี่ยนแปลงนิสัยใหม่ เขารีบร้องสั่งว่า “หยุด!”

“ทำไมหรือ”

“ข้าอยากถามเจ้า เมื่อเดือนก่อนมีคนจากในวังส่งจดหมายมาฉบับหนึ่ง…”

“องค์ชายสามจะให้ข้าเป็นสหายร่วมเรียนน่ะหรือ” โหยวเหมี่ยวนึกเรื่องนั้นออกก็รีบโพล่งทันที

“เจ้าจะไปหรือไม่” โหยวเต๋อโย่วแค่นยิ้มถาม

โหยวเหมี่ยวลังเลเล็กน้อย โหยวเต๋อโย่วสั่งสอนต่อ “ข้าไม่ได้จะว่าอะไร แต่ทำไมเจ้าถึงได้โง่เช่นนี้ องค์ชายสามเป็นคนไม่เลว แต่อย่างไรเสียก็ไม่ใช่รัชทายาทอยู่ดี…”

โหยวเหมี่ยวมีเรื่องแตกหักกับหลี่เหยียนเพราะทาสเฉวี่ยนหรง พอคิดถึงเรื่องเลือกฝักเลือกฝ่ายก็ว้าวุ่นใจขึ้นมา เด็กหนุ่มยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ และคุณชายลูกผู้ดีเหล่านั้นมีคนไหนบ้างที่รับมือได้ง่ายๆ ตัวเองก็ได้ยินได้ฟังมาเยอะว่าในราชสำนักล้วนแบ่งฝักแบ่งฝ่ายแก่งแย่งชิงดีกัน เขาต่างก็เลือกฝ่ายกันไว้ตั้งแต่แรกจึงตั้งใจอยู่ฝ่ายหลี่เหยียนต่อไป

ทว่าหากจะเปลี่ยนไปอยู่ฝ่ายองค์ชายสามแทนก็ใช่ว่าจะไม่มีข้อดีเอาเสียเลย ภายภาคหน้าเมื่อรัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์ ถ้าหากไม่กำจัดพี่น้องหรือมีน้ำใจให้คนร่วมสายเลือดบ้าง องค์ชายสามย่อมได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋อง ถ้าเขาอยู่ฝ่ายองค์ชายตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปหลังจากได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องแล้วย่อมเสพสุขสำราญไปด้วย

โหยวเหมี่ยวขบคิดกลับไปกลับมาแต่ยังหาข้อสรุปไม่ได้ แค่ซุกตัวอยู่ในรังอย่างมั่นคงก็พอ ถ้าหากตัดสินใจได้เองจริงๆ สู้ติดตามองค์ชายสามตั้งแต่ตอนนี้ ขอเพียง ‘องค์ชายสาม’ ไม่วางแผนก่อกบฏและยอมเชื่อฟังพระเชษฐา เขาก็ย่อมมั่งคั่งร่ำรวยและมียศถาบรรดาศักดิ์กว่าเป็นขุนนาง แต่โหยวเหมี่ยวทราบดี เวลานี้บิดาคาดหวังให้เขาเป็นขุนนางแล้วเขายังจะทำอย่างไรได้อีกเล่า

“เดิมทีข้าก็ไม่เคยคิดจะเข้าวังอยู่แล้ว” โหยวเหมี่ยวตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ก็ดี เดือนก่อนช่วยตอบกลับไปแทนเจ้าแล้ว” โหยวเต๋อโย่วพยักหน้า

เฮ้อ คนอยู่ในเมืองหลวงแต่กลับไม่เป็นตัวของตัวเอง โหยวเหมี่ยวกำลังจะออกไปข้างนอกก็มีคนมาส่งจดหมายให้ “คุณชาย คุณชายจวนอัครเสนาบดีให้คนส่งของมา”

โหยวเต๋อโย่วหนวดกระดิก เลิกคิ้วสูง โหยวเหมี่ยวรับของมาก็พบว่าเป็นแผ่นหนังวัวเขียนสัญญาขายตัวของหลี่จื้อเฟิง

“นั่นอะไร” โหยวเต๋อโย่วถาม

“มะ…ไม่มีอะไร”

โหยวเหมี่ยวเอาสัญญาขายตัวยัดในอกเสื้อ หันไปส่งยิ้มให้ท่านอาก่อนรีบร้อนจากไป