ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

“เป็นอย่างไร” โหยวเหมี่ยวกลับถึงห้องก็ถามทันที

“ท่านหมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น แต่ก็มีบาดเจ็บภายในด้วยไม่กี่แห่ง ท่านหมอบอกให้เราซื้อยาลูกกลอนเทพคุ้มชีวีให้เขากิน นอกจากนี้เป็นเพราะเขายังมีไข้ ไม่หายดีสักที เกรงว่าอาจทำลายปอดได้จึงเขียนเทียบยานี้ให้ ถ้าหากผ่านไปหลายวันแล้วอาการยังไม่ดีขึ้นให้เรียกเขามาดูอีกครั้ง” สือฉีตอบ

โหยวเหมี่ยวผงกหัว สือฉีจึงกล่าวต่อ “แต่เวลานี้ยาลูกกลอนเทพคุ้มชีวีไม่ใช่ถูกๆ ราคาตั้งสิบสองตำลึง…”

“ไปซื้อเถอะ” โหยวเหมี่ยวเจ็บปวดใจมาก แต่เงินสองร้อยตำลึงยังจ่ายมาแล้วก็ไม่ควรจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้ ว่าแล้วก็ควักเงินให้สือฉีพร้อมกัดฟันพูด

วันนั้นสือฉีซื้อยากลับมาในตอนบ่าย โหยวเหมี่ยวป้อนยาลูกกลอนเทพคุ้มชีวีให้หลี่จื้อเฟิง จากนั้นหยิบโถกระเบื้องมาตั้งไฟแล้วนั่งลงต้มยาให้หลี่จื้อเฟิงในห้อง ต้มไปต้มมาโหยวเหมี่ยวก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง ตัวเองเป็นคุณชายใหญ่แท้ๆ แต่ทำไมซื้อทาสมาแล้วกลับต้องกลายเป็นคนดูแลปรนนิบัติแทน

“คราวนี้ข้าอุตส่าห์ทำเพื่อเจ้าเชียวนะ” โหยวเหมี่ยวเอ่ยอย่างห่อเหี่ยว “ไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ เจ้าสินค้าขาดทุน รีบกินยาเข้าไปแล้วหายเร็วๆ”

หลี่จื้อเฟิงกินยาลูกกลอนเทพคุ้มชีวีแล้วสีหน้าดีขึ้นมาก ทว่ากลับเอาแต่จ้องมองโหยวเหมี่ยว โหยวเหมี่ยวจึงกล่าวว่า “พิลึกจริง ทำไมกลายเป็นข้าปรนนิบัติเจ้าแทนเล่า ดื่มเข้าไปสิ”

โหยวเหมี่ยวยกชามยาให้อีกฝ่าย ข้าวของวางทิ้งไว้ไม่เก็บกวาด จากนั้นปีนขึ้นเตียงล้มตัวนอนหลับเป็นตายทันทีเพราะเหน็ดเหนื่อยวุ่นวายมาทั้งวัน

คืนนั้นหลี่จื้อเฟิงเริ่มมีความอยากอาหารขึ้นมาบ้างและกินโจ๊กไก่ได้แล้ว โหยวเหมี่ยวอยากให้อีกฝ่ายหายไวๆ จึงสั่งให้ห้องครัวต้มมาชามใหญ่พร้อมสั่งให้สือฉีไปซื้อโสมคน เห็ดหลินจือมา เขาเอาอาหารบำรุงทั้งหลายให้หลี่จื้อเฟิงกิน แต่เกรงว่าจะยุ่งยากตอนนอนหลับแล้ว ก่อนนอนจึงตุ๋นน้ำแกงโสมข้นๆ ชามโตให้อีกฝ่ายกินก่อนแยกย้ายกันเข้านอน

กลางดึกได้ยินเสียงดังขึ้นมา โหยวเหมี่ยวสะดุ้งตื่น ในตอนแรกคิดว่ามีโจรบุกรุกเสียแล้ว แต่พอเงยหน้ามองก็เห็นเงาร่างหนึ่ง ค่อยรู้ว่าเป็นหลี่จื้อเฟิงนั่นเอง

คงไม่ได้คิดจะขโมยของแล้วหลบหนีไปกระมัง โหยวเหมี่ยวไม่กล้าขยับตัว ได้แต่อาศัยแสงสว่างจากนอกหน้าต่างลอบเพ่งมองให้ชัดๆ ก็พบว่าหลี่จื้อเฟิงกำลังเก็บชามยา ชามข้าว และเตาไฟที่ใช้ในตอนกลางวัน ตอนเขายกไปเก็บหน้าชั้นวางหนังสือก็ชะงักไปครู่หนึ่ง คิดว่าคงเห็นหนังสือสัญญาขายตัวของตัวเอง แต่กลับวางมันไว้ด้านข้างเหมือนไม่ได้มีความสำคัญอะไร

วันรุ่งขึ้น เนื่องจากโหยวเหมี่ยวมีเรื่องกับหลี่เหยียนจึงไม่มีใครมาหาเขา ส่วนโหยวเหมี่ยวก็แวะไปหาเองไม่ได้เช่นกัน เขาจึงอยู่บ้านว่างๆ ทั้งวัน บางครั้งก็เดินไปดูหลี่จื้อเฟิงว่าดีขึ้นบ้างหรือไม่ บางครั้งก็ชวนอีกฝ่ายสนทนา หลี่จื้อเฟิงพูดน้อย ทำตัวทื่อมะลื่อเหมือนท่อนไม้ ในช่วงแรกๆ โหยวเหมี่ยวสนใจความเป็นมาของอีกฝ่ายจึงซักถามใหญ่

“เฉวี่ยนหรงคืออะไร”

“คน”

“เหตุใดเจ้าจึงถูกขายมาเมืองหลวง”

“รบแพ้”

“อยากกลับบ้านหรือไม่”