ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

หลี่จื้อเฟิงส่ายหน้า

“เจ้าทำอะไรในหอสังคีต”

ทว่าหลี่จื้อเฟิงกลับเอาแต่จ้องมองโหยวเหมี่ยวเงียบๆ ไม่ได้ตอบออกมา ยาในหม้อเริ่มเดือด โหยวเหมี่ยวจึงเอ่ยว่า “ไปหยิบยามาดื่มเสีย”

หลี่จื้อเฟิงดื่มยาเงียบๆ โหยวเหมี่ยวก็ถามต่อว่า “นี่ ทาสเฉวี่ยนหรง เจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไร”

“นับจากวันนี้ไป เจ้าให้ข้าทำอะไร ข้าจะทำทั้งหมด เจ้าให้ข้ามีชีวิตอยู่ ข้าก็จะมีชีวิตอยู่ เจ้าให้ข้าตาย ข้าก็จะตาย”

โหยวเหมี่ยวรู้สึกตื้นตันนิดๆ คิดไม่ถึงว่าเจ้าคนนี้จะรู้จักพูดอะไรยาวๆ ด้วย แต่เวลานี้ออกจะกะทันหันโหยวเหมี่ยวเลยยังนึกไม่ออกว่าจะให้อีกฝ่ายทำอะไรจึงถามว่า “เจ้าทำงานเป็นหรือ ปรนนิบัติคนเป็นหรือไม่ หวีเกล้าผมเล่า”

หลี่จื้อเฟิงผงกหัว

“ซักเสื้อผ้า ทำอาหาร กวาดพื้น งานหนักๆ ทำได้หรือไม่”

หลี่จื้อเฟิงมองชามยาแล้วพยักหน้าเล็กน้อย

“ทะเลาะวิวาทเล่า”

“เป็นนิดหน่อย”

“เจ้ายังทำอะไรได้อีก”

หลี่จื้อเฟิงดื่มยาแล้วตอบว่า “ปรนนิบัติบนเตียง”

“เจ้าเคยขึ้นเตียงกับหลี่เหยียนมาก่อนหรือ” โหยวเหมี่ยวนึกขึ้นมาได้จึงถามอีก

หลี่จื้อเฟิงส่ายหน้า โหยวเหมี่ยวขบคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ “รอเจ้าหายดี ค่อยมาปรนนิบัติข้า ถ้าปรนนิบัติได้ดี ผ่านไปสักสองสามปีจะปล่อยเจ้ากลับบ้าน”

โหยวเหมี่ยวไม่รู้ว่าบุรุษขึ้นเตียงด้วยกันต้องทำอย่างไรกันบ้าง แต่ดูจากสภาพร่างกายของหลี่จื้อเฟิงแล้วคงสู้เขาไม่ได้ ตอนนี้จะบุ่มบ่ามเคี่ยวกรำทรมานหลี่จื้อเฟิงส่งเดชไม่ได้ ถ้าตายไปก็ไม่คุ้มแล้ว

“เจ้าเป็นสหายร่วมเรียนได้หรือไม่ มาฝนหมึกให้ข้าที” โหยวเหมี่ยวนั่งลงหน้าโต๊ะแล้วเอ่ย

หลี่จื้อเฟิงดื่มยาหมดชามก็เดินเข้าไปเตรียมฝนหมึกให้โหยวเหมี่ยว เขารวบสาบเสื้อแล้วคุกเข่าข้างหนึ่งข้างๆ โต๊ะด้วยท่วงท่าที่ดูงามสง่ามาก ม้วนแขนเสื้อขึ้น เอื้อมมือหยิบแท่งหมึกขึ้นมาฝนถูเป็นวงกลมซ้ำๆ บนแท่นหมึก โหยวเหมี่ยวเหลือบมองแวบหนึ่ง รู้สึกว่าคนคนนี้แตกต่างจากบ่าวไพร่ทั่วไปและทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย

“เจ้ารู้หนังสือหรือ”

หลี่จื้อเฟิงผงกหัว

โหยวเหมี่ยวตกตะลึง มีทาสที่รู้หนังสือด้วยหรือ

หลี่จื้อเฟิงฝนหมึกเสร็จก็ลุกขึ้นไปเก็บข้าวของ ครู่หนึ่งค่อยกลับมานั่งข้างๆ ยกกำปั้นขึ้นแตะจมูก พยายามสะกดกลั้นอาการไอ โหยวเหมี่ยวเขียนอะไรส่งเดชก่อนวาดรูปเรื่อยเปื่อยบนกระดาษ อ่านหนังสือต่อไม่ไหวแต่ก็รู้สึกเบื่อหน่ายเต็มที ขณะฟุบตัวลงไปก็นึกถึงพวกหลี่เหยียน อยู่บ้านน่าเบื่อก็จริงแต่เขาเคยล่วงเกินหลี่เหยียนจึงไม่สะดวกใจจะไปประจบเอาใจ

และที่ยุ่งยากไปกว่านั้นก็คือเงินทองร่อยหรอเต็มที ห้าร้อยตำลึงที่ได้มาคราวก่อนใช้ไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ คงต้องคิดหาทางขอจากทางบ้านใหม่เสียแล้ว