ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

“ย่อมต้องเป็นเจ้าอยู่แล้ว มิตรภาพของเราสองพี่น้องยังต้องพูดเช่นนี้ด้วยหรือ” โหยวเหมี่ยวหัวเราะฮ่าๆ แล้วเอ่ยต่อ

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จพวกคุณชายก็ทยอยมาอีกสองสามคน สภาพแต่ละคนเหมือนยังตื่นไม่เต็มตา หลี่เหยียนซื้อภาพวาดทิวทัศน์ราคาสี่สิบตำลึงมารูปหนึ่งจึงหยิบมาคลี่ให้โหยวเหมี่ยวดู โหยวเหมี่ยวเห็นตราประทับก็รู้ทันทีว่าของปลอม ปากเอ่ยว่า “โธ่ ของปลอม”

“เจ้ารู้อีกแล้วหรือว่าอันไหนของจริง อันไหนของปลอม” หลี่เหยียนโพล่งแทรก

“ท่านพ่อข้ามีภาพของจริงแขวนอยู่ในห้อง เจ้าดูสิ ตราประทับตรงนี้…” โหยวเหมี่ยวโต้กลับ

คุณชายคนอื่นลอบขบขัน คุณชายเสนาบดีกรมอากรช่วยพูดประนีประนอมว่า “แค่ชอบก็พอแล้ว” แต่หลี่เหยียนกับโหยวเหมี่ยวกลับเปิดฉากถกเถียงกันขึ้นมา หลี่เหยียนโยนภาพทิ้ง ถลึงตามองด้วยความโกรธจัด แต่โหยวเหมี่ยวกลับหัวเราะเหมือนไม่ใส่ใจ นั่งไขว่ห้างดื่มชาต่อ

“วันนี้จะไปทำอะไรกันดี” ครู่ใหญ่กว่าผิงเอ้อร์คุณชายเสนาบดีกรมทหารจะถามขึ้นมา คนผู้นี้จัดอยู่อันดับสองในตระกูล พวกที่ถือหางรัชทายาทจึงเรียกเขาว่า ‘ผิงเอ้อร์’ คุณชายลูกผู้ดีเหล่านี้ล้วนรู้จักยกย่องผู้มีฐานะสูงและเหยียบย่ำคนที่มีฐานะต่ำกว่า ประจบสอพลอผู้มีอำนาจ คุณชายอัครเสนาบดีย่อมต้องผูกไมตรีด้วย ทว่าลูกพ่อค้าเกลือกลับดูเหมือนมีภาษีดีกว่า เพราะถึงแม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งฐานะในเมืองหลวงแต่ก็เหนือกว่าตรงที่มีเงินทองมากมาย

คุณชายพวกนี้ล้วนยึดถือโหยวเหมี่ยวเป็นเจ้ามือช่วยจับจ่ายเงินเท่านั้น เรื่องนี้โหยวเหมี่ยวทราบดีแก่ใจและมักบอกตนเองเสมอว่าบิดาส่งเขามาศึกษาเล่าเรียน ไม่ใช่แค่ต้องสอบคัดเลือกเป็นขุนนางให้ได้เท่านั้น แต่ยังต้องหาทางทำความรู้จักกับพวกที่ถือหางรัชทายาทไว้หลายๆ คน เพราะว่าถ้ามีพรรคพวกอยู่ในราชสำนัก ภายภาคหน้าคิดใช้เงินทอง ยังมีช่องทางให้ยัดเยียดเข้าไป

“ไปฟังเพลงที่หอหยางเฟิงเป็นอย่างไร” โหยวเหมี่ยวมองทุกคนก่อนเสนอความคิดเห็น

ทุกคนต่างเห็นพ้องด้วย หลี่เหยียนทำหน้าบึ้งตึงตั้งท่าจะวิวาทกับโหยวเหมี่ยวอีก แต่ครู่ต่อมาหลังจากพูดจาหยอกล้อกันเล็กน้อยกลับลืมเลือนไปอย่างง่ายดาย เพราะเดิมทีเด็กหนุ่มก็ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่แล้ว แค่ผ่านไปครู่หนึ่งก็กลับมาสรวลเสเฮฮากันได้ดังเดิม

กว่าจะกินดื่มกันจนอิ่มหนำสำราญ ตะวันก็ตกลับเหลี่ยมเขาแล้ว ระหว่างที่โหยวเหมี่ยวเดินทางกลับบ้านค่อยนึกเรื่องที่พบเจอในตอนเช้าขึ้นมาได้จึงซักถามหลี่เหยียนด้วยความสงสัย หลี่เหยียนจึงตอบว่า “อ้อ นั่นคือทาสเฉวี่ยนหรง คราวก่อนไปเจอที่หอสังคีตเลยซื้อกลับมา”

หอสังคีต? ทาสเฉวี่ยนหรง?

โหยวเหมี่ยวกำลังจะถามว่ามันคืออะไร หลี่เหยียนกลับเดินส่ายอาดๆ กลับจวนไปก่อน

หลายวันต่อมาเป็นวันเกิดของหลี่เหยียน โหยวเหมี่ยวจึงไปดื่มสุราที่บ้านหลี่เหยียนตอนค่ำและพบว่าหน้าประตูจวนมีผู้คนเบียดเสียดกันเนืองแน่น โหยวเหมี่ยวจึงเดินเข้าจวนอัครเสนาบดีทางประตูหลังเหมือนเช่นเคย และเห็นบ่าวไพร่หลายคนกำลังกลุ้มรุมเอาท่อนไม้ทุบตีกระสอบใบหนึ่ง เลือดพ่นทะลักออกมาจากกระสอบอาบย้อมหิมะบนลานจนแดงฉานไปหมด นอกจากนี้ยังมีเสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากกระสอบเป็นระยะ

เวลานี้อากาศค่อนข้างหนาวเย็น โหยวเหมี่ยวสอดมือเข้าไปในแขนเสื้อแล้วชะงักเท้าหยุดดู บ่าวคนสนิทคิดแต่ว่าอยากไปดื่มสุราอุ่นเร็วๆ เพราะอากาศข้างนอกค่อนข้างหนาวจึงเอ่ยเร่งคุณชายให้รีบเข้าไปข้างใน

“พวกเจ้าทำอะไร” โหยวเหมี่ยวถามด้วยความสงสัย