ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

เป็นวงกลมบนเวที ทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่หลี่เหยียนกล่าวเมื่อครู่นี้จึงโอบไหล่อีกฝ่ายที่กำลังดูการแสดงด้วยกัน พร้อมโน้มตัวเข้าไปกระซิบถามข้างหูด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า

“สตรีนั้นข้ารู้ แต่บุรุษจะปรนนิบัติบนเตียงอย่างไร”

หลี่เหยียนหมดความอดทนแล้ว

“ยังไม่ยอมหยุดอีก เจ้าคิดจะลองปรนนิบัติบนเตียงจริงๆ หรือ” หลี่เหยียนถาม

“เจ้าให้ข้ายืมเล่นสิ ข้าก็อยากลองของแปลกใหม่เช่นกัน” โหยวเหมี่ยวเอ่ยตอบ

“ทาสเฉวี่ยนหรงโดนข้าฟาดจนเสียโฉมไปแล้ว คราวหน้าจะพาเจ้าไปซื้อที่น่าสนใจกว่านี้”

“ทำไมถึงเรียกว่าทาสเฉวี่ยนหรง”

“เพราะเป็นชาวเฉวี่ยนหรงที่โดนจับตัวมาจากทางเหนือ”

“แล้วทำไมเสียโฉม” โหยวเหมี่ยวถามต่อ

“โดนข้าฟาด”

“ฟาดเพราะเหตุใด”

หลี่เหยียนถลึงตาใส่ แต่โหยวเหมี่ยวกลับยิ้มระรื่นหน้าตาเฉย เขาชอบใช้ไม้นี้ทุกครั้ง แค่คลี่รอยยิ้มกว้างเหมือนไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งมากมาย ดังนั้นไม่ว่าใครก็ไม่สามารถยึดถือคำพูดเขาเป็นจริงเป็นจัง

“เขาไม่ยอมพูด ข้าสั่งให้เขาพูดแต่เขาไม่ยอมพูด ข้าเลยเอารองเท้ายัดปากแล้วให้ฟุบตัวกระดกก้นโก้งโค้งก้มหน้ากินดิน แต่เขาบังอาจตอบโต้กลับ ข้าจึงเอาแจกันฟาดเสียหลายทีก่อนจับขังไว้”

โหยวเหมี่ยวเข้าใจแล้ว คงโดนหลี่เหยียนทุบตีหนักมากแน่ คาดว่าตอนทาสเฉวี่ยนหรงคนนั้นตอบโต้กลับมาคงรุนแรงไม่น้อย แต่แม้จะชวนคุยอ้อมไปอ้อมมาอยู่นาน โหยวเหมี่ยวยังคงติดใจสงสัยไม่หายว่าหลี่เหยียนกับทาสเฉวี่ยนหรงนั้นเล่นอย่างไรกัน บุรุษเพศก็เล่นทำนองนี้ได้หรือ ด้วยเหตุนี้จึงเกิดความคิดอยากขอยืมตัวเจ้านั่นกลับไป จะได้ซักถามว่าหลี่เหยียนกับเขาปฏิบัติกิจบนเตียงอย่างไรกันบ้าง

งิ้วบนเวทีเจ้าขับร้องข้าขึ้นแสดงสลับผลัดเวียนกัน หลังจากเวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม* เต็มๆ ในที่สุดโหยวเหมี่ยวก็เอ่ยว่า “อ้อ หลี่เหยียน เจ้ายกทาสเฉวี่ยนหรงให้พี่น้องยืมเล่นหน่อยสิ”

“ตายก็ตายไปแล้ว อีกไม่กี่วันจะพาเจ้าไปซื้อคนใหม่ก็แล้วกัน”

“ไม่แน่หรอกว่าจะตาย เจ้าเพิ่งพูดไม่ใช่หรือว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยทุบตีให้ตายแล้วลากไปฝัง”

“ไม่ตายก็ไม่ไหวแล้ว”

“ซื้อใหม่ทำไม สิ้นเปลืองเปล่าๆ ข้าแค่อยากลองเล่นนิดหน่อยเท่านั้น เล่นเสร็จก็คืนให้เจ้าแล้ว เจ้าอยากทุบตีอยากฝังก็ตามใจ”

“ไม่ให้”

“แค่ยืมไม่กี่วันเท่านั้น”

“เจ้าคิดจะงัดข้อกับข้าหรือ”

คนที่นั่งอยู่ด้านข้างได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ก็พูดกระเซ้าว่า “คุณชายโหยวมีฐานะมั่งคั่งร่ำรวย อยากจะไปซื้อทาสที่หอสังคีตสักร้อยคนพันคนจนเต็มคฤหาสน์ก็ไม่ใช่ปัญหา แล้วจะเอาของมีตำหนิไปทำไม”

ที่จริงโหยวเหมี่ยวแค่เอ่ยขอส่งเดชเท่านั้น หลี่เหยียนได้ยินดังนั้นก็กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “เขา? อย่างเขายังซื้อไม่ไหวหรอก!”

* ชั่วยาม คือหน่วยนับเวลาของจีน เทียบได้กับเวลา 2 ชั่วโมง