ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

“ทำไมจะซื้อไม่ไหว หอหยางเฟิงคืนหนึ่งยังแค่ไม่กี่ตำลึง…” โหยวเหมี่ยวโพล่งถาม

“สองร้อยตำลึงเชียวนะ เจ้าซื้อไหวหรือ ถ้าควักเงินสองร้อยตำลึงออกมาได้ ข้าจะยกให้เจ้า” หลี่เหยียนโต้กลับ

พวกเด็กหนุ่มคนอื่นๆ เห็นโหยวเหมี่ยวมีปากเสียงกับหลี่เหยียนก็เริ่มส่งเสียงโห่ฮา จากนั้นโหยวเหมี่ยวก็เอ่ยว่า “แค่สองร้อยตำลึง เจ้าคิดว่าข้าจ่ายไม่ไหวหรือ”

หลี่เหยียนเหลือบตามอง ในใจคิดว่าถ้ารู้เช่นนี้น่าจะบอกราคาสูงกว่านี้อีกหน่อย

โหยวเหมี่ยวพูดก็ส่วนพูด แต่ในใจคิดว่าคงจ่ายไม่ไหวจริงๆ เพราะปีนี้เขาเหลือเงินอีกแค่สามร้อยตำลึงเท่านั้น ซ้ำยังเบียดเบียนเงินส่วนที่ต้องใช้ในปีถัดไปแล้ว เดิมทีก็แค่พูดส่งเดชไม่ได้คิดจะซื้อเพื่อรักษาหน้า แต่พอหลี่เหยียนเหลือบมองก็ฮึดขึ้นมา “เจ้าทุบตีเขาจนร่อแร่ปางตายเหลือแค่ครึ่งชีวิตแล้ว ตอนนี้อย่างมากก็เหลือหนึ่งร้อยตำลึงเท่านั้น”

ทุกคนต่างหัวเราะเสียงดังลั่น หลี่เหยียนแสร้งพูดเยาะเย้ยว่า “ซื้อไม่ไหวก็อย่าต่อรองราคา ดูสภาพเจ้าสิ หัวหดหมดแล้ว”

ในที่สุดโหยวเหมี่ยวก็ทนไม่ไหว ควักตั๋วเงินออกจากอกเสื้อแล้วปาลงโต๊ะ ประกาศก้องว่า “ซื้อแล้ว!”

หลี่เหยียนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาไม้นี้จึงตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนเปลี่ยนเป็นเดือดดาล

“ข้าบอกแล้วหรือว่าจะขายให้เจ้า!”

บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ ทุกคนเห็นแล้วว่าโหยวเหมี่ยวมีเงินซื้อได้จริง ตั๋วเงินสองร้อยตำลึงสามารถซื้อคฤหาสน์หรูหราในเมืองหลวงได้ทั้งหลังหรือที่นานับร้อยหมู่* กระทั่งคณิกาสาวงามติดอันดับต้นๆ ของหอหยางเฟิงซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังทั่วเมืองหลวง ค่าตัวยังแค่หนึ่งร้อยยี่สิบตำลึงเท่านั้น แต่เขากลับทุ่มเงินสองร้อยตำลึงซื้อทาสชาย มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ

หลี่เหยียนถลึงตามองโหยวเหมี่ยว

ทุกคนเห็นท่าไม่ค่อยดี กลัวทั้งคู่จะทะเลาะกันอีกจึงรีบช่วยกันพูดไกล่เกลี่ย บ้างก็บอกว่าไยต้องทำเช่นนี้ด้วย ทาสชายในหอสังคีตก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น บ้างก็บอกว่าวันนี้เจ้าของวันเกิดใหญ่สุด ยอมตามใจเขาเถอะ…

โหยวเหมี่ยวหุนหันพลันแล่นปาตั๋วเงินออกไปแล้ว ต่อให้รู้ดีแก่ใจแต่ก็หยิบกลับคืนมาไม่ได้ เพราะหนึ่งคือดูน่าเกลียด สอง ขี่หลังเสือแล้วลงลำบาก ครู่หนึ่งจึงกลับมาแสดงท่าทียียวนตามเดิม “ว่าอย่างไร ไม่เต็มใจขายแล้วหรือ”

“เจ้าเอากลับไปแล้วจะเก็บไว้ไหน ไม่โดนอาเจ้าตีตายหรือ แถมยังเสียเงินตั้งสองร้อยตำลึง เสียเงินเปล่าประโยชน์”

โหยวเหมี่ยวคร้านจะโต้เถียงกับหลี่เหยียนต่อ เมื่อเห็นว่างานเลี้ยงวันเกิดกำลังจะจบลงด้วยความไม่พอใจ และเริ่มมีคนฉวยโอกาสประจบสอพลอหลี่เหยียนจึงไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วยอีก ต่างฝ่ายต่างนั่งลง ทว่าบรรยากาศยังคงอึมครึม

คืนนั้นโหยวเหมี่ยวกลับก่อน โดยไม่ทักทายหรือบอกกล่าวหลี่เหยียนสักคำ ตอนพาบ่าวคนสนิทออกมาข้างนอกก็เหลือบเห็นกระสอบนั้นนอนแน่นิ่งไม่ขยับบนพื้นหิมะ ไม่รู้ว่าตายแล้วหรือยัง

โหยวเหมี่ยวเริ่มเครียด เงินสองร้อยตำลึงจะสูญเปล่าไม่ได้เด็ดขาด คิดได้ดังนั้นก็รีบร้องถามว่า

“ยังไม่ตายกระมัง! ถ้าตายพวกเจ้าต้องชดใช้เงินสองร้อยตำลึงให้ข้า เพราะข้าใช้เงินซื้อมาจากคุณชายของพวกเจ้าแล้ว”

พวกบ่าวไพร่มีหรือจะชดใช้ไหว ต่างก็ตัวสั่นงันงกด้วยความตกใจ

“แกะกระสอบให้ข้าดู!” โหยวเหมี่ยวร้องสั่ง

บ่าวรับใช้ที่ค่อนข้างใจกล้าคนหนึ่งรีบแกะปากกระสอบพลางอธิบาย

* หมู่ หรือไร่จีน เป็นหน่วยวัดพื้นที่ของจีนในสมัยโบราณ เทียบได้ประมาณ 666.67 ตารางเซนติเมตร