ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.1 #นิยายวาย

หลังจากข้ามเขาหยางโค่ว หลายวันต่อมาอากาศก็เปลี่ยนเป็นสดใสอย่างกะทันหัน ฟ้ากระจ่างใสราวกับไม่เคยมีหิมะตกมาก่อน เมื่อออกจากเขาหยางโค่ว ภายใต้กำแพงฉางเฉิงยาวคดเคี้ยวพลันเห็นตัวเมืองอันแสนคึกคักจอแจที่ตั้งอยู่ตรงชายแดน…เมืองเหยียนเปียน

เมืองเหยียนเปียนเป็นแหล่งแลกเปลี่ยนสินค้าใหญ่ตั้งอยู่สุดชายแดน มีอายุยาวนานเกือบสี่ร้อยปี สี่สิบสองชนเผ่านอกด่านต่างเดินทางมาทำการค้า ณ ที่แห่งนี้ หลายปีมานี้ไม่ว่าจะมีศึกสงครามเกิดขึ้นสักกี่ครั้ง ชาวหูที่คิดรุกรานเข้าจงหยวนล้วนจงใจหลีกเลี่ยงที่นี่

ชาวฮั่นหรือชาวหูที่โดนไล่ตามเข่นฆ่า ขอเพียงหนีมาถึงหรือหลบซ่อนตัวในเมืองเหยียนเปียน ต่อให้ข้างนอกมีกองทหารนับพันนับหมื่นก็ไม่สามารถไล่ตามต่อได้ และไม่สามารถบุกเข้าเมืองเพื่อเข่นฆ่าจับกุมคน

นี่เป็นสิ่งที่กษัตริย์ซยงหนูกับฮ่องเต้ทำสัญญากันไว้นานนับพันปี ไม่ว่าสองแคว้นจะมีความสัมพันธ์เช่นใด เมืองเหยียนเปียนจะเป็นกันชนระหว่างสองแคว้น ไม่มีวันเปิดสงคราม

คนขับรถม้าที่อยู่นอกตัวรถส่งเสียงร้องฮือฮากันขึ้นมา โหยวเหมี่ยวหลับมาทั้งคืน เวลานี้กำลังมองออกไปตรงเนินเขาด้านนอกด้วยสีหน้าสะลึมสะลือ สายลมเย็นเยียบพัดหวิวบาดผิว เมื่อมองลงไปตรงที่ราบด้านล่าง เมืองเหยียนเปียนมีอาณาบริเวณกว้างใหญ่โอบล้อมด้วยกำแพงฉางเฉิงซึ่งดูคล้ายมังกรที่ทอดตัวยาวไปทางตะวันออก ในเมืองมีผู้คนพลุกพล่าน เสียงตะโกนโห่ร้องดังแว่วมาแต่ไกล

ไกลออกไปนอกเมืองเหยียนเปียน ทะเลสาบน้ำแข็งขนาดใหญ่สะท้อนแสงตะวันพราวระยิบระยับจับตาดุจอัญมณี ชาวบ้านต้อนฝูงวัวและแกะเป็นแถวยาวคดเคี้ยวมุ่งหน้าตรงเข้ามาในเมืองอยู่ท่ามกลางทุ่งหิมะ

ที่นี่คือเมืองเหยียนเปียน โหยวเหมี่ยวคิด แม้ว่าบรรยากาศจะไม่ได้คึกคักจอแจเท่าเมืองหลวง แต่ก็มีลักษณะเฉพาะของชนเผ่านอกด่าน ขบวนสินค้าออกจากเขตเขาหยางโค่ว ลัดเลาะลงไปยังพื้นที่ราบ โหยวเหมี่ยวเหลือบมองหลี่จื้อเฟิงแวบหนึ่ง

หลี่จื้อเฟิงเอาศอกวางตรงขอบหน้าต่าง และมองออกไปไกลๆ อย่างใจลอย

“เจ้าเคยมาเหยียนเปียนหรือ”

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันมามองโหยวเหมี่ยว ราวกับอยากพูดอะไรสักอย่าง

โหยวเหมี่ยวคิดในใจว่าไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกับครอบครัวของหลี่จื้อเฟิงในเมืองเหยียนเปียนหรือไม่ ถ้าหลี่จื้อเฟิงอยากหลบหนี ที่นี่ก็คือสถานที่ที่เหมาะสมที่สุด และเป็นโอกาสที่ดีสุดด้วยเช่นกัน

“ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยว”

“เมื่อก่อนมาบ่อยหรือ” โหยวเหมี่ยวดูออกว่าหลี่จื้อเฟิงอารมณ์ดีไม่น้อยจึงถามลองเชิง

ขบวนสินค้าเคลื่อนเข้าใกล้ประตูเมือง หลี่จื้อเฟิงเอียงหน้าฟังบทสนทนาของชาวหูที่ยืนอยู่ไกลๆ แล้วเอ่ยว่า “ไม่ใช่เสียทีเดียว”

โหยวเหมี่ยวพยักหน้า ขบวนสินค้าจะพักอยู่ที่เมืองเหยียนเปียนสามวัน จากนั้นค่อยออกจากเมืองเหยียนเปียน โหยวเหมี่ยวตัดสินใจว่าจะปล่อยหลี่จื้อเฟิงให้กลับไปบ้านของเขา ต่างฝ่ายต่างกลับบ้าน ไม่ต้องเป็นทาสอีกต่อไป

วันแรกที่ไปถึงเมืองเหยียนเปียน ขบวนสินค้ายื่นขอหนังสือผ่านด่าน หลังจากทำตามขั้นตอนเสร็จแล้ว คนสี่สิบกว่าคนก็เข้าพักในโรงเตี๊ยม ขนสินค้าลงเพื่อนำไปขายที่ตลาด ในที่สุดโหยวเหมี่ยวก็ได้หยุดพักจากการเดินทางและจะได้ผ่อนคลายร่างกายที่เมื่อยล้าสักที