ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.1 #นิยายวาย

“อา!” โหยวเหมี่ยวร้องครางออกมาอย่างหักห้ามไม่อยู่ ม่านตาหดแคบลง เขาเบือนหน้าหลบ ทว่าหลี่จื้อเฟิงกลับเอาแต่จ้องมองหน้าเขา

หลี่จื้อเฟิงยกมือที่เปื้อนคราบของเหลวขึ้นมาตรงมุมปากของโหยวเหมี่ยว ก่อนจะแหวกกลีบปากเข้ามาบังคับให้เขาดูดเลียปลายนิ้ว

ความคิดในหัวของโหยวเหมี่ยวสับสนว้าวุ่นไปหมด จนยอมกระทำตามหลี่จื้อเฟิงทุกอย่างโดยไม่รู้ตัว แววตาของหลี่จื้อเฟิงเย็นชาราวกับละแล้วซึ่งกามตัณหา แต่กลับลงมือกระทำเรื่องลามกบัดสีได้อย่างช่ำชอง โหยวเหมี่ยวดูดปลายนิ้วของอีกฝ่ายแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าน้อยๆ แดงก่ำ มือค่อยๆ ไต่ขึ้นโอบรอบคอหลี่จื้อเฟิงแล้วฝังใบหน้ากับไหล่กว้าง

หลี่จื้อเฟิงปล่อยตัวคุณชายน้อยแล้วพรมจุมพิตลงบนใบหน้า กิริยาดังกล่าวทำให้โหยวเหมี่ยวใจสั่นระรัว รู้สึกราวกับเป็นที่รักใคร่ทะนุถนอม แต่ตอนเงยหน้ามองสีหน้าหลี่จื้อเฟิงก็รู้สึกเหมือนเห็นระลอกคลื่นของความปรารถนาแล่นริ้วอยู่ในดวงตาคู่นั้น หลี่จื้อเฟิงดึงมือโหยวเหมี่ยวที่โอบหลังคอของเขาเอาไว้ลงมา แล้วชักนำให้ลงไปสัมผัสกับท่อนล่างของร่างกาย ขยับปลายนิ้วให้คุณชายน้อยเกาะกุมสิ่งนั้นเอาไว้แทน จากนั้นโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตกลีบปากบางอีกครั้ง

โหยวเหมี่ยวแทบไม่มีโอกาสได้พักหายใจ ทุกครั้งที่อีกฝ่ายผละออกห่างเพียงไม่นานก็โดนประกบริมฝีปากซ้ำ ความแข็งแกร่งอันน่าภาคภูมิใจในมือแผ่ความร้อนผะผ่าว มีของเหลวหลั่งออกมาเปรอะเปื้อนมือโหยวเหมี่ยว

โหยวเหมี่ยวเกาะกุมสิ่งนั้นอย่างเผลอไผลลืมตัว จากนั้นก็โดนจุมพิตปลุกเร้าอารมณ์จนเตลิดเปิดเปิง มือเล็กขยับลูบไล้ความเครียดขึงของอีกฝ่ายไปมา ความงดงามสมบูรณ์แบบของบุรุษเพศสั่นกระตุก หยาดน้ำวิสุทธิ์ไหลออกมาเปื้อนอุ้งมือเขาจนเกิดเสียงดังเฉอะแฉะเบาๆ

“ตะ…ตรงนั้นจับไม่ได้…” โหยวเหมี่ยวขมวดคิ้วด้วยความทรมาน รับรู้ได้ว่าหลี่จื้อเฟิงกำลังสอดสองนิ้วเข้ามาในร่างจึงรีบพลิกตัวหยุดการกระทำของอีกฝ่าย แต่หลี่จื้อเฟิงกลับเปลี่ยนมาจู่โจมขบเม้มติ่งหูของโหยวเหมี่ยวแทน

ตอนหลี่จื้อเฟิงขบเม้มใบหู โหยวเหมี่ยวถึงกับตัวสั่นระริกเพราะแรงกระตุ้นอย่างรุนแรงจากการกระทำดังกล่าว พอหันไปมองสบตากัน หลี่จื้อเฟิงก็ประทับจุมพิตลงมาอีกครั้ง

แล้วหลี่จื้อเฟิงก็ส่งสัญญาณให้โหยวเหมี่ยวอ้าขา พลางไล้เลียมุมปากจนเห็นเส้นสายสีเงินยวงเชื่อมโยงระหว่างริมฝีปากของทั้งคู่

โหยวเหมี่ยวหอบหายใจ แยกขาทั้งคู่ออกกว้าง หลี่จื้อเฟิงดึงผ้านวมมาห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่แล้วยื่นมือไปหยิบตลับน้ำมันเตียว*

“ฟู่…ฟู่…”

โหยวเหมี่ยวมองริมฝีปากชวนเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายแล้วนึกอยากจุมพิตซ้ำอีกครั้ง

หลี่จื้อเฟิงสังเกตเห็นโหยวเหมี่ยวทำตาปรอยก็เลิกคิ้วเล็กน้อย

“เอาสิ…” ดวงตาของโหยวเหมี่ยวฉ่ำรื้น ติดใจจุมพิตเข้าเสียแล้ว หลี่จื้อเฟิงเปิดตลับน้ำมันเตียวขณะก้มมองคนที่อยู่ใต้ร่างแล้วคลี่ยิ้มออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหลี่จื้อเฟิงยิ้ม โหยวเหมี่ยวอดตกตะลึงไม่ได้ เพราะปกติคนผู้นี้มักจะทำหน้านิ่งเฉย แต่พอยิ้มขึ้นมาก็ดูหล่อเหลาคมคายขึ้นอีกหลายเท่าตัวจนทำให้หัวใจของโหยวเหมี่ยวเต้นระรัวไม่หยุด เขาโอบรอบคอหลี่จื้อเฟิงแล้วจู่โจมจุมพิตอีกฝ่ายก่อนบ้าง แต่หลี่จื้อเฟิงพลิกตัวกดคุณชายน้อยลงบนเตียง ปลายนิ้วที่เปื้อนคราบน้ำมันเตียวลูบไล้ส่วนไวสัมผัสของโหยวเหมี่ยวก่อนแทรกนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังอีกครั้ง ปลายนิ้วที่ถือวิสาสะเข้ามาในร่างขยับเข้าไปสัมผัสกับจุดที่อยู่ในส่วนลึกแล้วบดคลึงอย่างหนักหน่วง

* เตียว เป็นคำเรียกสัตว์ตระกูลมิงก์ เออร์มิน เซเบิ้ล และมาร์เทิน ขนหนานุ่มมีค่ามาก มักใช้เป็นเครื่องนุ่งห่มกันหนาว