ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.1 #นิยายวาย

ชั่วพริบตานั้นโหยวเหมี่ยวรู้สึกชาวูบไปทั้งตัว แต่หลี่จื้อเฟิงบดเบียดริมฝีปากลงมารุกไล่พัวพันกับเรียวลิ้นจนทำให้เขาไม่อาจแสดงอาการขัดขืนใดๆ ออกมา ปลายนิ้วของหลี่จื้อเฟิงขยับบดคลึงไม่กี่ครั้ง โหยวเหมี่ยวก็รู้สึกวูบวาบตรงส่วนนั้น ราวกับกำลังจะสูญเสียการควบคุม โหยวเหมี่ยวส่งเสียงครางอู้อี้ ท้องน้อยหดเกร็งแน่น ลมหายใจสะดุดขาดห้วง

ราวกับว่าคาดการณ์เอาไว้ก่อนแล้ว เพราะหลี่จื้อเฟิงรีบละมือจากด้านหลังมาช่วยลูบคลำด้านหน้าของโหยวเหมี่ยวไม่กี่ที จากนั้นโน้มตัวลงไปทาบทับกับคนที่อยู่ใต้ร่าง แล้วแทรกกายเข้าไปอย่างดึงดันเอาแต่ใจ

ชั่วพริบตานั้นโหยวเหมี่ยวรู้สึกเจ็บแปลบอย่างรุนแรงจนต้องส่งเสียงหวีดร้องออกมา แต่หลี่จื้อเฟิงลงมือรวดเร็วมาก ชิงอุดปากเขาไว้ก่อน

โหยวเหมี่ยวเจ็บจนน้ำตาเล็ดจากการแหวกขยายอย่างรุนแรง ความคิดเพียงหนึ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ในหัวคือหลี่จื้อเฟิงคิดจะฆ่าเขา โหยวเหมี่ยวอยากดิ้นรนขัดขืนแต่อีกฝ่ายกดตัวเขาไว้จนขยับเขยื้อนไม่ได้ หลี่จื้อเฟิงแทรกกายเข้ามาแล้วถอนตัวออกไปก่อนกลับเข้ามาใหม่อีกครั้ง โหยวเหมี่ยวขัดขืนไม่ได้ ความต้องการอันแสนเครียดขึงของอีกฝ่ายดำดิ่งแทรกลึกเข้ามาในกายจนสุดทาง เสียงครวญครางดังกระหึ่มอยู่ในลำคอ เขารู้สึกอึดอัดอย่างรุนแรง แล้วหลี่จื้อเฟิงก็ถอนตัวออกไปจนเหลือแค่ส่วนปลายที่จ่อค้างอยู่ตรงช่องทาง

หลี่จื้อเฟิงคลายมือ สบตาคนในอ้อมแขนแล้วกดจุมพิตประทับลงไปบนกลีบปาก โหยวเหมี่ยวมีน้ำตาเอ่อคลอตรงหางตาและมองตอบกลับไปด้วยสายตาอ้อนวอน แต่หลี่จื้อเฟิงกลับบดเบียดเรียวปากพร้อมแทรกกายเข้ามาในร่างโหยวเหมี่ยวอย่างช้าๆ

โหยวเหมี่ยวไม่ได้หวีดร้องแล้ว ริมฝีปากสั่นระริกดูดดึงเรียวลิ้นร้อนผ่าวของหลี่จื้อเฟิง รับรู้ได้ว่าความปรารถนาอันเครียดขึงกำลังดันเข้ามาจนกระทบกับส่วนลึกสุด คราวนี้ไม่ได้ฝืนดึงดันเอาแต่ใจเหมือนตอนแรกเริ่ม แต่กลับทำให้ตัวเขาสะท้านเฮือก

หลี่จื้อเฟิงชันขาข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วเอาเข่าดันขาของโหยวเหมี่ยวให้แยกกว้างขึ้นเพื่อให้ตัวเองขยับกายได้สะดวกกว่าเดิม โหยวเหมี่ยวทั้งทรมานทั้งตื่นเต้นจนต้องส่งเสียงร้องครวญไม่หยุดพร้อมจิกไหล่อีกฝ่ายแน่น หลี่จื้อเฟิงสังเกตสีหน้าคนในอ้อมแขนอย่างจริงจัง โหยวเหมี่ยวเพิ่งเคยสัมผัสกับความรู้สึกเช่นนี้เป็นครั้งแรกจึงอดหลั่งน้ำตาไม่ได้ หลี่จื้อเฟิงจึงประคองใบหน้าน้อยๆ แล้วก้มลงจุมพิตซับหยาดน้ำตา

“อา อ๊ะอ๊า…อ๊า…” โหยวเหมี่ยวหวีดร้องอย่างลืมตัว

หลี่จื้อเฟิงกระทั้นกายเข้าไปอีกไม่กี่ทีก่อนถอนตัวออกมาจนหมด จากนั้นบดเบียดถูไถหยอกเย้าอยู่ตรงปากทาง จู่ๆ โหยวเหมี่ยวก็รู้สึกวูบโหวงในตัวอย่างบอกไม่ถูก เขาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ แต่ส่วนที่อยู่ด้านหน้ากลับสั่นกระตุกไม่หยุด ท้องน้อยเปรอะเปื้อนคราบของเหลวของตัวเอง หลี่จื้อเฟิงนั่งคุกเข่า จ่อความต้องการกับช่องทางด้านหลังของอีกฝ่าย แล้วยกมือขึ้นลูบแผงอกของตัวเองที่เปื้อนคราบน้ำวิสุทธิ์ของโหยวเหมี่ยวด้วยเช่นกัน แสงไฟจากนอกม่านสะท้อนให้เห็นความมันวาวของแผ่นอกอันแสนเย้ายวน

“ขะ…เข้ามา” โหยวเหมี่ยวยกมือขึ้นเกาะเกี่ยวเอวแกร่งอย่างหมดความอดทน

หลี่จื้อเฟิงเหยียดเอวแทรกกายเข้ามารวดเดียวกว่าครึ่ง โหยวเหมี่ยวกลืนน้ำลายลงคอเชิดหน้าขึ้น แต่ฝ่ายที่เพิ่งเข้ามากลับถอนตัวออกไปอย่างช้าๆ