ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.1 #นิยายวาย

จากนั้นหลี่จื้อเฟิงก็ค่อยๆ กดตัวแทรกกลับเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้โหยวเหมี่ยวรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าสิ่งนั้นค่อยๆ ขยับลึกเข้ามาในร่างตัวเองทีละนิด ตอนถอนตัวก็ผละออกห่างเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกระแทกกายลึกล้ำจนกระทบกับจุดที่อยู่ในส่วนลึกสุดของโหยวเหมี่ยวเต็มแรง ทั้งยังบดเบียดเคล้นคลึงไปมา

“ให้ข้า…ให้ข้า…” โหยวเหมี่ยวอยากให้หลี่จื้อเฟิงแทรกเข้ามาลึกยิ่งกว่านี้ กระแทกกระทั้นกายมากกว่านี้ เขากอดไหล่คนที่ทาบทับอยู่เหนือร่าง หลี่จื้อเฟิงประทับจุมพิตอีกครั้ง

“อื้อ…”

ลมหายใจของหลี่จื้อเฟิงถี่กระชั้น เริ่มขยับตัวจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกัน โหยวเหมี่ยวโดนเคี่ยวกรำทรมานจนแทบทนไม่ไหว ทุกครั้งจะถูกปลุกเร้าจนผิวเนื้อแดงเถือกไปทั้งคอ แต่พอขาดอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น หลี่จื้อเฟิงกลับแกล้งผ่อนความเร็วลง ไม่ยอมให้เขาสมใจสักที เสียงครวญครางในช่วงแรกๆ ของโหยวเหมี่ยวเริ่มเปลี่ยนเป็นสะอื้นเว้าวอน

โหยวเหมี่ยวพูดอะไรไม่ออก สติสัมปชัญญะพร่าเลือนไปหมด หลี่จื้อเฟิงลูบไล้ใบหน้าน้อยๆ แล้วพรมจุมพิตลงไปทั่วหน้า แต่คราวนี้เขาหยุดชะงักแค่ไม่นาน ก่อนจะขยับกายอย่างเร่าร้อนรุนแรง ริมฝีปากของโหยวเหมี่ยวถูกประกบปิด กล้ามเนื้อหดเกร็งตัวเล็กน้อย ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ ก่อนหวีดร้องออกมาอย่างลืมตัว

หลังจากหลี่จื้อเฟิงโถมแรงสุดตัวเป็นครั้งสุดท้าย ในที่สุดโหยวเหมี่ยวก็ถึงขีดสุดของอารมณ์ ส่วนนั้นกระตุกสั่นไม่หยุด กระแสธารร้อนพุ่งออกมาจนเปรอะเปื้อนเนื้อตัวทั้งคู่ ไม่ว่าจะแผงอกหรือกล้ามท้องของหลี่จื้อเฟิง รวมไปถึงลำคอของทั้งคู่

“อ๊า…!”

หลังจากโหยวเหมี่ยวปลดปล่อยออกมาก็ตัวอ่อนปวกเปียกหมดเรี่ยวแรง หลี่จื้อเฟิงหยุดเคลื่อนไหว โหยวเหมี่ยวรู้สึกหน้ามืดไปชั่วขณะ รู้สึกเหมือนความสุขสมที่ได้รับเมื่อครู่นี้คือที่สุดในชีวิตแล้ว

หลี่จื้อเฟิงกอดเอวคนที่อยู่ใต้ร่าง ร่างกายด้านหน้าของทั้งคู่เปียกลื่นไม่ต่างกัน หลี่จื้อเฟิงมองตาคุณชายน้อยในอ้อมแขนเนิ่นนาน กดจุมพิตลงบนกลีบปากบางแล้วฝังใบหน้าตรงซอกคอ ไล้เลียคราบของเหลวที่เปื้อนตรงตำแหน่งที่สัมผัสกับริมฝีปากจนสะอาดหมดจดแล้วกลืนลงคอ ตอนพรมจุมพิตระเรื่อยลงมาถึงส่วนที่อยู่ตรงหว่างขา ส่วนนั้นของโหยวเหมี่ยวยังกึ่งๆ แข็งตัว เมื่อโดนปลายลิ้นของหลี่จื้อเฟิงไล้เลียเบาๆ พลันกระตุกสั่นขึ้นมา

“พะ…พอแล้ว”

หลี่จื้อเฟิงยันกายขึ้นมา โหยวเหมี่ยวลูบใบหน้าคมคายแล้วเอ่ยว่า “เจ้า…ยังไม่เสร็จหรือ มาสิ”

โหยวเหมี่ยวเอามือจับส่วนนั้นของหลี่จื้อเฟิงและพบว่ามันแข็งขึงราวกับท่อนเหล็กก็ไม่ปาน เมื่อก่อนโหยวเหมี่ยวเคยช่วยตัวเองมาก่อนจึงคิดจะใช้มือทำให้อีกฝ่าย แต่หลี่จื้อเฟิงกลับเอ่ยว่า “ยังไม่เสร็จ”

โหยวเหมี่ยวตกตะลึง รู้ได้ทันทีว่าหลี่จื้อเฟิงคิดแทรกกายเข้ามาในตัวเขาอีกครั้ง แต่เขาเพิ่งก้าวผ่านความสุขสมไปครั้งหนึ่ง เวลานี้จะทานทนได้อย่างไรจึงรีบห้ามปราม “ไม่ได้ๆ…”

หลี่จื้อเฟิงกลับแทรกกายรวดเดียวจนถึงส่วนลึกในร่างโหยวเหมี่ยวโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่คราวนี้ไม่ได้กระทำรุนแรง แค่ค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาอย่างเนิบช้า ทว่าการกระทำดังกล่าวกลับสร้างความรู้สึกทรมานให้โหยวเหมี่ยวอย่างหนักหน่วงจนอยากวิงวอนให้อีกฝ่ายรีบถอนตัวออกไป หลี่จื้อเฟิงคว้ากางเกงชั้นในของตัวเองที่ถอดโยนทิ้งไว้ข้างหมอนมาขยำเป็นก้อนกลมแล้วยัดปากคุณชายน้อย

กางเกงชั้นในเต็มไปด้วยกลิ่นอายของหลี่จื้อเฟิง กลิ่นจางๆ ในโพรงจมูกกระตุ้นเร้าความต้องการของโหยวเหมี่ยวขึ้นมาอีกรอบ แต่เขาเพิ่งปลดปล่อยไปครั้งหนึ่ง ดังนั้นช่องทางที่มีบางอย่างขยับเข้าออกจึงสร้างความทรมานให้เขาอย่างยิ่งยวด มิได้มีความเสียวซ่านใดๆ ทั้งยังแค้นใจอยากให้หลี่จื้อเฟิงรีบทำให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว หลี่จื้อเฟิงค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าออกเร็วขึ้น และเปลี่ยนท่วงท่าเป็นโอบกอดเขาจากทางด้านหลัง ยกแขนข้างหนึ่งให้โหยวเหมี่ยวหนุน ส่วนอีกข้างกอดเอวบางดึงเข้าหาตัว