ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.1 #นิยายวาย

“อึก…อึก…”

โหยวเหมี่ยวโดนอุดปากไว้ ตอนแรกยังร้องอู้อี้ด้วยความทรมาน แต่พอหลี่จื้อเฟิงขยับตัวเข้าออกอย่างต่อเนื่องหลายสิบครั้งก็เริ่มรู้สึกเสียวซ่านจนแทบสูญเสียการควบคุมตัว จุดที่อยู่ในส่วนลึกก็โดนกดย้ำครั้งแล้วครั้งเล่าจนทำให้อารมณ์ของเขาปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง

“อืม…อื้อ…” เสียงของโหยวเหมี่ยวเริ่มเปลี่ยนไป จากร้องวิงวอนกลายเป็นครวญคราง ดวงตาทั้งคู่หรี่ปรือลงจนจับภาพตรงหน้าไม่ชัด หลี่จื้อเฟิงกระชากกางเกงชั้นในที่อุดปากโหยวเหมี่ยวออกแล้วแทรกนิ้วชี้และนิ้วกลางเรียวยาวของมือขวาผ่านกลีบปากบางเข้าไปให้เจ้าตัวดูดเลียแทน คราวนี้โหยวเหมี่ยวรู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่านจนตัวแดงเถือกไปหมด หลี่จื้อเฟิงสอดใส่เข้าออกเป็นจังหวะเดี๋ยวเร็วเดี๋ยวช้า สร้างความเสียวซ่านรุนแรงจนยากหาสิ่งใดมาเทียบ

หลี่จื้อเฟิงกระทั้นกายเต็มแรงอีกไม่กี่ที โหยวเหมี่ยวก็ไต่เต้าถึงขีดสุดของอารมณ์จนเนื้อตัวสั่นระริกไปหมด ช่องทางกระตุกสั่น รับรู้ได้ถึงของเหลวร้อนระอุของหลี่จื้อเฟิง เขาเบี่ยงใบหน้าไปด้านข้าง ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของหลี่จื้อเฟิง

หลี่จื้อเฟิงจุมพิตริมฝีปากเขาแต่ยังไม่ยอมถอนตัวออกไป ทั้งสองคนกอดรัดกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนหลี่จื้อเฟิงจะเอ่ยว่า “ข้าพูดคำหวานไม่เก่ง”

“คำหวานอะไร ข้ายัง…ยังต้องการอีก”

“ข้าจะให้เจ้า ให้เจ้าทั้งหมด…” หลี่จื้อเฟิงบรรจงจุมพิตติ่งหูโหยวเหมี่ยว

โหยวเหมี่ยวยังต้องการอีก ความรู้สึกตอนร่วมรักกันครั้งที่สองช่างสุขสมยิ่งนัก ขณะกำลังจะถามอีกฝ่ายว่าต้องการพักสักครู่หรือไม่ หลี่จื้อเฟิงก็พลิกตัวขึ้นคร่อม และกดตัวโหยวเหมี่ยวนอนลงไป ส่วนนั้นค่อยๆ แทรกลึกเข้ามาอีกครั้งตามน้ำหนักตัวที่กดทาบทับลงมา

โหยวเหมี่ยวฝังใบหน้ากับหมอนพร้อมสูดลมหายใจเข้าอย่างช้าๆ หลี่จื้อเฟิงขยับเข้าออกไม่กี่ทีก็ขึงขังขึ้นมา คนที่นอนซ้อนหลังและโอบประคองสะโพกเขาไว้ค่อยๆ แทรกกายทีละนิด คราวนี้หลี่จื้อเฟิงทำได้นานขึ้นกว่าเดิม และเดินหน้าต่อได้ทันทีโดยไม่ต้องพักรอ จวบจนส่งคุณชายน้อยขึ้นสวรรค์ไปอีกรอบ โหยวเหมี่ยวโดนกระทำจนสะลึมสะลือ สองขาถูกยกช้อนขึ้นจากด้านหลัง หลี่จื้อเฟิงขยับส่งความต้องการอันร้อนระอุเข้าไปในร่างอีกฝ่าย ส่วนอ่อนไหวที่ถูกกดทับใต้ร่างเสียดสีกับผ้านวม ขณะที่โหยวเหมี่ยวร่ำร้องเสียงดังเพราะต้องการจะปลดปล่อย หลี่จื้อเฟิงก็โอบอุ้มตัวเขาขึ้นมาและขยับกายเข้าหาจากด้านหลังอย่างต่อเนื่องขณะพาเขาลงจากเตียง

“อึก…อึก…” โหยวเหมี่ยวพูดเสียงขาดเป็นห้วงๆ “มะ…ไม่ได้…”

หลี่จื้อเฟิงอุ้มตัวโหยวเหมี่ยวให้ยืดตรงขึ้นแล้วพาเดินในท่วงท่าเช่นนั้นต่อไปจนหยุดอยู่หน้ากระจก โหยวเหมี่ยวแข้งขาอ่อนยวบ หลี่จื้อเฟิงอุ้มโหยวเหมี่ยวขึ้นมาในท่วงท่าที่เหมือนอุ้มเด็กน้อยขณะปัสสาวะ

ภายใต้แสงเทียน โหยวเหมี่ยวที่หันหน้าเข้าหากระจกมองเห็นหลี่จื้อเฟิงขยับเข้าขยับออกด้านหลังตัวเอง ช่างเป็นภาพที่น่าอายจนแทบทนดูไม่ไหว ใบหน้าน้อยๆ จึงแดงก่ำถึงลำคอ

หลี่จื้อเฟิงกระซิบบอกให้โหยวเหมี่ยวลองเอามือลงมาสัมผัสดู พร้อมจุมพิตดูดเม้มใบหูน้อยๆ ครั้นโหยวเหมี่ยวลองเอานิ้วแตะจุดที่ทั้งคู่เชื่อมโยงกันก็สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งที่ขยับเข้าออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาโดนกระทำอย่างเร่าร้อนรุนแรงจนแทบทะลักทลายออกมา หลี่จื้อเฟิงอุ้มโหยวเหมี่ยวพร้อมขยับโยกจนแขนเริ่มรับน้ำหนักไม่ไหวจึงค่อยอุ้มกลับไปที่เตียง จากนั้นล้มตัวลงนอนแล้วให้โหยวเหมี่ยวนั่งคร่อมตรงช่วงเอวเพื่อให้ลองขยับขึ้นลงเอง ส่วนสองมือก็เปลี่ยนมาเกาะกุมเคล้นคลึงส่วนไวสัมผัสของคุณชายน้อยแทน