ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.1 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวยืดเอวขึ้นและกลืนกินความต้องการของอีกฝ่ายด้วยตัวเอง จนกระทั่งทั้งคู่ทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดของอารมณ์

“อ๊าาา…” โหยวเหมี่ยวฟุบตัวลงไปจุมพิตริมฝีปากหลี่จื้อเฟิง และรับรู้ถึงตัวตนของคนผู้นี้ได้อย่างชัดเจน

ท้องฟ้ายังไม่สว่างดีก็ได้ยินเสียงคนพูดดังมาจากหน้าประตู

“คุณชาย รถม้ารออยู่ด้านนอกแล้ว”

ตอนโหยวเหมี่ยวรู้สึกตัวตื่นคิดว่าตัวเองกำลังหลับฝัน เขาลุกขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ตอนวางเท้าลงพื้น แข้งขายังคงสั่นระริก พอยื่นมือไปสัมผัสกับช่องทางด้านหลังก็พบว่ามันทั้งเจ็บทั้งบวม

หลี่จื้อเฟิงเก็บข้าวของเสร็จแล้วจึงเดินมาช่วยเขาสวมเสื้อผ้า โหยวเหมี่ยวปรือตาอย่างง่วงงุนแกมเกียจคร้าน กอดเอวอีกฝ่ายพร้อมฝังใบหน้ากับแผงอกแกร่ง หลี่จื้อเฟิงสวมเสื้อกับกางเกงให้โหยวเหมี่ยวแล้วเอาขนเตียวพันคอเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย ก่อนสวมทับด้วยเสื้อคลุมและหมวก

สาวใช้และบ่าวคนสนิทเข้ามาปรนนิบัติ โหยวเหมี่ยวรับน้ำมาบ้วนปากและล้างหน้าจนเริ่มมีสติแจ่มใสขึ้น ตอนก้าวออกจากเรือนก็เห็นหลี่จื้อเฟิงสะพายสัมภาระถุงหนึ่งไว้ด้านหลัง ขณะรับกล่องใส่อาหารมาจากสาวใช้

ยามห้า* ท้องฟ้าข้างนอกยังมืดตื๋อ ทั้งเมืองเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงคน โหยวเต๋อโย่วกับฮูหยินยังไม่ตื่น ด้านหน้าประตูหลังมีรถม้าจอดอยู่คันหนึ่ง สือฉีกำลังสนทนาอยู่กับคนขับรถ พ่อบ้านส่งโหยวเหมี่ยวขึ้นรถแล้วหันไปเอ่ยกับหลี่จื้อเฟิงว่า “เจ้าอยู่ข้างล่าง เดินตามไป”

“หลี่จื้อเฟิงเข้ามาข้างใน…สือฉีเอ๋อร์เจ้าก็กลับไปเถอะ อากาศหนาวเย็นขนาดนี้ไม่ต้องตามข้าไปหรอก มีหลี่จื้อเฟิงปรนนิบัติก็พอ” โหยวเหมี่ยวโบกมือ

พ่อบ้านทำท่าจะพูดแล้วก็หยุดชะงัก โหยวเหมี่ยวกล่าวต่อว่า “ทำตามนี้ อย่ามาพูดจาร่ำไรกับข้า ข้าจะกลับบ้านอยู่แล้ว เจ้ายังจะพล่ามอะไรนักหนา”

“ถ้าอย่างนั้นข้าน้อยขอตัวก่อนนะ คุณชาย” สือฉีเอ๋อร์ตื่นเต้นดีใจมาก เพราะในช่วงเหมันต์อย่างนี้ไม่ว่าใครก็ไม่อยากออกจากบ้านทั้งนั้น แต่ยังไม่วายหันไปกำชับสั่งสอนหลี่จื้อเฟิง “ชีวิตของเจ้า คุณชายเป็นคนช่วยไว้ ดังนั้นเจ้าต้องดูแลคุณชายให้ดีๆ”

“พอแล้วๆ” โหยวเหมี่ยวบอกให้พวกเขากลับเข้าบ้านไปให้หมด เหลือแค่คนขับรถม้าที่ขบวนสินค้าส่งมารับเขาคนเดียวเท่านั้น

“สุขสวัสดิ์ยามเช้า คุณชาย”

โหยวเหมี่ยวล้วงเศษเงินออกมาจากอกเสื้อแล้วมอบให้อีกฝ่ายเป็นรางวัล คนขับรถม้าผงกหัวค้อมตัวรับมาแล้วเริ่มออกเดินทาง

สักพักโหยวเหมี่ยวก็เริ่มรู้สึกง่วงงุนจึงล้มตัวนอนต่อบนรถม้า รถม้าคันนี้เป็นพาหนะที่โหยวเต๋อโย่วใช้เวลาเดินทางไกล เดิมทีเป็นรถที่ทางการมอบไว้ให้ใช้งานในตำแหน่ง ภายในรถม้าแบ่งออกเป็นสองตอน เมื่อก้าวเข้าไปในรถจะเห็นเก้าอี้เตี้ยๆ สองตัวสำหรับบ่าวนั่งปรนนิบัติรับใช้เจ้านาย มีชั้นวางของสำหรับเก็บสัมภาระกั้นกลาง ระหว่างชั้นนอกกับชั้นในรูดผ้าม่านปิดแยกออกจากกัน หลังม่านเป็นแท่นแคบๆ บุนวมสำหรับนั่งหรือนอน ส่วนสองข้างซ้ายขวาเป็นหน้าต่างที่มีผ้าม่านรูดปิดได้ ด้านนอกยังติดแผ่นไม้ฉลุเพื่อกันลมอีกด้วย

* ยามห้า คือช่วงเวลา 03.00 น. ถึง 05.00 น.