ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

“มารดาเจ้าอยู่ที่เจียงเป่ยหรือว่าเมืองหลวง”

“สิ้นแล้ว ฝังอยู่ที่เจียงเป่ย”

“บทเพลงนี้ท่านแม่ก็เป็นคนสอนข้าเช่นกัน”

“มารดาเจ้าเล่า”

“สิ้นแล้วเช่นกัน ฝังอยู่ที่เหลียงโจว”

“บิดาเจ้าจะส่งคนมาช่วยเจ้าหรือไม่”

“ข้าเป็นลูกอนุ” จ้าวเฉายิ้มขมขื่น

โหยวเหมี่ยวพอจะเข้าใจแล้วจึงพยักหน้าก่อนถามต่อ “บิดาเจ้าเป็นขุนนางอะไร”

“ขุนนางตำแหน่งเล็กมาก ในบ้านไม่มีใครมองหน้าข้าตรงๆ อย่าถามอีกเลย เอาแต่อาศัยบิดามารดาบรรพบุรุษไม่ใช่ลูกผู้ชาย”

“รอออกไปได้แล้วเจ้าก็มาอยู่กับข้าสิ ข้ารับรองเลยว่าเจ้าต้องมีเงินทองใช้ไม่หมดไม่สิ้นแน่” โหยวเหมี่ยวเอ่ยด้วยความยินดี

“ได้ ตกลงตามนี้” จ้าวเฉาหัวเราะตอบ

โหยวเหมี่ยวอยากตอบแทนบุญคุณจ้าวเฉาจากใจจริง ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่น แต่เพราะเรื่องที่เขายอมโดนทุบตีแทนตัวเองนั่นเอง เขากล่าวต่อว่า “ข้าจะร้องเพลงให้เจ้าฟังบ้าง”

“ขุนเขามีแมกไม้พฤกษ์มีกิ่งก้าน ใจข้าพิสมัยท่านหารู้ไม่…”^*

เสียงของโหยวเหมี่ยวใสกังวาน จ้าวเฉายกมุมปากยิ้มแล้วเอ่ยว่า “บทเพลงของชาวเยวี่ย? มารดาเจ้าเป็นสตรีแคว้นเยวี่ยหรือ”

โหยวเหมี่ยวพยักหน้า ทั้งสองคนนั่งพิงกันและหลับไปอย่างเงียบๆ ระหว่างสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่น จ้าวเฉากระซิบข้างหูเขาว่า “รอคนที่บ้านมาไถ่ถอนตัวเจ้าแล้ว พอเจ้ากลับถึงเมืองหลวง ช่วยข้าตามหาคนผู้หนึ่ง เป็นคนในจวนเสนาบดีกรมพิธีการนามว่าเติ้งหลิน…”

โหยวเหมี่ยวรู้จักคนผู้นี้ ปกติแล้วตนเองกับหลี่เหยียน ผิงเอ้อร์ บุตรชายเสนาบดีกรมทหารและเสนาบดีกรมอาญาสนิทสนมกันดี เพราะบิดาหรือลุงน้าอาของคนพวกนี้ล้วนเป็นขุนนางในราชสำนัก และถือหางฝ่ายรัชทายาท แต่เสนาบดีกรมพิธีการกับขุนนางในศาลสถิตยุติธรรมไม่ได้อยู่ฝ่ายรัชทายาทจึงไปมาหาสู่กันน้อยมาก

“เจ้าอย่าเพิ่งคิดมากเลย” โหยวเหมี่ยวกล่าวต่อ “เราต้องไปด้วยกัน ข้าจะจ่ายเงินไถ่ตัวเจ้ากลับไปด้วย”

“ไปด้วยกันได้ก็ดี ถ้าไม่ได้ ฝากเจ้าส่งข่าวถึงสกุลเติ้งตามที่ข้าบอกก็พอ แล้วแต่ดวงเถอะ”

โหยวเหมี่ยวรับคำอืมแล้วพิงจ้าวเฉาหลับต่อ มือเท้าโดนมัดจนเริ่มชา อึดอัดไม่สบายตัว ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีเมื่อจ้าวเฉาร้องปลุกเขา

“ตื่นเถอะ โหยวเหมี่ยว” จ้าวเฉาเอ่ย “ได้ยินเสียงอะไรหรือไม่”

“อะไร” โหยวเหมี่ยวปรือตา เงยหน้าขึ้นมองอย่างง่วงงุน

ริมฝีปากของจ้าวเฉาแทบจะแตะกับปากเขา กระซิบตอบว่า “ข้างนอกมีความเคลื่อนไหว”

เสียงแผดร้องของชาวหูดังแว่วมาแต่ไกล และมีคนกำลังขู่ตะคอกเสียงกร้าวอยู่ไกลๆ ด้วยภาษาที่พวกเขาฟังไม่ออก โหยวเหมี่ยวได้ยินชัดเจน “มีคนมาช่วยแล้วหรือ”

“เจ้าไปซ่อน…”

* มาจากบทประพันธ์ ‘บทเพลงของชาวเยวี่ย’ ซึ่งเป็นเพลงโบราณ ปรากฏอยู่ในหนังสือซัวย่วนสมัยราชวงศ์ฮั่น