ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

คนเฝ้ายามจับตัวจ้าวเฉาเหวี่ยงกระแทกผนัง หลายวันมานี้พวกเขาแทบไม่ได้กินอะไรเลยจึงไม่มีแรงตะเกียกตะกายลุกขึ้นด้วยซ้ำ หน้าอกของชาวหูคนนั้นแดงฉานไปด้วยเลือดสดๆ ชูดาบยาวขึ้นแล้วโถมตัวใส่จ้าวเฉา

“ย้าก…” โหยวเหมี่ยวตะโกนลั่น พุ่งตัวเข้าใส่โดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น

เมื่อเห็นจ้าวเฉากำลังจะโดนดาบของชาวหูฟันขาดสองท่อน โหยวเหมี่ยวก็พุ่งเข้าไปกอดขาชาวหูคนนั้นทันที

ชาวหูโดนกระชากล้มหงายหลังแต่ก็ยังหันไปถีบคอคนที่ฉุดรั้งตัวเองได้ทันที โหยวเหมี่ยวส่งเสียงเหมือนกำลังกระอักเลือด แต่ยังคงกอดขาชาวหูเอาไว้แน่น จ้าวเฉานอนกระตุกอยู่ตรงตีนผนัง ลุกไม่ขึ้น มือข้างหนึ่งจิกอยู่ที่พื้นข้างตัว

ชาวหูถีบหน้าโหยวเหมี่ยวเป็นครั้งที่สอง ภาพตรงหน้าโหยวเหมี่ยวดำมืด ถีบครั้งที่สามตรงอก ในหัวของโหยวเหมี่ยวมีเพียงความคิดเดียว…ต่อให้ข้าต้องตายก็ไม่ยอมปล่อยมือเด็ดขาด

โหยวเหมี่ยวฮึดด้วยกำลังเฮือกสุดท้าย ขณะนั้นเองจ้าวเฉาควานเจอหินก้อนหนึ่งก็รีบคว้าไว้ ก่อนโถมตัวเข้าไปฟาดหน้าชาวหูคนนั้นเต็มแรง เขาดิ้นรนลุกขึ้นแต่มือขวาที่กำดาบกลับโดนจ้าวเฉาเหยียบไว้

จ้าวเฉาฟาดไม่ยั้ง ชาวหูคนนั้นชักกระตุกอยู่ครู่หนึ่ง จ้าวเฉาจับมีดสั้นที่ยังปักค้างตรงอกแล้วออกแรงบิดอย่างแรง ก่อนตายชาวหูแผดเสียงลั่น สองเท้าดิ้นถีบสะเปะสะปะ ถีบจนโหยวเหมี่ยวเกือบสิ้นลมตาม

ก้อนหินฟาดลง ยกขึ้นแล้วฟาดลง ฟาดลงอีกจนชาวหูคนนั้นแน่นิ่งไปแล้ว

จ้าวเฉายังคงฟาดตีไม่หยุด หลังจากฟาดซ้ำอีกสิบกว่าที ชาวหูยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง ลูกตาปูดโปน มันสมองทะลักออกมาเปื้อนหน้า เลือดสดๆ ผสมกับมันสมองสีชมพูขยายวงกว้าง

โหยวเหมี่ยวฟุบลงกับพื้น ได้ยินเสียงดังวิ้งๆ อยู่ในหัว ท้องไส้ปั่นป่วนราวกับคลื่นในมหาสมุทร

จ้าวเฉาอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นมาแล้วตบหน้าพลางเอ่ยเรียกอย่างร้อนรน โหยวเหมี่ยวพยายามลืมตา เสียงที่ได้ยินอยู่ไกลๆ ค่อยๆ กลับคืนมา แต่เสียงที่ผ่านเข้าหูฟังดูเลื่อนลอย เดี๋ยวใกล้เดี๋ยวไกล

“ไม่ได้กินข้าว” จ้าวเฉากล่าวต่อ “เลยไม่มีแรง…”

“ตายแล้วหรือ…”

“ตายเสียยิ่งกว่าตายอีก…”

ทั้งสองคนเปื้อนเลือดทั้งตัว จ้าวเฉากระชากมีดสั้นออกมาแล้วเอ่ยว่า “ไป…ไป…”

“ข้าไม่ไหวแล้ว…เจ้ารีบหนีไปเถอะ…”

จ้าวเฉาตะคอกข้างหูเขา “จะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้!”

โหยวเหมี่ยวเริ่มมีเรี่ยวแรงกลับมาบ้างเล็กน้อย จ้าวเฉาช่วยประคองให้ลุกขึ้น จากนั้นทั้งสองคนก็เดินโซเซ ผลักประตูแล้วล้มคว่ำลงกลางพื้นหิมะ

ข้างนอกไม่มีคนเลยแม้แต่คนเดียว ริมกองไฟที่อยู่ห่างออกไปมีศพชาวหูนอนตายหลายศพ โลกพลันเงียบสงัดลง จ้าวเฉากินหิมะหลายคำแล้วผุดลุกขึ้นใหม่ กึ่งอุ้มกึ่งประคองโหยวเหมี่ยว ทั้งสองคนรีบวิ่งโซซัดโซเซออกไปนอกหมู่บ้านโดยไม่หยุดดูทิศทาง ระหว่างทางสะดุดล้มหลายครั้งแต่ก็ลุกขึ้นมาได้ จ้าวเฉาประคองโหยวเหมี่ยวแล้วพาหลบหนีไปด้วยกัน

“ทำไมไม่มีคนเลย”

“ไม่รู้…คงโดนทหารของทางการกวาดล้างกระมัง…เราต้องหาม้าสักตัว…”

ทั้งสองคนหนีไปถึงทางเข้าหมู่บ้านก็ได้ยินเสียงตวาดเกรี้ยวกราดดังมาจากข้างนอก ตามด้วยลูกศรพุ่งตรงเข้ามา จ้าวเฉากระชากโหยวเหมี่ยวหมอบลงกับพื้นแล้วปกป้องไว้ใต้ร่าง ชาวหูสองคนที่อยู่ด้านหลังแผดเสียงตะโกนลั่น ชูดาบยาววิ่งไล่ตามมา

“อย่ามอง…” จ้าวเฉาใช้ร่างกายปกป้องโหยวเหมี่ยว