ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวหมอบคว่ำกับพื้นหิมะ ด้านหน้าลำตัวหนาวเย็น แต่แผ่นหลังรับรู้ได้ว่าหัวใจของจ้าวเฉากำลังเต้นรัวแรง

“ตายแล้วหรือ…” โหยวเหมี่ยวถาม

จ้าวเฉาไม่ตอบ

จากนั้นเสียงที่ดังมาจากไกลๆ พลันเงียบลง ลูกศรดอกหนึ่งพุ่งเข้าปักอกชาวหูที่อยู่หน้าสุดแล้วทะลุผ่านร่างนั้นไปเสียบคอคนที่วิ่งตามมาด้านหลังจนเลือดพุ่งกระฉูด คนที่ตามไล่ล่าทั้งสองคนแผดร้องพร้อมกันก่อนล้มตึงลงไปบนพื้นหิมะ

จ้าวเฉาหอบหายใจพลางดึงตัวโหยวเหมี่ยวลุกขึ้นยืน

เด็กหนุ่มคนหนึ่งกระโจนข้ามกองหิมะตรงทางเข้าหมู่บ้านแล้วเหนี่ยวคันธนูยิงรัวต่อเนื่อง ยิงคนที่ตามมาล้มคว่ำไปสองคน

“อย่ากลัว มีคนมาช่วยแล้ว” จ้าวเฉาตอบ

โหยวเหมี่ยวโซเซลุกขึ้น เปลือกตาบวมเป่งจนแทบลืมไม่ขึ้น จ้าวเฉาสูงกว่าโหยวเหมี่ยวครึ่งศีรษะ ยืนขวางอยู่ด้านหน้า โหยวเหมี่ยวมองข้ามไหล่อีกฝ่ายไปก็เห็นอีกคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่

บุรุษคนนั้นสวมเสื้อคลุมหนังหมาป่าสีเทา ท่อนล่างสวมชุดเกราะเหล็กตีเกล็ดเป็นแผง กับรองเท้าตีเกล็ด สะพายกระบอกใส่ลูกศรไว้ด้านหลัง หยิบลูกศร เหนี่ยวคันธนู พาดลูกศร ปล่อยสาย การเคลื่อนไหวทั้งหมดดำเนินเป็นจังหวะต่อเนื่องกัน รวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ ชาวหูที่แห่เข้ามาจากทุกทิศทางโดนยิงล้มคว่ำเหมือนใบไม้ร่วง

“ไป!” บุรุษหนุ่มตะโกน

“หลี่จื้อเฟิง?” โหยวเหมี่ยวตะโกนลั่น

หลี่จื้อเฟิงหันมามองเขาแวบหนึ่ง ยิงธนูพลางถอยหลัง คุ้มครองทั้งสองคนเดินอ้อมกองหิมะ โหยวเหมี่ยวจำเขาได้อย่างยากลำบากเพราะต้องเพ่งมองด้วยดวงตาที่บวมเป่งจนลืมตาได้ไม่เต็มที่ อ้าปากพะงาบๆ แต่พูดอะไรไม่ออก

เสียงชายคนหนึ่งตะโกนมาจากไกลๆ “เราจะบุกเข้าไปทางนี้!”

หลี่จื้อเฟิงตะโกนว่า “คนหนีออกมาแล้ว!”

“รีบไปเถอะ!”

“กำลังหลักของพวกเขาใกล้จะเจอพวกเราแล้ว!”

“รีบขึ้นม้า!”

“คุณชายจ้าว!”

จ้าวเฉาได้สติกลับมา อุทานว่า “หลินเฟย!”

ทหารนายหนึ่งพุ่งปราดเข้าคุกเข่าข้างเดียวตรงพื้นแล้วกล่าวอย่างร้อนรนว่า “ข้าน้อยเป็นทหารรักษาเมืองเหยียนเปียนตำแหน่งเซี่ยวเว่ย นามหลินเฟย…”

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสนทนากัน รีบไปเถอะ!” จ้าวเฉารีบเอ่ย

ม้าศึกร้องเสียงดัง หลี่จื้อเฟิงยิงศัตรูสองคนสุดท้ายล้มคว่ำก็หมุนตัวกลับมาอุ้มโหยวเหมี่ยวขึ้นม้า ก่อนพลิกตัวขึ้นซ้อนหลัง สองขาหนีบท้องม้าไว้

“ย่าห์…!”

ม้าศึกสิบกว่าตัวควบตะบึงตามกันไปอย่างรวดเร็ว โหยวเหมี่ยวรู้สึกเหมือนฟ้าดินตีลังกาพลิกคว่ำ ไม่ว่าอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าทำไมคนที่มาช่วยเขาถึงเป็นคนผู้นี้ไปได้ เขายกมือขึ้นโอบคอหลี่จื้อเฟิง ลมหนาวพัดกรูใส่จนตัวสั่น หลี่จื้อเฟิงถอดเสื้อคลุมหนังหมาป่ามาห่อตัวโหยวเหมี่ยวไว้ในอ้อมแขนอย่างมิดชิด ระหว่างที่ควบม้าตะบึงไปข้างหน้าก็ก้มลงจุมพิตหน้าผากเขา

“ศัตรูไล่ตามมาแล้ว เจ้าชื่ออะไร” จ้าวเฉาตะโกนมาจากไกลๆ

“เขาเป็นชาวเฉวี่ยนหรง! บ่าวของคุณชายโหยว เขาเป็นคนมาแจ้งข่าวให้เราตามออกมา” หลินเฟยตอบ

“อีกฝ่ายมีจำนวนคนเยอะมาก” มีคนตะโกนขึ้นมา

กลุ่มคนที่ควบอยู่บนหลังม้าศึกตะโกนหารือกัน แต่หลี่จื้อเฟิงกลับไม่ได้เอ่ยพูดแม้แต่คำเดียว โหยวเหมี่ยวถามอย่างอ่อนแรง “ทำไมเจ้าถึงย้อนกลับมา”

พายุหิมะเกรี้ยวกราดรอบตัวราวกับสูญสลายไปหมดสิ้น เกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาเกาะบนตัวพวกเขาอย่างอ่อนโยน หลี่จื้อเฟิงตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ข้าคิดถึงเจ้า”

โปรดติดตามตอนต่อไป…

สามารถอ่านบทอื่นๆได้ที่ >> บทที่ 1.1 | บทที่ 1.2 | บทที่ 2.1 | บทที่ 2.2 | บทที่ 3.1 | บทที่ 3.2 | บทที่ 4.1 | บทที่ 4.2 | บทที่ 5.1 | บทที่ 5.2