ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

“แล้วเราต้องอยู่ต่ออีกกี่วัน ที่นี่ต้านพายุหิมะได้หรือไม่” โหยวเหมี่ยวยังไม่เข้าใจจึงถามด้วยความงุนงง

ห่าวซันเฉียนทำหน้าลำบากใจก่อนตอบ “เกรงว่าจะต้านไม่อยู่…”

“เข้าใจแล้วๆ ถ้าอย่างนั้นก็รีบออกเดินทางเถอะ ทุกคนรีบมุ่งใต้โดยเร็ว กลับเร็วกว่ากำหนดนิดหน่อยก็ถึงบ้านเร็วขึ้น” โหยวเหมี่ยวเพิ่งเข้าใจ

ห่าวซันเฉียนเดินไปสั่งให้เก็บของขึ้นรถพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาอยู่ที่เมืองเหยียนเปียนวันเดียวก็เตรียมตัวลงใต้แล้ว คราวนี้ไม่ได้ย้อนกลับทางเดิม แต่เดินเลียบแม่น้ำหวงเหอไปทางตะวันออกจนเข้าสู่เขตเมืองชางโจวและหลิวโจว

เวลาก่อนพลบค่ำ ดวงตะวันแดงก่ำดุจเลือดลอยแขวนอยู่บนท้องฟ้าไกลลิบๆ ฝูงกาบินอยู่นอกกำแพง เหล่าพ่อค้าเร่รับคำแล้วรีบไปเก็บสินค้าและตระเตรียมรถม้า โหยวเหมี่ยวนั่งอยู่นอกโรงเตี๊ยม ดื่มชาเนยร้อนกรุ่นแล้วตรวจนับสินค้าที่ตนเองแลกมาได้

การเดินทางค้าขายระหว่างจงหยวนกับนอกด่านได้กำไรดีจริงๆ โหยวเหมี่ยวเห็นทุกคนแลกเปลี่ยนสินค้าจนชักคันไม้คันมือ อดหยิบข้าวของที่นำติดตัวมาด้วยออกไปแลกไม่ได้ สุดท้ายได้หนังเสือหิมะคุณภาพดีเยี่ยม หัวใจกับดีเสืออีกห่อหนึ่ง อุ้งตีนหมีสองข้าง หนังหมีสี่ผืน ตั้งใจว่าจะนำกลับบ้านไปมอบให้บิดาเป็นการแสดงความกตัญญู เพื่อจะได้ขอเงินเพิ่มอีกหน่อย

โหยวเหมี่ยวตัดสินใจแล้วว่าต่อไปถ้าหากเงินทองขัดสน จะออกเดินทางกับขบวนสินค้าสักปีละสองหน รับรองว่าต้องหาเงินกลับคืนมาได้แน่…

ทว่าการตั้งแผงค้าขายในตลาดต้องมีหนังสืออนุญาต และการจะหาคนช่วยออกหนังสืออนุญาตให้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกทั้งไม่ใช่ว่าใครก็สามารถติดตามขบวนสินค้าออกนอกด่านได้หมด

หลี่จื้อเฟิงรับของมาแล้วก็นำขึ้นรถ เงาทอดตัวยาวออกไปนอกด่าน เมฆตรงขอบฟ้าฉาบย้อมด้วยสีแดงดุจเปลวเพลิง ทางเหนือมีเมฆดำทะมึนจางๆ คาดว่าพายุหิมะคงใกล้จะมาแล้ว

“หลี่จื้อเฟิง” โหยวเหมี่ยวเอ่ย “มาดื่มชาให้ร่างกายอบอุ่น”

หลี่จื้อเฟิงไม่ตอบ หลังจากเก็บข้าวของเสร็จก็ยืนคอตั้งตรงอยู่ด้านหลัง โหยวเหมี่ยวจึงเอ่ยกลั้วหัวเราะว่า “นั่งเถอะ บอกให้เจ้าดื่มก็ดื่มเสีย ข้ามีเรื่องจะคุยด้วย”

หลี่จื้อเฟิงมองโหยวเหมี่ยวเนิ่นนานก่อนถามว่า “เรื่องอะไร”

“เจ้านั่งก่อนสิ”

“ข้าเป็นทาสของเจ้า นั่งไม่ได้ การปรนนิบัติเจ้าเป็นหน้าที่ของข้า”

“ตอนนี้เจ้าไม่ใช่อีกแล้ว”

หลี่จื้อเฟิงชะงัก คิ้วคมเฉียงขมวดเล็กน้อย โหยวเหมี่ยวล้วงห่อเล็กๆ ออกมาจากอกเสื้อแล้ววางลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าจริงจัง “เอ้า อันนี้ให้เจ้า”

“เราสองคนได้มารู้จักกัน นับว่ามีวาสนาต่อกันแล้ว” โหยวเหมี่ยวเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “หนังสือสัญญาขายตัวคืนให้เจ้า นับจากนี้ไปเจ้าเป็นอิสระแล้ว ส่วนนี่เงินเล็กน้อยเก็บไว้เป็นค่าเดินทาง เจ้าจงกลับบ้านไปเสีย คนในเผ่าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เราจากกันตรงนี้เถอะ”