ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

แต่พริบตาต่อมาก็คิดว่าต่อให้ส่งจดหมายแจ้งก็ไม่แน่ว่าจะปรากฏตัว

หัวหน้าชาวหูตะโกนประโยคคล้ายออกคำสั่ง จากนั้นก็มีคนเข้ามายึดตัวโหยวเหมี่ยวไว้แน่น เอาผ้ายัดปากแล้วโยนขึ้นหลังม้าซึ่งบรรทุกสินค้าที่ปล้นมาได้ พวกชาวหูขึ้นหลังม้าพลางสนทนากันด้วยความตื่นเต้นฮึกเหิม โหยวเหมี่ยวแยกไม่ออกว่าคนพวกนี้มาจากเผ่าไหน หันไปมองด้านหลังก็พบว่าสินค้าที่โดนชาวหูปล้นมามีไม่ถึงสิบคันรถ คิดว่าพ่อค้าคงหลบหนีกันไปได้ไม่น้อย

ใช่แล้ว คนเถื่อนพวกนี้เห็นเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าชั้นดี คงคิดจะเอาเขาเป็นตัวประกัน เพื่อให้แคว้นเทียนฉี่เอาเงินมาไถ่ตัว

พอคิดตกโหยวเหมี่ยวก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

เวลานี้สิ่งที่เขาหวาดกลัวที่สุดคือการเจอหลี่จื้อเฟิง แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ คนในขบวนสินค้าที่ถูกลักพาตัวทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ก็มีแค่เขาคนเดียว พวกชาวหูประมาทเกินไปจึงไม่ได้ค้นตัวเขาและริบมีดสั้นไป ก่อนหน้านี้โหยวเหมี่ยวเอามีดสั้นซุกไว้ในรองเท้า เวลานี้ลองเขย่าเท้าขวาก็รู้สึกหนักนิดๆ มีดสั้นยังคงอยู่

มือโดนจับมัดไพล่หลัง แต่คงไม่ยากที่จะดึงมีดสั้นออกมาตัดเชือกแล้วหลบหนีไป

ทว่าเวลานี้หิมะตกหนัก ที่ราบขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา ตัดเชือกแล้วจะหนีไปไหนได้ เกรงว่าเดินไม่ถึงสองชั่วยามคงแข็งตายบนพื้นหิมะแล้ว ดังนั้นตอนนี้อย่าเพิ่งหนีดีกว่า รอดูสถานการณ์ก่อน โหยวเหมี่ยวคำนวณจากทิศทาง เวลานี้พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงใต้ ยิ่งเดินก็ยิ่งย้อนกลับไป…ถ้าออกนอกด่านไปไกล เกรงว่าชีวิตนี้คงไม่มีวันได้กลับเข้าเมืองอีกแล้ว

ในใจสับสนว้าวุ่น เอาแต่ขบคิดกลับไปกลับมา ตอนมองเลยไปเห็นหมู่บ้านอยู่ไกลๆ ท้องฟ้าขมุกขมัวก็เริ่มสว่างแล้ว ดวงตะวันซ่อนตัวอยู่หลังเมฆหนา เกล็ดหิมะยังคงโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย

ตรงนั้นเป็นหมู่บ้านที่โดนเผาจนไหม้เป็นเถ้าถ่าน แค่มองก็รู้ว่าโดนชาวหูปล้นแล้วยึดครองเป็นที่มั่นชั่วคราว พื้นหิมะอาบย้อมไปด้วยเลือด สองข้างทางมีซากศพนอนเกลื่อนกลาด

ชาวหูโยนตัวโหยวเหมี่ยวเข้าไปในบ้านที่ยังมีสภาพดี หัวโหยวเหมี่ยวกระแทกกับพื้นไม้ ภาพตรงหน้าดำมืด เขาพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นคลานอย่างยากลำบาก แสงในห้องค่อนข้างมืดสลัว ถ่านไม่กี่ก้อนที่กำลังลุกไหม้วางอยู่ในอ่างสำริด นอกจากนี้ยังได้ยินเสียงคนไออยู่ในห้องอีกด้วย

“อู้อี้…” โหยวเหมี่ยวที่มีผ้ายัดปากค่อยๆ คลานเข้าไป

“ใคร” เสียงเด็กหนุ่มดังมาจากมุมห้อง

“อื้อ…” โหยวเหมี่ยวพลิกตัวนอนบนพื้น

ครู่ใหญ่ต่อมา ดวงตาของโหยวเหมี่ยวก็เริ่มคุ้นเคยกับความมืด เขากวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นเด็กหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งที่น่าจะอายุพอๆ กับเขา

“เจ้าก็ถูกจับมาหรือ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงต่ำ

โหยวเหมี่ยวพยักหน้า เด็กหนุ่มหันหลัง ยื่นมือที่โดนมัดไพล่หลังไปที่หน้าโหยวเหมี่ยวแล้วดึงผ้าที่อุดปากเขาออก

โหยวเหมี่ยวพ่นลมหายใจยืดยาว

“อย่าเพิ่งพูด…” เด็กหนุ่มกล่าวต่อ “ถ้าขืนส่งเสียงจะถูกทุบตี”

ทั้งสองคนกระซิบกระซาบเสียงเบา

“เจ้าชื่ออะไร”

“จ้าวเฉา” เด็กหนุ่มตอบ “เจ้าเล่า ทำไมโดนจับตัวมาที่นี่”