ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวมองสำรวจอีกฝ่ายก็เห็นเนื้อตัวมอมแมม สวมเสื้อขนสัตว์ แล้วตอบว่า “ข้าชื่อโหยวเหมี่ยว ตามขบวนสินค้าล่องลงเจียงเป่ย แต่ถูกโจรปล้นระหว่างทาง”

“ข้าลอบออกมาล่าสัตว์กับบ่าว คิดไม่ถึงว่าจะเจอคนพวกนี้เข้า มารดามันเถอะ”

“เผ่าอะไร”

“ส่วนหนึ่งเป็นชาวต๋าต๋า^* ข้าคิดว่า…” จ้าวเฉาลดเสียงลงตอบ

“มีส่วนเกี่ยวพันกับพวกเฉวี่ยนหรงหรือไม่” โหยวเหมี่ยวหัวใจสะดุดวูบ

“ไม่ เหตุใดเจ้าถึงถามเช่นนี้ ชาวเฉวี่ยนหรงอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ ส่วนชาวต๋าต๋าอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ พวกเขาพูดคุยกันไม่เข้าใจด้วยซ้ำ” จ้าวเฉารู้สึกประหลาดใจ

โหยวเหมี่ยวผงกหัว ก้อนหินยักษ์ที่กดทับใจร่วงหล่น “ข้าจะคิดหาวิธีช่วยเจ้าออกไป”

“อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม ที่นี่อยู่ห่างจากเมืองเหยียนเปียนมาก พวกเขามีสุนัข หนีไปได้ไม่ไกลก็ไล่ตามทันแล้ว” จ้าวเฉารีบเตือน

โหยวเหมี่ยวรับคำ พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง เด็กหนุ่มสองคนนั่งพิงผนัง โหยวเหมี่ยวอดมองสำรวจจ้าวเฉาไม่ได้ แม้ว่าเด็กหนุ่มจะสวมเสื้อเกราะหนัง แต่กลับมองไม่เห็นบุคลิกห้าวหาญองอาจเยี่ยงทหารเลยสักนิด เสื้อเกราะของเขาเปื้อนเลือดไม่น้อย หว่างคิ้วแฝงประกายคมกริบราวกับจะกัดกินคน ผ้าป่านทอหยาบที่สวมอยู่ใต้ชุดเกราะขาดวิ่นจนแทบปิดบังร่างกายไม่มิด

“ข้าขอถามเจ้าหน่อย” ระหว่างสนทนากัน จ้าวเฉาแผ่อำนาจกดดันผู้คน แม้ว่าจะสนทนากันเบาๆ แต่น้ำเสียงที่จำแนกเจตนาไม่ค่อยออกก็ทำให้โหยวเหมี่ยวรู้สึกว่าจะไม่ใส่ใจอีกฝ่ายไม่ได้

“เจ้ามากับขบวนสินค้าของใคร” จ้าวเฉาเลิกคิ้ว ลดเสียงลงกระซิบถาม “ขบวนสินค้าของสกุลโหยวหรือ”

“ใช่ๆ” โหยวเหมี่ยวรีบพยักหน้ารัวๆ

จ้าวเฉาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยว่า “ผู้ดูแลโกดังของกรมอากร โหยวเต๋อโย่ว?!”

“เจ้ารู้จักเขา? เขาเป็นอาข้า” โหยวเหมี่ยวประหลาดใจมาก

จ้าวเฉาพยักหน้า มองสำรวจหน้าโหยวเหมี่ยวโดยอาศัยแสงไฟแล้วกล่าวว่า “เจ้าเป็นคนเจียงเป่ยสินะ เจ้าชื่อโหยวเหมี่ยวใช่หรือไม่ ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง…”

“ใช่ๆๆ! ข้าชื่อโหยวเหมี่ยว เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ” โหยวเหมี่ยวตกตะลึง

จ้าวเฉาไม่ตอบ แค่มองโหยวเหมี่ยว ยิ้มนิดๆ แล้วพยักหน้า

โหยวเหมี่ยวคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอคนที่รู้จักตัวเองในสถานที่เช่นนี้ ในใจคิดว่าคราวนี้คงไม่ลำบากแล้ว

“รอทางเมืองหลวงได้รับจดหมายต้องส่งคนมาช่วยเจ้าแน่ อดทนรอหน่อยเถอะ จำไว้ว่าอย่าบุ่มบ่ามเด็ดขาด เราจำเป็นต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน” จ้าวเฉาเอ่ยต่อ

โหยวเหมี่ยวพยักหน้าหงึกหงัก ตระหนักดีว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าต้องมีความเป็นมาไม่ธรรมดาแน่จึงลดเสียงลงถามว่า “แล้วเจ้าเล่า”

“เจ้าไม่รู้จักข้า ท่านพ่อข้าเป็นขุนนางเล็กๆ เท่านั้น ข้าออกมาล่าสัตว์กับเพื่อน คิดไม่ถึงว่าจะถูกจับตัว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องข้าก็ได้”

“ในรองเท้าข้ามีมีดสั้น เราตัดเชือกให้ขาดก่อนเป็นอย่างไร”

“ตอนนี้ไม่ได้ ต้องรอจังหวะเหมาะก่อน วางใจเถอะ พวกเราหนีออกไปได้แน่”

* ต๋าต๋า หรือตาตาร์ (Tatar) เป็นชนเผ่าเร่ร่อนทางตอนเหนือ อาศัยอยู่บริเวณเขตปกครองตนเองอุยกูร์ ของมณฑลซินเจียงในปัจจุบัน