ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

หลังจากอกสั่นขวัญแขวนมาตลอดคืน ในที่สุดโหยวเหมี่ยวก็รู้สึกใจสงบลง เขานั่งขดตัวอยู่ข้างกายจ้าวเฉา เอียงหัวพิงไหล่อีกฝ่ายแล้วอ้าปากหาว เรือนร่างของจ้าวเฉาไม่ได้บึกบึนกำยำแม้จะตัวสูงกว่าโหยวเหมี่ยวพอสมควร ดูลักษณะแล้วเหมือนคุณชายตระกูลใหญ่ที่ได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดีมากกว่า แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่ด้วย

ราวกับว่าแค่เอนพิงอีกฝ่าย กระท่อมไม้มืดชื้นแห่งนี้ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้น

เสียงคนดังแว่วมาจากข้างนอกและอยู่ใกล้มาก โหยวเหมี่ยวรีบปลุกตัวเองให้ตื่น ตอนเงยหน้าขึ้นก็เห็นจ้าวเฉากำลังก้มมองตนเองพอดี

“ทำไม” โหยวเหมี่ยวรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา คิ้วขมวดมุ่น “มีข้าวกินแล้ว?”

โหยวเหมี่ยวโดนมัดมือมัดเท้า ตื่นมาไม่สามารถเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยตัวเองจึงยื่นหน้าเข้าไปเช็ดกับคอเสื้อจ้าวเฉาแทน

“เจ้าหน้าตางดงามนัก คล้ายมารดาหรือบิดา?” จ้าวเฉาลดเสียงลงกระซิบถาม

“มารดา”

โหยวเหมี่ยวยิ้ม ริมฝีปากแดงฟันขาวเรียงตัวสวย ตอนอยู่ในเมืองหลวงแต่งกายหรูหราเหมือนพวกหลี่เหยียน ผิงเอ้อร์ เด็กหนุ่มวางท่าฮึกเหิมลำพองควบม้าวิ่งทะยาน ผู้คนที่เคยพบเห็นล้วนบอกว่าเขาหล่อเหลางามสง่า เว้นแต่บิดาของเขาเท่านั้น เพราะบิดามักจะเอ่ยอย่างไม่พอใจว่าหมอนปักลาย ข้างในมีแต่ฟางข้าว

ประตูเปิดออก ท้องฟ้าข้างนอกปลอดโปร่งแล้ว แสงสว่างสาดลอดเข้ามาในห้อง โหยวเหมี่ยวกับจ้าวเฉาหรี่ตาลง ชาวหูร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้าประตูมาแล้วโยนขนมเปี๊ยะกับก้อนหิมะลงพื้น โหยวเหมี่ยวกำลังคิดว่าจะกินอย่างไรก็เห็นชาวหูคนนั้นเดินตรงเข้ามากระชากคอเสื้อเขา

โหยวเหมี่ยวแผดร้องลั่น จ้าวเฉาก็ตะโกนว่า “อย่ารังแกเขา!”

คนผู้นั้นพูดรัวเป็นชุด โหยวเหมี่ยวฟังไม่เข้าใจ แต่จ้าวเฉากลับผุดลุกขึ้นเอาหัวพุ่งชนชาวหูคนนั้นแล้วอ้าปากกัดข้อมือ ชาวหูปล่อยโหยวเหมี่ยวทันที โยนเขาทิ้งไปด้านข้างแล้วจิกหัวจ้าวเฉากระแทกใส่ผนังเสียงดังตึงๆ สองที

“ปล่อยเขา!” โหยวเหมี่ยวตะโกนเสียงดัง “จ้าวเฉา จ้าวเฉา…!”

“ยะ…อย่าพูด” จ้าวเฉาโดนกระแทกจนพูดอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่อง ชาวหูคนนั้นโดนจ้าวเฉายั่วโมโหจึงลากตัวเขาออกไป

โหยวเหมี่ยวทั้งร่ำไห้ทั้งตะโกนว่า “จ้าวเฉา! จ้าวเฉา!”

ประตูกระแทกปิดโครม เสียงแส้ฟาดดังมาจากข้างนอกชัดเจน โหยวเหมี่ยวเข้าใจแล้วว่าจ้าวเฉาตั้งใจปกป้องคนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กันมาก่อนอย่างเขาเลยส่งตัวเองไปรับการทุบตีแทน เขานั่งคุกเข่าตัวสั่นน้ำตานองหน้าอยู่บนพื้น สะอึกสะอื้นพูดว่า “จ้าวเฉา…จ้าวเฉา…”

โหยวเหมี่ยวซบหน้ากับพื้นร่ำไห้ จ้าวเฉาที่อยู่ข้างนอกโดนฟาดตีจนส่งเสียงด้วยความเจ็บปวด แต่พวกชาวหูกลับหัวเราะลั่นอย่างคึกคะนอง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ประตูเปิดอีกครั้ง จ้าวเฉาที่มีเลือดท่วมหน้าโดนโยนเข้ามานอนแน่นิ่งราวกับสุนัขตายก็ไม่ปาน โหยวเหมี่ยวหลุดเสียงอุทานว่า “จ้าวเฉา!”

จ้าวเฉากระเสือกกระสนพลิกตัวกลิ้งจนถึงข้างผนังแล้วพูดเสียงขาดเป็นห้วงๆ “ข้าไม่เป็นไร…ไม่ต้องกลัว”

เกล็ดหิมะเกาะพราวเต็มหน้าจ้าวเฉา ดวงตาข้างซ้ายบวมเป่ง มุมปากเปื้อนคราบเลือด นอนพิงอกโหยวเหมี่ยว ในขณะที่โหยวเหมี่ยวพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ตัวสั่นเทา จ้าวเฉาฝังศีรษะกับตัวโหยวเหมี่ยว หอบหายใจอย่างหนักอยู่พักหนึ่งก็ค่อยๆ สงบลง