ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

“ไปกินเสียสิ…” จ้าวเฉาเอ่ยเสียงเบา

โหยวเหมี่ยวกลั้นเสียงสะอื้น ขยับเข้าไปโน้มตัวลงคาบขนมเปี๊ยะกลับมา และคาบก้อนหิมะที่โยนทิ้งอยู่บนพื้นกลับมาด้วย

“ขอน้ำข้าหน่อย…”

โหยวเหมี่ยวอมก้อนหิมะไว้ในปาก พอละลายแล้วก็ก้มหัวลงป้อนใส่ปากจ้าวเฉา ลูกกระเดือกของจ้าวเฉาขยับขึ้นลง โหยวเหมี่ยวกัดขนมเปี๊ยะเล็กน้อยแล้วเคี้ยวจนละเอียด ก่อนป้อนให้จ้าวเฉา

หน้าโหยวเหมี่ยวแดงเล็กน้อย ใช่ว่าเขาไม่เคยจุมพิตกับบุรุษ แต่การป้อนอาหารจ้าวเฉาในตอนนี้กลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง ภายในห้องมืดมิด ราวกับว่าต่างก็ต้องฝากชีวิตไว้ที่กันและกัน

“ทำไมเจ้าต้องช่วยข้า”

จ้าวเฉาตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าเห็นเจ้ารูปงามหล่อเหลาเลยทนเห็นเจ้าโดนทุบตีไม่ได้ แค่รักหยกถนอมบุปผาเท่านั้น ไม่ได้หรือ”

“ข้าต้องตอบแทนเจ้าแน่” โหยวเหมี่ยวหัวเราะไม่ออกร่ำไห้ไม่ได้

“ขออีกที คิดเสียว่าเป็นการตอบแทนละกัน”

โหยวเหมี่ยวโน้มตัวก้มลงติดพื้น กัดขนมเปี๊ยะคำหนึ่งแล้วเคี้ยว ในใจคิดว่าถ้ารู้จักคนผู้นี้ในเมืองหลวงคงตัวติดกันน่าดู กระทั่งหลี่เหยียน ผิงเอ้อร์ยังไม่ดีกับเขาเท่าจ้าวเฉา ความละเอียดอ่อนและอ่อนโยนของเด็กหนุ่มช่างน่าประทับใจนัก โหยวเหมี่ยวเคยผ่านเรื่องนั้นกับหลี่จื้อเฟิงมาแล้วจึงอดหวั่นไหวไม่ได้

เมื่อโหยวเหมี่ยวป้อนอีกรอบ จ้าวเฉากลับสอดลิ้นเข้ามาป้อนอะไรบางอย่างกลับมา โหยวเหมี่ยวลองกัดสิ่งนั้นก็พบว่ามันแข็งมากจึงอมไว้ในปากแล้วใช้ลิ้นเลียดู เลียไปก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือด คล้ายไข่มุกที่รูปทรงไม่ค่อยเรียบกลมนัก

“…”

“พี่ชายให้เจ้าเป็นรางวัล ฮ่าๆๆ”

“อะไร” โหยวเหมี่ยวเอ่ยเสียงอู้อี้

โหยวเหมี่ยวคายสิ่งนั้นออกมาตรงสาบเสื้อก็พบว่าเป็นฟันซี่หนึ่ง พลันเข้าใจทันทีว่าคงหลุดตอนที่จ้าวเฉาโดนทุบตีเมื่อครู่นี้

“โยนทิ้งไปเถอะ” จ้าวเฉากล่าว

โหยวเหมี่ยวตาแดงเรื่อ คาบไว้แล้วตะแคงตัวให้คอเสื้อเผยอ จากนั้นหย่อนลงถุงลับในอกเสื้อของตนเอง เด็กหนุ่มทั้งสองป้อนอาหารป้อนน้ำให้กันและกันอยู่ในห้องมืดๆ

ภายในห้องหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ จ้าวเฉาเอนพิงอกโหยวเหมี่ยวแล้วขับร้องบทเพลงด้วยเสียงแหบพร่า

“ฟ้าดินสถิตชั่วนิจนิรันดร์…หทัยข้าแสนโศกศัลย์หม่นไหม้ ชีวานี้ยืนยงอีกยาวไกล มิฝันใฝ่ร้องขอสิ่งอื่นใด…เฝ้าทุกข์ทนวอนขอหาได้ไม่ ครั้นตัดใจกลับปล่อยวางมิลง…”^*

โหยวเหมี่ยวเคยได้ยินบทเพลงนี้มาก่อน ห้วงความคิดของเขาย้อนกลับไปยังดินแดนเจียงเป่ยอันแสนห่างไกล

“ผู้รู้ใจตระหนักดีข้าชอกช้ำ…ไม่รู้ใจพร่ำถามไยเว้าวอน…”

“เจ้ารู้จักบทเพลงนี้ด้วยหรือ” จ้าวเฉาถามอย่างอ่อนล้า

“ท่านแม่เคยสอนข้าตอนเด็ก” โหยวเหมี่ยวเอ่ยอย่างใจลอย

หลังคาเหนือศีรษะแตกทะลุเป็นรูใหญ่ ดวงจันทร์กลมโตที่ลอยเด่นกลางท้องนภาส่องแสงลอดรอยแตกลงมา

* จากคัมภีร์ซือจิง ซึ่งเป็นหนังสือที่รวมบทกวีเก่าแก่ที่สุดของจีนตั้งแต่ยุคราชวงศ์โจว