ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.1 #นิยายวาย

สามารถอ่านบทก่อนหน้าได้ที่ >> บทที่ 2.2

บทที่ 3

ลูกศรพุ่งกรูเข้ามาดุจห่าฝน เสียงชาวหูลอยมาตามลม หลินเฟยตะโกนว่า “ระวังลูกศร! มันไล่ตามทันแน่”

ชาวหูไล่ตามมาแล้ว จ้าวเฉารีบตะโกนว่า “แยกกันหนี แยกกันหนี!”

“หนีไปทางเหนือ เข้าเหยียนเปียน” หลินเฟยตะโกนต่อ

หลี่จื้อเฟิงร้องอืมคำหนึ่ง

“เราจะล่อพวกมันไปก่อน ชาวเฉวี่ยนหรง เจ้ารีบพาเขาหนีลงใต้ มุ่งตรงไปตามเส้นทางหลวง พอถึงเขตเมืองเหลียงโจวก็ปลอดภัยแล้ว” จ้าวเฉาตะโกน

ม้าศึกของหลี่จื้อเฟิงหักเลี้ยว โหยวเหมี่ยวมองลอดเสื้อขนสัตว์ออกไปก็เห็นจ้าวเฉาและหลินเฟยพาทหารกลุ่มหนึ่งหลอกล่อพวกชาวหูนับร้อยคนไปอีกทาง หูได้ยินเสียงจ้าวเฉาตะโกนอีก

“โหยวเหมี่ยว! รักษาตัวด้วย!”

หลี่จื้อเฟิงควบม้าพาโหยวเหมี่ยวพุ่งเข้าไปในป่าทางทิศตะวันตก หักเลี้ยวหลายหนก่อนวกลงทางใต้ เข้าสู่เส้นทางหลวง วิ่งควบตะบึงไปท่ามกลางพายุหิมะ พวกคนที่ตามไล่ล่าถอยห่างออกไปจนโดนสลัดทิ้งอย่างไม่เห็นฝุ่น

ควบม้าวิ่งอยู่หนึ่งวันเต็มๆ โหยวเหมี่ยวทั้งหิวทั้งง่วง หลับพิงอกหลี่จื้อเฟิงมาตลอดทางจนกระทั่งได้ยินเสียงของหลี่จื้อเฟิงดังขึ้นมา ไม่ได้เสียงดังแต่ฟังชัดเจนมาก

“ถึงแล้ว เจ้าไปเถอะ”

โหยวเหมี่ยวลืมตา สุดเส้นทางหลวงมีด่านที่อยู่ตรงช่องแคบเล็กๆ ซึ่งโดนหิมะกลบไปกว่าครึ่ง จู่ๆ ด้านหลังก็เบาโหวง หลี่จื้อเฟิงร่วงจากหลังม้าลงไปนอนกองบนพื้นหิมะโดยไม่มีสัญญาณบอกกล่าวทำให้ม้าตื่นตกใจ มันส่งเสียงร้องฮี้ลั่นแล้วพาโหยวเหมี่ยววิ่งทะยานไปข้างหน้า

“หลี่จื้อเฟิง!” โหยวเหมี่ยวตะโกนเสียงดัง

ม้าตัวนั้นพาโหยวเหมี่ยววิ่งโคลงเคลงไปหลายจั้ง* โหยวเหมี่ยวพยายามดิ้นรนขัดขืนจึงตกจากหลังม้าด้วย จากนั้นก็หันหลังวิ่งกลับไปหาหลี่จื้อเฟิง และพบว่าด้านหลังช่วงเอวของอีกฝ่ายมีลูกศรปักอยู่ดอกหนึ่ง เสื้อขาดๆ เหนือบาดแผลเปียกชุ่มเลือดสีดำ โหยวเหมี่ยวคุกเข่าลงบนพื้นหิมะ พลิกตัวหลี่จื้อเฟิงแล้วเขย่าเรียกไม่หยุด

“เจ้าตื่นสิ ห้ามตายนะ…ห้ามตาย!” โหยวเหมี่ยวตะโกนอยู่ข้างหู “เจ้าผลาญเงินข้าไปตั้งสองร้อยห้าสิบตำลึงเชียวนะ!”

หลี่จื้อเฟิงหายใจอย่างยากลำบาก โหยวเหมี่ยวซบลงไปฟังตรงอกก็พบว่าหัวใจของอีกฝ่ายยังเต้นอยู่ ครู่ต่อมาก็รับรู้ได้ว่ามือใหญ่ของหลี่จื้อเฟิงกำลังลูบหัวตัวเอง

เขามองตาหลี่จื้อเฟิงอย่างตกตะลึง แววตาคู่นั้นพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

“เจ้าอดทนหน่อยนะ” โหยวเหมี่ยวกล่าว “ข้าจะไปเรียกคนมาช่วยเจ้า ข้าจะไปเรียกคนมา!”

หลี่จื้อเฟิงไอไม่หยุด โหยวเหมี่ยวลุกขึ้นยืนแล้วมองไปไกลๆ ไม่รู้ว่าด่านช่องแคบที่มีหิมะกองทับถมนั่นจะมีคนอยู่หรือไม่ ม้าตัวนั้นหันกลับมามองจากที่ไกลๆ โหยวเหมี่ยวตะโกนเสียงดังว่า “มีคนอยู่หรือไม่?!”

เขารวบรวมกำลังจับแขนของหลี่จื้อเฟิงพาดไหล่ตัวเองแล้วประคองให้ลุกขึ้น หลี่จื้อเฟิงหนักราวขุนเขาจนแทบทับโหยวเหมี่ยวแบน โหยวเหมี่ยวยังเป็นหนุ่มน้อย แต่พยายามแบกบุรุษร่างใหญ่เดินโซเซย่ำกองหิมะตรงไปข้างหน้า

“มีคนอยู่หรือไม่…?!”

* จั้ง เป็นหน่วยวัดความยาวของจีน เทียบได้ระยะประมาณ 3.33 เมตร