ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.1 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวหยิบผ้าพันแผลมากางแล้วพันรอบเอวหลี่จื้อเฟิง ตั้งแต่ต้นจนจบชายหนุ่มไม่ได้ปริปากพูดสักคำ เอาแต่นั่งเงียบตลอดเวลา

“อีกสักครู่ข้าจะลองออกไปคุยดู” โหยวเหมี่ยวกล่าว “ไม่ต้องกลัว พวกเขาไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”

หลี่จื้อเฟิงรับคำ โหยวเหมี่ยวจึงกล่าวต่อ “แผลธนูไม่ได้ร้ายแรงอะไร เหตุใดจึงหลอกข้า”

ในที่สุดหลี่จื้อเฟิงก็ตอบว่า “เจ้าไม่ได้บอกว่าให้ข้าไปด้วย”

โหยวเหมี่ยวทั้งขันทั้งปวดใจ ดึงผ้าพันแผลให้รัดแน่น เรือนร่างแข็งแกร่งของหลี่จื้อเฟิงเกร็งตัวขึ้นมาทันที โหยวเหมี่ยวโยนเสื้อขนสัตว์คืนให้และบอกให้เขาเอาคลุมตัวไว้ จากนั้นผลักประตูออกไปคุยกับเซี่ยวเว่ย

ท้องฟ้าเริ่มปลอดโปร่งอีกครั้ง เซี่ยวเว่ยกับทหารหลายนายกำลังยืนอยู่กลางพื้นหิมะเหมือนกำลังปรึกษาหารือกัน โหยวเหมี่ยวเดินเข้าไปเอ่ยว่า “พี่ชายทุกท่าน ข้ามีเรื่องอยากสนทนาด้วย”

ทุกคนต่างมองเขาด้วยสายตาระแวง โหยวเหมี่ยวประสานมือคารวะ เซี่ยวเว่ยอายุสี่สิบเศษ รูปร่างผอมแต่ท่วงท่าองอาจห้าวหาญประสานมือคารวะตอบ เจอคนเช่นไรก็จงสนทนาด้วยเช่นนั้น โหยวเหมี่ยวเรียนรู้กลวิธีนี้จากเมืองหลวงจนช่ำชองดี ทราบดีว่าทหารพวกนี้กินไม้อ่อนไม่กินไม้แข็ง หากเอาฐานะคุณชายเข้าข่มหรือเอาเงินทองฟาดหัวย่อมไร้ประโยชน์ งานนี้ต้องพูดจากันอย่างตรงไปตรงมาเท่านั้น

โหยวเหมี่ยวเล่าว่าได้คนผู้นี้มาจากมือหลี่เหยียนอย่างไร พาเขาไปที่เมืองเหยียนเปียนแล้วปล่อยกลับไปอย่างไร ระหว่างทางเจอพวกชาวหูปล้นทรัพย์แล้วหลี่จื้อเฟิงพาทหารมาช่วยฝ่าวงล้อมอย่างไร…

ทหารนายหนึ่งหัวเราะพลางกล่าวว่า “นับว่าเป็นทาสที่จงรักภักดีคนหนึ่ง”

เซี่ยวเว่ยพยักหน้า ขณะที่กำลังจะกล่าววาจาก็มีจดหมายมาจากนอกด่านเจิ้งเหลียงพอดี

“เรียนหวังเซี่ยวเว่ย…”

ทหารนายนั้นแต่งชุดทหารเมืองเหยียนเปียน พลิกตัวลงจากม้าแล้วตรงเข้ามายื่นหนังสือราชการฉบับหนึ่ง หวังเซี่ยวเว่ยคลี่ออกดูแวบหนึ่งก็หันไปบอกโหยวเหมี่ยวว่า “ตามข้ามา”

เมื่อโหยวเหมี่ยวถูกพาตัวเข้าไปในเรือนพักทหาร หวังเซี่ยวเว่ยก็เอ่ยว่า “เมืองเหยียนเปียนส่งจดหมายมาถามหาร่องรอยของพวกเจ้าสองคน”

โหยวเหมี่ยวลอบอุทานในใจว่าดีเหลือเกิน เช่นนี้ก็แปลว่าจ้าวเฉากลับไปถึงเมืองเหยียนเปียนอย่างปลอดภัยแล้ว

“จ้าวเฉาเล่า” โหยวเหมี่ยวถาม “เขารอดพ้นจากอันตรายแล้วสินะ”

หวังเซี่ยวเว่ยทำท่าประหลาดใจเล็กน้อย มองโหยวเหมี่ยวแวบหนึ่งแล้วตอบว่า “ใช่”

“ข้าจะตอบจดหมายเขา”

“เรื่องของทาสเฉวี่ยนหรง แต่ไหนแต่ไรมาเป็นเรื่องที่ชาวบ้านไม่ประกาศทางการไม่ยุ่งวุ่นวาย คนผู้นี้เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ทุ่มเทปกป้องเจ้าสุดกำลังจนพาเจ้ามาถึงที่นี่ ตอนนั้นพวกข้าเคยเปิดศึกกับชาวเฉวี่ยนหรง สองแคว้นรบรากัน ต่างฝ่ายต่างทำเพื่อนายของตน แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่พอคิดถึงพี่น้องที่ต้องตายด้วยน้ำมือของชาวเฉวี่ยนหรง ข้าก็…เจ้ากับอะ…คุณชายจ้าวมีความสัมพันธ์อย่างไรกัน”

โหยวเหมี่ยวเขียนจดหมายตอบจ้าวเฉา พยักหน้าหงึกหงักแล้วเงยหน้าถามว่า “ทำไม”

หวังเซี่ยวเว่ยยื่นจดหมายให้เขาดู “จ้าวเฉาบอกว่าเจ้าเป็นน้องชายของเขา และบอกพวกเราว่าต้องตามหาเจ้าให้เจอ”