ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.1 #นิยายวาย

หลี่จื้อเฟิงไม่ได้เอ่ยวาจาใดๆ พับกางเกง ถอดเสื้อกั๊ก เผยให้เห็นผิวสีทองแดงที่ดูแข็งแรง ร่างผอมแต่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้าก็ไม่ปาน สวมแค่เสื้อตัวในบางๆ และพันผ้าคาดเอวก็ดึงดูดสายตาจากสาวๆ รอบตัวได้

“ทาส…” มีคนสังเกตเห็นรอยสักตรงคอหลี่จื้อเฟิงก็ลดเสียงลงกระซิบกระซาบ

“ชาวหู?”

“ขวัญกล้าจริงๆ พาทาสชาวหูเข้ามาในด่าน มือเท้าก็ไม่ล่ามโซ่ตรวน…”

“ไม่รู้ว่าเป็นคุณชายบ้านไหน…”

โหยวเหมี่ยวแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยื่นมือไปจัดคอเสื้อหลี่จื้อเฟิงให้ปิดรอยสักไว้แล้วเอ่ยว่า “พอถึงบ้านข้า ห้ามพูดผิดเด็ดขาด”

“อื้ม” หลี่จื้อเฟิงพยักหน้า

“ถึงตอนนั้นเรามาตกลงกันไว้ก่อน บอกเขาว่าเจ้าเป็นคนที่หลี่เหยียนมอบให้ข้า ส่วนเรื่องอื่นห้ามพูดส่งเดช”

“ทราบแล้ว” หลี่จื้อเฟิงตอบรับอย่างว่าง่าย

“ถ้าถามเจ้าว่าเป็นคนอะไร เจ้าก็บอกไปว่าเป็นชาวฮั่น” โหยวเหมี่ยวเอ่ยต่อ

หลี่จื้อเฟิงไม่ได้โต้ตอบอะไร จู่ๆ โหยวเหมี่ยวก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ กระทั่งชาวฮั่นยังมีคำกล่าวว่าห้ามลืมรากเหง้าของตนหรือนับถือโจรเป็นพ่อ ชาวเฉวี่ยนหรงเองก็คงเป็นเช่นเดียวกัน

หลี่จื้อเฟิงย่อมไม่อยากบอกว่าตนเองเป็นชาวฮั่น เพราะเลือดที่ไหลเวียนในร่างเป็นเลือดของชาวเฉวี่ยนหรง อีกอย่างคิ้วและตาของเขาก็ไม่เหมือนชาวฮั่น

โหยวเหมี่ยวกำลังจะกล่าวอย่างอื่นต่อ หลี่จื้อเฟิงก็ตอบรับก่อน “ได้”

“ช่างเถอะ” โหยวเหมี่ยวเอ่ย “เจ้าบอกความจริงเถอะ เรื่องท่านพ่อข้าจะคิดหาวิธีภายหลัง”

โหยวเหมี่ยวจูงนิ้วชี้และนิ้วกลางของหลี่จื้อเฟิงเดินออกจากร้านขายเสื้อผ้ากลับไปยังขบวนรถ ค่าใช้จ่ายในเมืองต้าเหลียงล้วนหักจากบัญชีของขบวนสินค้า เหตุการณ์ดำเนินไปตามนี้หลายวัน ขบวนสินค้าเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ตรงไปยังสถานที่ค้าขายสินค้าเหมันตฤดูแห่งสุดท้าย…เจียงเป่ย

เจียงหนานและเจียงเป่ย* แบ่งออกเป็นเมืองหลิวโจว หยางโจว ซูโจว เป็นต้น เมื่อเดินทางเข้าใกล้แม่น้ำฉางเจียง อากาศก็เริ่มอบอุ่นขึ้น ตลอดการเดินทางสิบกว่าวันมานี้ แม้ว่าจะยังมีหิมะตกลงมาอย่างบางเบานานๆ ที แต่หิมะตกลงมาพร้อมฝน และมักจะโปรยปรายลงมาเวลาอยู่บนเนินเขาหรือในป่าเขียวชอุ่ม เทียบกับนอกด่านที่เป็นหิมะเกรี้ยวกราดพร้อมสายลมเย็นเฉียบพัดบาดผิว และตกลงมาทีก็กลบทุกหนแห่ง เหมันตฤดูในเจียงเป่ยเรียกว่าสวรรค์บนดินโดยแท้

“ถึงบ้านเจอท่านพ่อข้าให้เรียกนายท่าน เข้าใจหรือไม่”

“อืม”

“อยู่แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น เจ้าอย่าทะเลาะกับพวกบ่าวล่ะ…”

“อื้ม”

“คฤหาสน์สกุลโหยวไม่เหมือนหลังที่อยู่ในเมืองหลวง บ่าวไพร่บางคนเข้ามาในเรือนไม่ได้ เจ้าเป็นคนของข้า เข้าห้องข้าได้ แต่ห้ามเข้าห้องโถง และห้ามเดินไปไหนมาไหนส่งเดช…”

“ทราบแล้ว”

* เจียงหนานและเจียงเป่ย คือพื้นที่บริเวณตอนใต้และตอนเหนือของแม่น้ำฉางเจียงหรือแยงซีเกียง