ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.1 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวสั่งกำชับหลี่จื้อเฟิงซ้ำแล้วซ้ำอีกตลอดทาง ระหว่างนั้นยังเล่าเรื่องในบ้านให้ฟังไม่น้อย เวลาอยู่กับพวกลูกผู้ดีมีตระกูลในเมืองหลวงห้ามโอ้อวดตัว จำต้องปกปิดความร่ำรวยเอาไว้ แต่กับบ่าวรับใช้ของตัวเอง อยากจะโอ้อวดแสดงสักแค่ไหนก็ทำได้

“สรุปว่า” โหยวเหมี่ยวกล่าว “การกินอยู่ใช้สอย ต่อให้เป็นโอรสสวรรค์ในเวลานี้ยังเทียบไม่ได้ ติดตามข้านับว่าเป็นบุญวาสนาที่สั่งสมมาตั้งแต่ชาติปางก่อนของเจ้าแล้ว”

“อื้ม” หลี่จื้อเฟิงยกมุมปากนิดๆ และมองออกไปนอกรถ

“เคยมาหลิวโจวหรือไม่”

หลี่จื้อเฟิงส่ายหน้า

ขบวนพ่อค้าหยุดที่เมืองเจียงเฉิง ห่าวซันเฉียนสั่งให้รถม้าสองคันพาโหยวเหมี่ยวไปส่งที่คฤหาสน์สกุลโหยวในอำเภอเพ่ยเสี้ยน

ระหว่างทางเห็นภูเขาชาสีเขียวเข้มยาวเป็นพืด ชาวไร่กำลังเด็ดใบชาชุดสุดท้ายของเหมันตฤดู ไร่นากว้างสุดลูกหูลูกตา ต้นชานับพัน โหยวเหมี่ยวนั่งอยู่ข้างหน้าต่างที่เปิดกว้าง เอ่ยกับหลี่จื้อเฟิงด้วยความภาคภูมิใจว่า “เจ้าดูภูเขานี้ ที่ดินนี้ แม่น้ำนี้…”

“…ต้นไม้ที่ปลูกบนภูเขา ปลาที่เลี้ยงอยู่ในน้ำ สัตว์บกสัตว์ปีก ดอกไม้นกหนอนแมลง” โหยวเหมี่ยวหัวเราะฮ่าๆ “ล้วนเป็นกิจการของบ้านสกุลโหยว ล้วนเป็นของข้า”

ดวงตาของหลี่จื้อเฟิงฉายแววตกตะลึง พยักหน้านิดๆ โหยวเหมี่ยวยกเท้าขึ้นวางบนต้นขาหลี่จื้อเฟิง รถม้าแล่นไปข้างหน้าไม่หยุด หมอกยามเช้าปกคลุมภูเขาชา ฝนเพิ่งตกทำให้ทางเดินเปียกชื้น สูดอากาศสดชื่นบนภูเขา เทียบกับเมืองหลวงที่คึกคักวุ่นวาย นอกด่านที่เต็มไปด้วยเม็ดทราย สถานที่แห่งนี้นับว่าเป็นสวรรค์บนดิน หรือเมืองลับแลอย่างแท้จริง

เวลาเที่ยงวัน รถม้าจอดลงข้างทาง คนขับรถม้าเชิญโหยวเหมี่ยวลงมากินอาหาร ต้มใบชาสี่ชนิด ข้าวผัดสองสี และกุ้งทอดน้ำมัน ปลาหิมะที่หั่นเป็นแผ่นบางเฉียบเหมือนปีกแมลงปอห่อไข่คลุกแป้งทอดน้ำมันเดือดพล่านจนกรอบเหลืองอร่าม พอเข้าปากก็ละลายทันที โหยวเหมี่ยวกินอาหารมื้อนี้อย่างอารมณ์ดี

ออกจากบ้านไปสามปี ไม่ได้กินอาหารหลิวโจวอร่อยๆ เช่นนี้นานแล้ว โหยวเหมี่ยวบอกหลี่จื้อเฟิงว่า “รอถึงบ้านแล้ว อาหารที่จะได้กินอร่อยกว่านี้หลายเท่า”

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้า ประคองชามนั่งกินบะหมี่ลูกชิ้นปลาอยู่หน้าร้านอาหาร รสชาติเป็นเลิศ

เถ้าแก่เนี้ยยกน้ำชามาให้โหยวเหมี่ยวแล้วเอ่ยว่า “คุณชายโหยวเหมี่ยวไม่ได้กลับบ้านหลายปีแล้ว”

“อย่างนั้นหรือ” โหยวเหมี่ยวยิ้มแล้วรับถ้วยชามา ชาเทียนฉิงเหมาเจียนปี้อวี่ลอยอยู่ในถ้วยกระเบื้องลายดอกไม้ น้ำชาส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว เมื่อก่อนโหยวเหมี่ยวเป็นคนที่ใกล้ชิดคนง่าย อีกทั้งยังมีหน้าตาหล่อเหลางามสง่า พวกชาวไร่ในบริเวณนี้ล้วนเป็นคนงานของสกุลโหยว เห็นเขาก็รักใคร่เอ็นดูกันหมด

แต่วันนี้เถ้าแก่เนี้ยกลับทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่พูดไม่ออก โหยวเหมี่ยวมัวแต่ร้อนใจอยากรีบกลับบ้านจึงไม่ทันได้สังเกต เขาชี้หลี่จื้อเฟิงแล้วกล่าวว่า “นี่คือคนของข้าในเมืองหลวง เป็นคนซื่อสัตย์ดีมาก”

“นายท่านโหยวให้คุณชายกลับมาคงมีอะไรจะบอกกล่าว คุณชายทราบหรือไม่เจ้าคะ” เถ้าแก่เนี้ยยิ้มแย้มพลางผงกหัวตอบ

โหยวเหมี่ยวขบคิดก่อนตอบ “จะให้ข้าแต่งภรรยารับสืบทอดกิจการชาปี้อวี่ไม่ใช่หรือ ยังมีเรื่องอะไรอีก”