ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.1 #นิยายวาย

แม้ว่าบิดาจะส่งเขาไปศึกษาร่ำเรียนในเมืองหลวง เพื่อจะได้เป็นขุนนางสักตำแหน่ง แต่ถ้าจะเปลี่ยนใจกลางคัน คิดรั้งเขาอยู่ที่เจียงเป่ยต่อไปก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ โหยวเหมี่ยวหัวเราะร่วน “ภายภาคหน้ารอข้ารับสืบทอดกิจการชาแล้ว ควรทำอย่างไรก็ทำกันไปตามนั้น ไม่ขึ้นค่าเช่าพวกเจ้าหรอก วางใจเถอะ”

“คุณชายไม่ลืมคนเก่าคนแก่ แค่ได้ติดตามคุณชายก็เป็นวาสนาของพวกเราแล้ว” เถ้าแก่เนี้ยกล่าว

โหยวเหมี่ยวพยักหน้า เถ้าแก่เนี้ยถอนหายใจแล้วออกไปตากเสื้อ ส่วนหลี่จื้อเฟิงที่กำลังกินบะหมี่เลื่อนสายตาขึ้นมองนาง

หลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จ โหยวเหมี่ยวก็สั่งให้รถม้ากลับไป ที่นี่อยู่ห่างจากปราสาทเขาปี้อวี่ไม่ถึงสิบลี้ เมื่อกลับมาถึงบ้านเกิดโหยวเหมี่ยวก็รู้สึกเบิกบานใจมากจึงตัดสินใจว่าจะเดินกลับบ้านเอง

พื้นดินยังชุ่มฉ่ำ หลี่จื้อเฟิงกล่าวว่า “คุณชาย ข้าจะแบกท่านเอง”

โหยวเหมี่ยวก็ไม่เกรงใจ กระโดดขึ้นหลังอีกฝ่ายทันที หลี่จื้อเฟิงแบกเขาเดินไปอย่างช้าๆ ระหว่างทางมีคนขับเกวียนผ่านมา โหยวเหมี่ยวตะโกนเรียก คนผ่านทางเห็นโหยวเหมี่ยวก็เอ่ยว่า “คุณชายโหยวหรือ”

“คุณชายโหยวกลับมาแล้ว…”

“เหตุใดไม่นั่งรถม้าเล่า”

“กลับมาเยี่ยมบ้าน” โหยวเหมี่ยวหัวเราะตอบ

สัมภาระของโหยวเหมี่ยวโดนโจรปล้น ข้าวของจึงสูญหายหมด ทรัพย์สินเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็มีแค่หลี่จื้อเฟิง ระหว่างทางสนทนากันไปจนกระทั่งเห็นปราสาทเขาปี้อวี่ทั้งหมดปรากฏบนไหล่เขาจึงกระโดดลงพื้น

เวลาใกล้พลบค่ำเต็มที บ่าวไพร่สองคนกำลังกวาดพื้น และเพ่งมองดูเขาอยู่ไกลๆ บ่าวคนหนึ่งคิดจะวิ่งเข้าไปรายงาน แต่บ่าวอีกคนกลับรั้งตัวไว้แล้วโบกมือ

โหยวเหมี่ยวค้นพบความผิดปกติในที่สุด จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องราวมากมายที่เมื่อก่อนไม่เคยขบคิดอย่างละเอียด…นี่มันอะไรกัน ตนเองกลับมาถึงอำเภอเพ่ยเสี้ยนแล้ว แต่ทำไมไม่มีใครในบ้านมาต้อนรับเขา

“คุณชาย”

“คุณชายกลับมาแล้ว”

บ่าวรับใช้ทั้งสองประสานมือคารวะ โหยวเหมี่ยวตอบว่า “กลับมาแล้ว ทำไมไม่มีใครมารับข้าเลย ลุงหูเล่า”

โหยวเหมี่ยวเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ บ่าวที่กำลังเคลิ้มหลับคนหนึ่งเห็นโหยวเหมี่ยวกลับมาก็สะดุ้งตื่น บ่าวอีกสองคนรี่เข้าไปทุบเขา “จะนอนไปถึงไหน คุณชายกลับมาแล้ว” ระหว่างพูดก็ส่งยิ้มให้โหยวเหมี่ยว “เจ้านี่เป็นบ่าวมาใหม่ขอรับ”

“ไม่เป็นไร เกี้ยวเล่า ทำไมยังไม่เตรียมเกี้ยวมารับ”

บ่าวคนนั้นส่งสายตาให้พวกพ้องอีกสองคน ดวงตาฉายแววลังเล คนหนึ่งตอบว่า “เรียนคุณชาย นายท่านวันนี้กับคะ…คุณ…ออกไปข้างนอก เกี้ยวตัวเล็กอยู่ข้างในปราสาทเขา จะให้คนนำมาเดี๋ยวนี้”

“ลุงหูเล่า?” โหยวเหมี่ยวถาม “บอกให้เขาทำป้ายให้คนผู้นี้ด้วย”

ระหว่างพูดก็ชี้หลี่จื้อเฟิงแล้วกล่าวว่า “เขาชื่อหลี่จื้อเฟิง อากาศหนาวมากจึงไม่ให้สือฉีเอ๋อร์ตามกลับมา มีแค่เขาเท่านั้นที่ติดตามข้ามาจากเมืองหลวง”

“ขอรับๆ” พวกบ่าวไพร่ผงกหัวพร้อมกัน บ่าวคนหนึ่งเอ่ยว่า “คุณชาย…ไม่มีสัมภาระมาด้วยหรือ”

โหยวเหมี่ยวกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “ระหว่างทางโดนโจรปล้นไปหมด แต่ปลอดภัยดีแค่ตกใจนิดหน่อย”

บ่าวทั้งสามคนมองหน้ากันไปมา จู่ๆ คนหนึ่งก็เอ่ยว่า “คุณชาย ลุงหูกลับบ้านเดิมไปแล้วขอรับ”

“กลับบ้านไปแล้ว?”