ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.1 #นิยายวาย

“ขอรับ” บ่าวคนนั้นตอบ “ขอลากลับบ้านด้วยความชรา จึงเปลี่ยนพ่อบ้านคนใหม่ ชื่อว่าหลินซื่อ ลุงหวังพ่อบ้านรองก็ไปแล้ว เวลานี้สมุห์บัญชีคนใหม่เป็นคนดูแลเรื่องเงินทอง หม่าอี๋เหนียง* เป็นคนเชิญมา”

ทำไมเปลี่ยนพ่อบ้านไม่เขียนจดหมายมาบอกกล่าวกันสักคำ กระทั่งสมุห์บัญชียังเปลี่ยน โหยวเหมี่ยวสะบัดแขนเสื้อแล้วกล่าวว่า “ช่างเถอะ เกี้ยวยังไม่มา ข้าขึ้นไปเองก็ได้”

ด้านหน้าประตูใหญ่ของปราสาทเขามีผนังฉากกั้น หลี่จื้อเฟิงสะพายสัมภาระติดตามอยู่ด้านหลังโหยวเหมี่ยว ทั้งสองเริ่มต้นขึ้นเขา ออกกำลังบ้างก็ดีเหมือนกัน พอพลบค่ำ ไอหมอกที่เห็นอยู่ไกลๆ เริ่มแตกกระจาย แสงตะวันตกดินส่องรัศมีสีทองลอดรอยแยกของม่านเมฆลงมาอาบย้อมต้นชานับพันนับหมื่นต้นบนภูเขา โหยวเหมี่ยวเห็นแล้วก็บังเกิดความอาลัยรักบ้านเกิดขึ้นมา

เมื่อผ่านประตูรอง โหยวเหมี่ยวก็เอ่ยยิ้มๆ ว่า “ข้ากลับมาแล้ว”

สาวใช้หลายคนที่กำลังตักน้ำอยู่ริมบ่อหันมามองโหยวเหมี่ยวแล้วแสดงอาการกระวนกระวายใจออกมาเล็กน้อย ครู่ใหญ่ต่อมา สาวใช้คนหนึ่งก็ย่อกายคารวะ เอ่ยเสียงเบาว่า “คุณชายกลับมาแล้ว”

โหยวเหมี่ยวรู้สึกหนักอึ้งในใจ ในที่สุดก็รับรู้ถึงความผิดปกติแล้ว

“อุ๊ยตาย กลับมาแล้วหรือ…” ตัวยังมาไม่ถึงแต่เสียงถึงก่อน สตรีนางหนึ่งสวมชุดสีเทาอมชมพูเดินออกมา ปักปิ่นดอกไม้และปัดแป้งชาดหนาเตอะ

คนผู้นี้คือนางหม่า เป็นอนุของโหยวเต๋อชวนผู้เป็นบิดาของโหยวเหมี่ยว คนที่บ่าวไพร่เรียกว่า ‘หม่าอี๋เหนียง’ ก็คือนางนี่เอง หลังจากมารดาของโหยวเหมี่ยวถึงแก่กรรมก็ไม่เห็นหม่าอี๋เหนียงคลอดบุตรให้โหยวเต๋อชวนเลยสักคน โหยวเหมี่ยวจึงเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวที่เกิดกับภรรยาเอก ปกติเวลาเจอนางก็แค่ปฏิบัติตัวด้วยอย่างมีมารยาท ไม่ได้สนทนากันเท่าไรนัก

แต่เวลานี้กลับมีสตรีอีกนางยืนอยู่ด้านหน้าหม่าอี๋เหนียง สวมชุดผ้าไหมปักลายสีฟ้าอ่อน และพันขนจิ้งจอกรอบคอ เกล้าผมทรงมวยตกหลังม้า** ปักปิ่นหยกชิ้นหนึ่ง จี้หยกที่ห้อยอยู่กับปิ่นแกว่งตัวไปมาสะท้อนแสงภายใต้แสงตะวันยามอัสดง

ดูจากรูปโฉมของสตรีนางนั้นแล้วน่าจะมีอายุห้าสิบปีได้ หางตามีริ้วรอยตีนกา ไม่ได้ทาปากแดงแต่ดูมีอำนาจข่มคน โหยวเหมี่ยวทราบแค่ว่ามีญาติผู้หญิงมาอยู่ในบ้าน แต่ไม่เคยเห็นนางมาก่อน ขณะกำลังจะเอ่ยปากทักทายตามมารยาท สตรีนางนั้นกลับชิงเอ่ยขึ้นก่อน

“นี่คือโหยวเหมี่ยว?” สตรีนางนั้นหันไปถามหม่าอี๋เหนียงโดยไม่มีท่าทางเกรงใจแม้แต่น้อย

โหยวเหมี่ยวเลิกคิ้ว ยังไม่ได้ปริปากพูด หม่าอี๋เหนียงก็ชิงพูดขึ้นอีกคน

หม่าอี๋เหนียงมองสตรีนางนั้นแล้วเอ่ยว่า “นี่คือฮูหยินของเรา โหยวเหมี่ยว ตามหลักแล้วเจ้าต้องเรียกว่าไท่ไท่” นางกล่าวแล้วยิ้มพลางจับตาดูสีหน้าของโหยวเหมี่ยว

ฮูหยิน?!!

โหยวเหมี่ยวตกตะลึง ท่านแม่ของเขาต่างหากเป็นฮูหยินโหยวที่ตบแต่งเข้าสกุลอย่างสง่าผ่าเผย เหตุใดเขาจากบ้านไปสามปีกลับมีฮูหยินโผล่ขึ้นมาอีกคน นี่มันอะไรกัน

“เจ้าเป็นใคร” โหยวเหมี่ยวไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ประกายไฟแล่นเปรี๊ยะ เขาพลันฉุกคิดถึงคนผู้หนึ่งขึ้นมา นั่นก็คือคนที่เคยได้ยินชื่อเวลาบิดามารดาทะเลาะกันตอนเขายังเด็กมาก…นางหวัง

* อี๋เหนียง เป็นคำที่ลูกหลานใช้เรียกอนุภรรยาของพ่อ

** ทรงมวยตกหลังม้า เป็นหนี่งในทรงผมของสตรีชาวฮั่นที่แต่งงานแล้ว เป็นลักษณะมวยเอียงๆ คล้ายคนกำลังตกจากหลังม้า