ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.2 #นิยายวาย

โหยวเต๋อชวนขยับตะเกียบ ตอนโหยวฮั่นเกอยกชามแอบเหลือบมองมารดาแวบหนึ่ง นางหวังเอ่ยว่า “จัดบ่าวไพร่ไปให้เหมี่ยวจื่อหลายๆ คน มู่ฉีเอ๋อร์คนเดียวคงวุ่นมาก”

“เฮ้อ” โหยวเต๋อชวนถอนหายใจและวางชามลงเสียงดัง “เจ้าเด็กคนนั้นดื้อรั้นนัก เจ้าทำเรื่องพวกนี้ไป เขาก็ไม่ยอมรับน้ำใจเจ้าหรอก ไม่มีอะไรก็ไม่ต้องไปยุ่งกับเขา เจ้าคนหัวรั้น พูดอะไรไม่ฟัง ฮั่นเกอ แม่เจ้าบอกว่าเมื่อคืนเจ้าแวะไปดูเขา คงไม่ได้โดนเจ้านั่นด่าเปิงกลับมากระมัง”

โหยวฮั่นเกอยิ้ม แต่ไม่ตอบ

“เจ้าเป็นพี่ใหญ่ก็ควรดูแลน้องชาย…” นางหวังเอ่ย

โหยวเต๋อชวนโพล่งขึ้นมาว่า “ต่อไปไม่ต้องสนใจเขา จะเป็นจะตายก็ปล่อยเขาไป”

“ท่านพี่พูดอะไรอย่างนั้น” นางหวังเอ่ยอย่างขุ่นเคืองพลางลอบส่งสายตา

โหยวฮั่นเกอกินโจ๊กของตัวเองแล้วพูดยิ้มๆ ว่า “ท่านพ่อลำเอียงรักน้อง ข้าเข้าใจ”

โหยวเต๋อชวนถลึงตาหนวดกระดิกด้วยความโมโห ขณะที่กำลังจะเอ่ยต่อ นางหวังกลับหัวเราะออกมา โหยวฮั่นเกอก็อดหัวเราะคิกไม่ได้ สามคนพ่อแม่ลูกยิ้มแย้มเบิกบาน โหยวเต๋อชวนจึงพูดต่อไม่ออก

“คนที่อยู่ข้างกายเหมี่ยวจื่อมีสองคน อีกคนไม่รู้ว่ามาจากไหน ไม่มีมารยาทเลยสักนิด ให้เก็บกวาดสวนด้านนอก ทำงานจิปาถะยังพอว่า แต่เรื่องชีวิตประจำวันอาหารการกินคงไม่พอ”

โหยวเต๋อชวนนึกถึงบ่าวคนที่ติดตามโหยวเหมี่ยวมาเมื่อคืนก็ถามว่า “บ่าวคนนั้นชื่ออะไร ไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงมาก่อน”

“ได้ยินว่าเป็นทาสที่เพื่อนเขามอบให้ เมื่อก่อนเคยทำผิด ฆ่าคน ฟังดูน่ากลัว…”

โหยวเต๋อชวนหน้าเปลี่ยนสีทันควัน

“เคยฆ่าคน? ไหนว่าฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิตไม่ใช่หรือ” โหยวฮั่นเกอไม่รู้เรื่องนี้จึงขมวดคิ้วถาม

“จะเป็นไปได้อย่างไร! เรื่องนี้ต้องไปถามให้แน่ชัด ถ้าเป็นคนเลวร้าย ขืนปล่อยไว้ในบ้านคง…”

ขณะกำลังจะพูด บ่าวไพร่ที่อยู่ด้านนอกก็ชะโงกหัวมองเข้ามา

พ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านข้างรีบถามว่า “มีอะไร”

“หลี่จื้อเฟิง…ขอพบนายท่าน”

“หลี่…อะไรเฟิง คือใคร” โหยวเต๋อชวนถาม

“เขาเป็นคนที่ติดตามคุณชายรองมาวันก่อน ยังบอกอีกว่ามีเรื่องต้องการเรียนนายท่าน” บ่าวรับใช้ตอบ

พูดถึงก็มาพอดี นางหวังหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย พ่อบ้านเอ่ยตำหนิว่า “ไม่เห็นหรือว่าเวลาอะไร คนมาใหม่ไม่รู้จักกฎระเบียบ หรือกระทั่งเจ้าเองก็ไม่รู้”

“เขาบอกว่ามีเรื่องใหญ่ ชักช้ารีรอมิได้” บ่าวรับใช้รีบอธิบาย

โหยวเต๋อชวนเพิ่งเคยเจอบ่าวไพร่ที่ไม่รู้จักกฎระเบียบเช่นนี้เป็นครั้งแรก แต่มาได้จังหวะพอดี จะได้ซักถามดูให้แน่ชัด ถ้าหากเป็นคนชั่วช้าต่ำทรามจะได้เอาเงินฟาดหัวสักก้อนแล้วไล่กลับบ้านไป ว่าแล้วก็สั่งว่า “ให้เขาเข้ามา”

นางหวังวางตะเกียบ เงยหน้ามองออกไปนอกเรือน หลี่จื้อเฟิงสวมชุดสีน้ำเงินเข้มยืนอยู่นอกธรณีประตู ไม่ยอมเข้ามาและไม่แสดงการคารวะ โหยวเต๋อชวนเจอตัวเจ้าคนนี้ก็เริ่มมีโทสะกรุ่นๆ พอเห็นอีกฝ่ายหน้าตาหล่อเข้มคมคาย เบ้าตาลึก ตรงโหนกคิ้วมีรอยแผลเป็นจากดาบ เกรงว่าจะเป็นเจ้าพวกเดนตายที่ไม่รู้ว่าเก็บมาจากไหนจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไรลงไป หลังจากตัดสินใจได้แล้วอีกไม่กี่วันค่อยหาเหตุผลขับไล่ไป