ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.2 #นิยายวาย

ถ้าจะขับไล่เจ้าคนพวกนี้ไปก็ต้องใช้เงินฟาดหัวแต่ห้ามด่าทอก่อนไล่ไปเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นอาจผูกใจเจ็บ หาโอกาสกลับมาแก้แค้นได้

โหยวเต๋อชวนสะกดกลั้นโทสะแล้วถามว่า “มีอะไร”

“บุตรชายของท่านล้มป่วยจึงอยากขอเงินเล็กน้อย ข้าจะไปเชิญหมอมารักษาเขา” หลี่จื้อเฟิงยืนรายงานอยู่นอกธรณีประตู

“ไม่ต้องสนใจเขา ป่วยตายเสียก็ดี”

หลี่จื้อเฟิงมองทั้งสามคนในห้องโถงแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร นางหวังโดนจ้องจนรู้สึกหวาดกลัว กระสับกระส่าย รีบหว่านล้อมว่า “ท่านพี่อย่ากล่าวด้วยโทสะเลย…”

พ่อบ้านรีบไล่คนออกไป “ออกไปๆ นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรอยู่ ไม่รู้จักกฎระเบียบเลยจริงๆ”

หลี่จื้อเฟิงแค่ยืนอยู่ข้างนอก คนที่อยู่ในห้องโถงต่างก็รู้สึกกดดัน ราวกับไม่ว่าจะนั่งหรือยืนก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้องไปหมด พ่อบ้านรีบตวาดใส่ “รีบลากเขาออกไป”

“ช้าก่อนๆ” โหยวฮั่นเกอเอ่ยแทรก “เจ้าชื่อหลี่จื้อเฟิงหรือ”

หลี่จื้อเฟิงไม่ตอบคำถามเขา หันหลังเดินจากไปทันที คราวนี้ยิ่งทำให้โหยวเต๋อชวนโกรธจัด กระทั่งบ่าวคนหนึ่งยังไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน โหยวฮั่นเกอวางตะเกียบแล้วเอ่ยว่า “ข้าจะไปเชิญหมอให้น้องรอง”

“กินข้าวของเจ้าก่อนเถอะ ไล่บ่าวนั่นไปก็พอ” นางหวังเอ่ย

“ข้าไปเองดีกว่า กำลังอยากลงจากเขาไปเที่ยวเล่นพอดี ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านค่อยๆ กินเถอะ” โหยวฮั่นเกอตอบ

โหยวฮั่นเกอยังกินข้าวไม่หมดดีก็ลุกขึ้นเดินออกไป โหยวเต๋อชวนห้ามไม่ทันจึงทำได้เพียงโคลงศีรษะแล้วถอนหายใจยาวเหยียด นางหวังย่อมทราบดีว่าอีกฝ่ายถอนหายใจเรื่องอะไรจึงเอ่ยว่า “เขาควรทำเช่นนี้อยู่แล้ว”

“ทั้งคู่ล้วนเป็นลูกชายของข้า แต่ทำไมนิสัยใจคอถึงต่างกันมากขนาดนี้”

“จะแตกต่างกันได้อย่างไร โหยวเหมี่ยวเหมือนท่านตอนหนุ่มไม่มีผิด นิสัยมุทะลุบุ่มบ่ามเช่นนี้ อีกคนก็เหมือนท่านหลังจากแต่งงานสร้างเนื้อสร้างตัวแล้ว” นางหวังกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

โหยวเต๋อชวนย้อนคิดถึงตอนอายุสิบหกที่เดินทางไปหยางโจว เขาผลาญเงินทองพันตำลึงด้วยความลำพอง แล้วก็หัวเราะตอบกลับไปว่า “หึ เจ้าเด็กนี่เรื่องดีๆ ไม่รู้จักเลียนแบบ แต่การผลาญเงินเป็นว่าเล่นกลับลอกเลียนได้ไม่ผิดเพี้ยน”

“ถ้าสกุลเฉียวไม่ได้ช่วยท่านไว้” นางหวังเอ่ย “เกรงว่าท่านในตอนนั้นคงเหมือนโหยวเหมี่ยวตอนนี้ โดนทางบ้านฟาดตีแล้วไล่ออกไป ตอนนั้นสร้างหนี้รักไว้น้อยเสียเมื่อไร”

ตอนนั้นโหยวเต๋อชวนร่ำเรียนเขียนอ่านได้ดี ทั้งยังเป็นบัณฑิตอัจฉริยะในเจียงหนานและเจียงเป่ย เชี่ยวชาญด้านกาพย์กลอนจนพวกสาวๆ พากันหลงใหล แต่ก็เพราะนิสัยปล่อยเนื้อปล่อยตัวหลงระเริงกับชีวิตจึงทำให้เขาสอบเคอจวี่กี่ครั้งก็ไม่ผ่าน ไม่เคยได้รับความสนใจจากขุนนางผู้คุมสอบ เงินทองที่สั่งสมมาก็ใช้จนเกลี้ยง กลายเป็นบัณฑิตตกยาก

ปีอิ้งเทียนที่สามสิบสาม นางหวังขายสมบัติในบ้านส่งเขาเข้าเมืองหลวงไปสอบคัดเลือกขุนนาง แต่สวรรค์ก็ไม่เป็นใจ โหยวเต๋อชวนสอบตกอีกครั้ง ไม่มีเงินเหลือติดตัว ตอนกลับมาแวะท่องเที่ยวที่เมืองชางโจวก็ถูกผู้อาวุโสในตระกูลบีบบังคับให้แต่งงานกับเฉียวเคอเอ๋อร์ เวลานั้นนางหวังตั้งครรภ์แล้วแต่ไม่ยอมเป็นอนุ และยินดีเลี้ยงดูโหยวฮั่นเกอจนเติบใหญ่ด้วยตัวคนเดียว