ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.2 #นิยายวาย

“ท่านน้าเล็กได้ยินเรื่องของคุณชายก็โมโหมาก เดินทางมาที่หยางโจวสองครั้ง แต่โดนขัดขวางอยู่นอกประตู จึงกลับไปปรึกษาหารือกับท่านลุงใหญ่เจ้าบ้านโรงชาเส้าหยวน แต่ทุกคนกลับช่วยอะไรไม่ได้จึงสั่งให้คนแก่ๆ อย่างข้านำคำพูดมาบอกว่าหากคุณชายอยู่ที่นี่ไม่ได้ก็กลับไปที่ซูโจวเถอะ”

“ช่างเถอะๆ ท่านแม่ข้าจากไป แต่ท่านพ่อยังอยู่แล้วจะย้ายไปอยู่บ้านท่านลุงได้อย่างไร ท่านเพิ่งมาจากซูโจว เคยได้ยินทางนั้นพูดอะไรบ้างหรือไม่”

“เรื่องในอดีตเก็บซ่อนมาตั้งหลายปี คิดไม่ถึงว่าจนถึงตอนนี้แล้วเรื่องราวยังไม่จบสิ้นอีก…”

เมื่อคืนโหยวเหมี่ยวครุ่นคิดทั้งคืน แต่ยังมีเรื่องที่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก พอได้ยินแม่นมซุนพูดเช่นนี้ก็เข้าใจได้ทันที

ความสัมพันธ์ระหว่างบิดามารดาตนเอง ปกติทางบ้านท่านน้าก็มักจะพูดถึงอยู่บ่อยๆ ตอนท่านแม่แต่งกับท่านพ่อ ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ตื่นเต้นยินดีด้วยเลย แต่ลุงคนหนึ่งของโหยวเต๋อชวนเป็นคนกำหนดกะเกณฑ์ให้สกุลโหยวมาสู่ขอเฉียวเคอเอ๋อร์ของโรงชาเส้าหยวน ตอนนั้นโหยวเต๋อชวนไม่พอใจการตัดสินใจของผู้อาวุโสในตระกูล และได้ยินว่าท่านพ่อมีคนที่ชอบพออยู่ก่อนแล้ว แต่หลังจากท่านแม่แต่งเข้าสกุลก็รู้จักวางตัว หลายปีมานี้จึงสงบสุขไร้เรื่องราว ท่านพ่อไม่ได้หาอนุเข้าบ้านอีก ท่านแม่ก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องพวกนี้ต่อหน้าโหยวเหมี่ยวในวัยเด็ก

หลังจากท่านแม่สิ้นไปหลายปี ผู้อาวุโสในสกุลโหยวล้วนแก่ชราหรือถึงแก่กรรมกันไปหมด

ดังนั้นท่านพ่อจึงรื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่าก่อนแต่งงาน นางหวังเองก็กล้ำกลืนความอัปยศอดสู ทั้งที่ให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่งแล้ว แต่กลับต้องอดทนรอโหยวเต๋อชวนถึงสิบกว่าปี รอจนกิจการของโหยวเต๋อชวนมั่นคงดีแล้ว ค่อยตบแต่งเข้าสกุลโหยวอย่างเปิดเผยออกหน้าออกตา

ตอนโหยวเหมี่ยวได้ยินเรื่องพวกนี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยคิดย้ายไปอยู่บ้านลุง แต่เขาทราบดีว่าสถานการณ์ของโรงชาเส้าหยวนเป็นอย่างไร ลูกเศรษฐีอย่างท่านลุง วันๆ เอาแต่ผลาญสมบัติที่บรรพบุรุษสั่งสมมา ไม่มีความทะเยอทะยาน ส่วนท่านน้าเล็กก็ยากจนไร้ทรัพย์สินเงินทอง หลายปีมานี้โรงชาเส้าหยวนมีรายจ่ายมากกว่ารายรับ เขากลับไปยังจะทำอะไรได้เล่า

แม่นมซุนยังนั่งดื่มชาอยู่ในห้อง แต่จู่ๆ มู่ฉีก็รีบร้อนเดินเข้ามาส่งสายตาให้ผู้เป็นนาย โหยวเหมี่ยวเลิกคิ้วเล็กน้อย เอ่ยสั่งว่า “มีอะไรก็พูดมา แม่นมไม่ใช่คนนอก”

“นายท่านกับ…คุณชายใหญ่กลับมาแล้ว” มู่ฉีเอ่ยเสียงสั่น

แม่นมซุนได้ยินดังนั้นก็เบะปาก ใบหน้ายับย่น ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ

“ข้าจะไปพบท่านพ่อ หลี่จื้อเฟิง เจ้าตามข้าไป มู่ฉีเอ๋อร์ เจ้าเรียกรถม้าสักคัน ส่งแม่นมกลับบ้าน”

โหยวเหมี่ยวสูดลมหายใจเข้าลึก จัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หลี่จื้อเฟิงที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่นอกห้องก็ลุกขึ้นเดินตามโหยวเหมี่ยวออกไป แม่นมซุนเดินยักแย่ยักยันออกไปพูดกำชับหลี่จื้อเฟิงว่า “เจ้าเป็นคนที่ไหน ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน…เอาเถอะ คุณชายของข้าช่างอาภัพนัก เจ้าต้องคอยดูแลปรนนิบัติเขาให้ดีๆ ล่ะ…”

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้ารับ โหยวเหมี่ยวพูดปลอบโยนแม่นมซุนอีกครู่หนึ่งก่อนเดินทะลุระเบียงทางเดินไป ระหว่างโหยวเหมี่ยวยืนอยู่ในสวนของเรือนปีกตะวันออกก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังแว่วมาจากเรือนใหญ่ เป็นเสียงบิดาของตนกำลังร้องสั่งผู้คน

หลังฝนตกท้องฟ้าสดใส แต่ปลายรองเท้าของโหยวเต๋อชวนยังเปื้อนโคลนบางส่วน เขาเอามือไพล่หลังเดินนำหน้าบุตรชายโหยวฮั่นเกอขึ้นมา บ่าวรับใช้ที่แบกเกี้ยวเดินตามทั้งสองคนมาไกลๆ