ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.2 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวมีหน้าตาคล้ายท่านน้า ส่วนโหยวฮั่นเกอหน้าตาคล้ายโหยวเต๋อชวน คิ้วดกหนาขีดตรง ติดตามมารดามาหลายปีทำให้กลายเป็นเด็กหนุ่มที่ดูเคร่งขรึมเป็นผู้ใหญ่ เรียวคิ้วมักจะขมวดเล็กน้อย ใบหูกว้าง ผิวค่อนข้างดำคล้ำและหยาบกร้าน ดวงตาทั้งคู่ฉายแววข่มคน บ่งบอกว่าเป็นคนช่างคิด

“เจ้าคิดอย่างไร” โหยวเต๋อชวนเอ่ย

“ท่านพ่อ ลูกคิดว่าสินค้าชุดนี้ ถ้าปล่อยเร็วได้ก็ไม่ควรรีรอ ต้นปีหน้าใบชาชุดใหม่ก็จะเข้ามาแล้ว ปล่อยไว้เช่นนี้อาจล้นตลาดได้”

โหยวเต๋อชวนพยักหน้า ไม่ได้แสดงท่าทีคัดค้านหรือเห็นด้วย

พอผ่านเข้าประตูชั้นที่สองก็เดินอ้อมสวนไป นางหวังเดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม “กลับมาแล้วหรือ”

โหยวฮั่นเกอรีบค้อมตัวคารวะมารดา นางหวังประคองโหยวเต๋อชวนเข้าไปด้านในแล้วเอ่ยว่า “โหยวเหมี่ยวกลับมาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

โหยวเต๋อชวนรับคำอืมแล้วถามต่อ “ระหว่างทางราบรื่นดีหรือไม่”

“ไม่ได้เล่าอะไร พักอยู่หนึ่งวัน”

นางหวังปลดเสื้อคลุมตัวนอกให้โหยวเต๋อชวน สาวใช้เดินประคองอ่างน้ำกับผ้าเช็ดหน้าเข้ามาเป็นแถว นางหวังเอ่ยต่อว่า “จัดเตรียมอาหารให้นายท่านของพวกเจ้า สุราที่อุ่นไว้คงกำลังได้ที่”

“ถ้าโหยวเหมี่ยวยังเหนื่อยก็…” โหยวเต๋อชวนกล่าว

“ท่านพ่อ” โหยวเหมี่ยวยืนประสานมืออยู่นอกธรณีประตู พอเอ่ยปากพูดทุกคนในห้องก็หันมามองเขาพร้อมกัน

“มาได้จังหวะพอดี” นางหวังกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านพี่เกรงว่าเจ้า…”

“โหยวเหมี่ยว” โหยวเต๋อชวนกล่าวต่อว่า “มาได้จังหวะพอดี ข้ามีเรื่องอยากบอกเจ้า”

“อื้ม” โหยวเหมี่ยวยืนอยู่ด้านนอก มองสามคนพ่อแม่ลูกยิ้มแย้มแจ่มใสก็ไม่อยากเข้าไป

โหยวฮั่นเกอเอ่ยว่า “น้องชาย เจ้ากลับมาแล้ว”

ถ้านับตามลำดับอาวุโสแล้ว โหยวเหมี่ยวควรเป็นคนเข้าไปคารวะทักทายโหยวฮั่นเกอและเรียกว่าท่านพี่ก่อนถึงจะถูกต้อง แต่โหยวเหมี่ยวกลับไม่ยอมเรียก ไม่เรียกหวังฮูหยินและไม่เรียกพี่ใหญ่ สีหน้าโหยวเต๋อชวนเริ่มไม่ค่อยดี

“ไปคุยกันที่ห้องหนังสือ” โหยวเต๋อชวนส่งสัญญาณให้โหยวเหมี่ยวไปก่อน

ขณะโหยวเหมี่ยวหันหลังก็เหลือบเห็นรอยยิ้มประสบความสำเร็จของนางหวังและสีหน้าที่ดูซับซ้อนของโหยวฮั่นเกออยู่ทางด้านหลังบิดา

ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจทันทีว่าเวลานี้สองแม่ลูกเหมือนกำลังเดินอยู่บนผิวน้ำแข็งเปราะบาง เกรงว่าคงจะอกสั่นขวัญแขวนอยู่ตลอดเวลา คงไม่ได้มีชีวิตดีกว่าเขาสักเท่าไร

โหยวเต๋อชวนทรุดนั่งหลังโต๊ะเขียนหนังสือ แสงตะวันยามบ่ายส่องลอดหน้าต่างเข้ามา โหยวเหมี่ยวมองสังเกตบิดาของตนแล้วอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้

สีหน้าของโหยวเต๋อชวนดูเป็นมิตรขึ้นมาก เมื่อก่อนเวลาโหยวเหมี่ยวเห็นผู้เป็นบิดา คิ้วดกหนาคู่นั้นมักจะขมวดมุ่นเป็นประจำ จมูกงุ้มเหมือนเหยี่ยว ริมฝีปากบางดูดุไร้ความเมตตา เมื่อก่อนท่านพ่อมักจะวางท่าเคร่งขรึมน่าเกรงขาม มาวันนี้ค่อยดูสมเป็นพ่อขึ้นมาก

“เจ้าซื้อบ่าวมาอีกแล้ว?” โหยวเต๋อชวนเอ่ยถาม

“สหายมอบให้” โหยวเหมี่ยวตอบ