ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.2 #นิยายวาย

แต่เพราะเหตุนี้นี่เอง โหยวเต๋อชวนจะผิดก็ตรงละเมิดกฎเกณฑ์ เรื่องลดฐานะลูกชายคนโตของโหยวเหมี่ยวนั้นยังไม่ต้องพูดถึง เขายังไม่ได้ปรึกษาหารือกับลูกคนนี้ก็ข้ามไปคิดถึงเรื่องสืบทอดกิจการก่อนแล้ว ใครเป็นพี่เป็นน้องยังไม่ตกลงกันให้แน่ชัด อีกทั้งพอโหยวเหมี่ยวกลับถึงบ้านมายืนอยู่ตรงหน้า โหยวเต๋อชวนก็ด่วนตัดสินบุตรชายตัวเอง

โหยวเต๋อชวนมีชนักติดหลังจึงปล่อยให้ลูกอกตัญญูพูดจากระทบเหน็บแนม ทั้งด่าทอทั้งพูดจาเสียดสี แต่ในที่สุดก็สะกดกลั้นโทสะไม่ไหว ผลักโหยวฮั่นเกอออกห่างแล้วยืนตะโกนด่าลูกอกตัญญูเสียงดังลั่นข้ามกำแพงสวน

“ข้าส่งเจ้าเข้าเมืองหลวงไปร่ำเรียนวิชา เจ้ากลับไม่ยอมตั้งใจศึกษาเล่าเรียน เอาแต่ผลาญเงินทองปีละสองพันตำลึง นอกจากแบมือขอเงินแล้วก็ไม่เคยเขียนจดหมายกลับบ้าน วันนี้กลับมายังไม่รู้จักพูดจาแสดงความกตัญญูสักนิด ยังมีหน้ามาด่าพ่อข่มพี่ในบ้าน เพื่อแย่งชิงตำแหน่งตี๋จื่อ พี่ใหญ่เจ้ากับเจ้าต่างก็เป็นลูกที่เกิดจากพ่อ เจ้าสองคนต่างก็เป็นลูกหลานสกุลโหยวเหมือนกัน ดูสิพี่ใหญ่ของเจ้าดีกับเจ้าแค่ไหน แล้วตัวเจ้าเล่า?!”

โหยวเหมี่ยวทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงก่ำ ยืนกำหมัดแน่นอยู่ริมกำแพง

“ท่านพ่อ…อย่าโมโหอีกเลย” โหยวฮั่นเกอประคองโหยวเต๋อชวนทำท่าจะกลับเข้าห้องหนังสือ นางหวังรีบเข้าไปลูบอกปลอบประโลมโหยวเต๋อชวนให้คลายโทสะ

โหยวเต๋อชวนโมโหจัดจนเลือดขึ้นหน้า เอาท่อนไม้ชี้กำแพง ด่าทอว่า “ดูจากนิสัยและพฤติกรรมของเจ้า วันหน้าข้าแก่ตายไป หากปล่อยให้เจ้าเป็นเจ้าบ้าน พี่ใหญ่เจ้ายังจะมีข้าวกินอีกหรือ จะช้าหรือเร็วกิจการของตระกูลก็ต้องพังพินาศด้วยน้ำมือเจ้า เจ้าจากบ้านไปสามปี ร่ำเรียนอะไรไม่ได้สักอย่าง กลับบ้านมามือเปล่ายังกล้าทำตัวเหิมเกริมใส่ข้าอีก?! เจ้าคนไร้ประโยชน์ไม่รู้จักแสวงหาความก้าวหน้า ทำไมสวรรค์ไม่ขว้างสายฟ้าผ่าเจ้าให้ตายๆ ไปเสีย”

“พอเถอะๆ…ท่านพี่โปรดระงับอารมณ์ด้วย เหมี่ยวจื่อมีนิสัยดื้อรั้น พูดกันตรงๆ…ก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของท่าน…ท่านพี่อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ…” นางหวังรีบเกลี้ยกล่อม

โหยวเหมี่ยวหมุนตัวเดินกลับไป ยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตา เดินไปเดินมา ในที่สุดก็สะอื้นออกมาจนได้ เขาวิ่งพรวดพราดเข้าไปในเรือนปีกตะวันออก โหยวเต๋อชวนยังคงส่งเสียงด่าทออยู่ในห้องหนังสือ แต่ฟังไม่ชัดเจนว่าด่าอะไรบ้าง โหยวเหมี่ยวผลักประตูเข้าไปแล้วล้มตัวลงบนเตียง สะอื้นร่ำไห้เป็นการใหญ่

ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว หลี่จื้อเฟิงกับมู่ฉีนั่งประจันหน้ากันอยู่นอกห้อง โหยวเหมี่ยวผล็อยหลับไปจนถึงเวลาจุดเทียนเข้าไฟ มู่ฉีเอ๋อร์ยกอาหารเข้ามาให้ โหยวเหมี่ยวหน้าซีดเซียวไม่รู้สึกอยากอาหารจึงเอ่ยว่า “เก็บไปเถอะ”

ดังนั้นมู่ฉีเอ๋อร์กับหลี่จื้อเฟิงจึงเอาอาหารเหล่านั้นมากินกันเอง ยามสองโหยวฮั่นเกอมาเคาะประตู “โหยวเหมี่ยว พี่มีเรื่องจะพูดกับเจ้า”

“คุณชายหลับแล้ว” เสียงตอบของหลี่จื้อเฟิงดังอยู่นอกเรือน

โหยวเหมี่ยวไม่ตอบ ในใจคิดว่ารีบไสหัวไปเร็วๆ

โหยวฮั่นเกอผละจากไป โหยวเหมี่ยวนอนหลับต่อจนฟ้าสว่าง เช้าวันถัดมารู้สึกแข้งขาอ่อนยวบ ตลอดทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรง ตอนกินโจ๊กก็รู้สึกขมปากขมคอไปหมด

“คุณชาย อย่าหาว่าข้าน้อยปากมาก…” มู่ฉีเอ๋อร์กระซิบ

“พูดมาสิ” โหยวเหมี่ยวเอ่ย

“คนอื่นย้ายเข้ามาแล้ว คุณชายจะทำอย่างไรก็ไล่นางมารร้ายกับเจ้าคนบ้านนอกนั่นไปไม่ได้อยู่ดี…ข้าน้อยคิดว่าวางแผนยาวๆ ดีกว่า ถ้าคุณชายโมโหโทโสจนส่งผลเสียต่อร่างกาย มิตรงกับคำกล่าวที่ว่า…อะไรเจ็บปวดอะไรชื่นมื่นนั่นหรือ…”

“เราเจ็บปวด ศัตรูชื่นมื่น”