ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.2 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวเอาตะเกียบคนโจ๊กแล้วคีบขิงซอยเป็นเส้นออกไปวางด้านข้าง มู่ฉีเอ๋อร์เอามือประสานกันด้านหน้าละล่ำละลักพูดว่า “ใช่ๆ คำนั้นแหละ…”

โหยวเหมี่ยวนั่งฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขารู้ว่ามู่ฉีเอ๋อร์ก็ทนอยู่ไม่ไหวแล้ว อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนของโหยวเหมี่ยว ย่อมคาดหวังให้เขาพาไปอยู่เมืองหลวงด้วยเหมือนสือฉีเอ๋อร์ อย่างน้อยนี่ก็เป็นความคิดที่ดีอย่างหนึ่ง

แต่โหยวเหมี่ยวตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับไปเมืองหลวง หากโหยวเต๋อชวนอยากให้เขาไป โหยวเหมี่ยวไม่มีทางทำตามความต้องการของอีกฝ่าย เรื่องอะไรจะปล่อยกิจการของทางบ้านให้โหยวฮั่นเกอ เจ้านั่นไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง ในเมื่อเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาเอกเหมือนกัน กิจการของปราสาทเขาปี้อวี่แห่งนี้ก็ต้องแบ่งกันอย่างเท่าเทียม เดิมทีโหยวเหมี่ยวไม่เคยคิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของบิดา แต่พอเห็นคนไม่รู้จักทำตัวเป็นนกกาเหว่าแย่งชิงรังนกสาลิกาก็กล้ำกลืนฝืนทนไม่ไหว

เขาจะไม่กลับไปสอบเป็นขุนนางที่เมืองหลวง ท่านพ่อต้องการให้เขาทำอะไร เขาจะไม่ยอมทำตามทั้งนั้น ตาแก่นั่นคิดว่าเรื่องทุกอย่างต้องเป็นไปตามใจต้องการอย่างนั้นหรือ อย่าฝัน!

โหยวเหมี่ยวเขวี้ยงตะเกียบทิ้ง ตัดสินใจว่าจะอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อ ต่อให้เกลียดชังนางหวังและโหยวฮั่นเกอสองแม่ลูกสักแค่ไหนก็ต้องอยู่สู้กับคนพวกนั้น

หลังจากโหยวเหมี่ยวกินข้าวเช้าแล้วก็ยังรู้สึกว่าร่างกายอ่อนปวกเปียกไม่มีแรง ในหัวมีเสียงดังวิ้งๆ ตลอดเวลา ใต้เท้าเบาหวิวเหมือนเหยียบปุยนุ่น จึงล้มตัวลงบนเตียง หลับไปนานเท่าไรก็สุดรู้ จนกระทั่งรู้สึกว่ามีนิ้วเย็นๆ สัมผัสหน้าผากตนเอง พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นมู่ฉีเอ๋อร์กำลังโมโห “อากาศบนเขาค่อนข้างชื้น ช่วงเหมันต์มักจะมีฝนตกบ่อยๆ”

“มีไข้แล้ว” เสียงหลี่จื้อเฟิงตอบ

มู่ฉีเอ๋อร์รีบขยับเข้ามาดูด้วยความตกใจ โหยวเหมี่ยวลุกขึ้นอย่างอ่อนเพลียแล้วเอ่ยว่า “ไม่เป็นอะไรมาก แค่ไม่ชินอากาศเท่านั้น คงเพราะไม่ได้กลับบ้านตั้งสามปี นอนพักไม่กี่วันเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”

โหยวเหมี่ยวนอนหลับไปทั้งที่ยังแต่งตัวเต็มยศ หลี่จื้อเฟิงจึงประคองเขาขึ้นมาเพื่อช่วยถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก แล้วจัดแจงให้เขานอนสบายขึ้น จากนั้นยกเตาไฟเข้ามา ในที่สุดโหยวเหมี่ยวที่หนาวจนต้องนอนขดตัวสั่นระริกอยู่ใต้ผ้านวมก็รู้สึกอุ่นขึ้น

หลี่จื้อเฟิงออกไปนอกห้องแล้วบอกว่า “เชิญหมอ”

“รีบบอกนายท่านก่อน เจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปรายงาน” มู่ฉีเอ๋อร์เอ่ย

หลี่จื้อเฟิงโบกมือแล้วชี้ที่พื้น บอกให้มู่ฉีเอ๋อร์อยู่ที่นี่ จากนั้นเปลี่ยนชุดแล้วเดินลัดเลาะระเบียงไปที่เรือนใหญ่

เมื่อคืนโหยวเต๋อชวนโกรธจัด ตอนกลางคืนดื่มยาดับร้อนในตับสองชามก่อนนอน เช้ามาฟ้ายังไม่สว่างก็ตื่นมานั่งใจลอยอยู่ในห้องโถง โหยวฮั่นเกอก็ตื่นแต่เช้า แวะมาทักทายบิดา โหยวเต๋อชวนแค่พยักหน้าเฉยๆ ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ถือถ้วยชานั่งเหม่อต่อ

โหยวฮั่นเกอก็ไม่ได้ปริปากพูด ทรุดตัวลงนั่งในห้องโถง

นางหวังแต่งตัวเสร็จ เดินออกมาก็เห็นคนนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา บ่าวรับใช้ยกอาหารเข้ามาวาง ในที่สุดโหยวฮั่นเกอก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า “ลุงหลิน ช่วยอะไรหน่อย ไปดูสิว่าน้องชายข้าตื่นหรือยัง”

พ่อบ้านประสานมือ หรี่ตาลงครึ่งหนึ่งพลางเอ่ยว่า “เมื่อครู่เพิ่งมาจากทางนั้น คุณชายรองยังนอนหลับอยู่ขอรับ”

“กินไปเถอะ ไม่ต้องสนใจเจ้าเดรัจฉานนั่น” โหยวเต๋อชวนแค่นเสียงเย็นชา