ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.1 #นิยายวาย

รถม้าของโหยวฮั่นเกอแล่นออกจากปราสาทเขาไปตามเส้นทางค้าชาบนหลังม้า หลี่จื้อเฟิงกลับแบกท่านหมอสิงวิ่งเป็นระยะสี่สิบลี้ กลับไปถึงหน้าปราสาทเขาก็วิ่งขึ้นเขารวดเดียว พอเข้าไปในปราสาทเขาก็ไม่ทักทายใครทั้งนั้น ตรงดิ่งไปที่เรือนปีกตะวันออกทันที เวลาใกล้พลบค่ำ ท่านหมอสิงผลักประตูเข้าไป แสงตะวันยามอัสดงสาดส่องลงบนพื้น

ท่านหมอสิงขี่หลังมานานขนาดนี้จึงอดปวดเมื่อยแขนขาไม่ได้ หันไปบอกหลี่จื้อเฟิงว่า “นั่นคุณชายบ้านเจ้า แล้วเจ้าเป็นใคร”

“ข้าเป็นบ่าวรับใช้ ท่านตรวจดูอาการเขาก่อนเถอะ อย่าเสียเวลาอีกเลย” หลี่จื้อเฟิงตอบ

ท่านหมอสิงเดินเข้าไป โหยวเหมี่ยวกำลังนอนหลับ ระหว่างสะลึมสะลือรู้สึกว่ามีคนจับมือตัวเองก็พลิกตัวสลัดทิ้ง แต่หลี่จื้อเฟิงยึดจับไว้ก่อน

“ทะ…ทำอะไร!” โหยวเหมี่ยวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เมื่อหันหน้ากลับไปเห็นแสงตะวันยามอัสดงส่องกระทบใบหน้าด้านข้างอันแสนหล่อเหลาของหลี่จื้อเฟิง

“ตรวจอาการ” หลี่จื้อเฟิงเอ่ย “มาช้าแล้ว”

“อย่าขยับ นอนนิ่งๆ ข้านึกออกแล้ว เจ้าก็คือคุณชายน้อยสกุลโหยว มีชื่อเล่นว่าสุ่ยหลินเอ๋อร์สินะ”

โหยวเหมี่ยวจดจำท่านหมอสิงได้รางๆ “ท่านคือทะ…ท่านผู้เฒ่าสิง?”

ท่านหมอสิงลูบเคราแล้วยิ้มนิดๆ หลายปีก่อนเขาเคยรักษาโหยวเหมี่ยวมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้โหยวเหมี่ยวเติบใหญ่ ใบหน้าไม่คล้ายเมื่อก่อนแล้ว แต่ท่านหมอสิงยังหน้าตาเหมือนเดิม ท่านหมอสิงพยักหน้านิดๆ แล้วกล่าวต่อว่า “ล้มป่วยก็ต้องกินยา หาหมอ อาการป่วยถึงจะหายดี สหายของเจ้าลงเขาขึ้นเขา วิ่งเป็นระยะทางแปดสิบลี้ แบกปู่ขึ้นมาที่นี่ เจ้าควรจะดูแลร่างกายบ้าง อย่าทำร้ายตัวเอง ส่วนเจ้าประคองเขาลุกขึ้นมานั่ง จับไข้ตัวร้อน แค่ระบายออกมาก็หายแล้ว”

ท่านหมอสิงหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งมาลนไฟแล้วแทงเข้าตรงจุดหูโค่ว* บนมือ โหยวเหมี่ยวรู้สึกเหมือนเส้นเอ็นที่เชื่อมจากแขนถึงหน้าผากโดนดึงก็แผดเสียงร้องลั่น แต่หลี่จื้อเฟิงกลับกอดตัวเขาไว้แน่น

“กอดเขาไว้ อย่าให้เขาขยับตัว” ท่านหมอสิงหัวเราะพร้อมร้องสั่ง

“อื้อ” หลี่จื้อเฟิงกอดโหยวเหมี่ยว จากนั้นก้มลงจุมพิตหน้าผากและยกมือขึ้นลูบหัวเขา

โหยวเหมี่ยวถูกห่ออยู่ในผ้านวม อิงแอบกับอ้อมอกของหลี่จื้อเฟิงราวกับเด็กน้อยที่ทำอะไรไม่ได้ ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง และรู้สึกขมเฝื่อนในคอ

หลังจากฝังเข็ม โหยวเหมี่ยวก็เหงื่อออกทั้งตัว ไข้ลดลงแล้ว แต่สีหน้ายังไม่ค่อยดีเหมือนเดิม เอนพิงหลี่จื้อเฟิงด้วยท่าทีอ่อนล้า

“ต้องกินยาด้วยถึงจะหายไว เจ้าสองคนใครจะกลับไปจัดยากับข้า” ท่านหมอสิงถาม

หลี่จื้อเฟิงฝังใบหน้าลงข้างหูโหยวเหมี่ยวก่อนเอ่ยอย่างแผ่วเบา “ข้าจะส่งท่านหมอกลับและจัดยามา”

“อืม” โหยวเหมี่ยวยังรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย แต่สติแจ่มใสขึ้นมาก ไม่ได้รู้สึกอึดอัดในอกเหมือนอยากอาเจียนอีก แค่รู้สึกเจ็บเสียดนานๆ ที

มู่ฉีเอ๋อร์เอ่ยว่า “คุณชายนอนลงเถอะ พรุ่งนี้ตื่นมาก็หายแล้ว”

“ต้มโจ๊กย่อยง่ายๆ ให้เขากิน ข้าจะไปแล้ว” ท่านหมอสิงลุกขึ้นสั่งกำชับ

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้า โหยวเหมี่ยวรีบเอ่ยว่า “วันหลัง…จะแวะไปขอบคุณท่านผู้เฒ่า”

ท่านหมอสิงตบไหล่โหยวเหมี่ยว บอกให้เขานอนลง ไม่ต้องพูดอะไรอีก จากนั้นเดินโคลงศีรษะออกจากห้องไป

* จุดหูโค่ว คือตำแหน่งตรงง่ามนิ้วโป้งกับนิ้วชี้