ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.1 #นิยายวาย

ยามโหย่ว** หลี่จื้อเฟิงแบกท่านหมอสิงลงจากเขา เดินไปตามถนนมืดตื๋อ แต่ดวงตาของเขากลับแวววาวเหมือนตาเหยี่ยว ท่านหมอสิงขี่หลังเขาพร้อมถามว่า “เจ้าเป็นคนที่คุณหนูเฉียวพามาจากบ้านเดิมหรือ”

หลี่จื้อเฟิงเดินไปท่ามกลางความมืดอย่างไม่รีบร้อน “ไม่ใช่ ข้าเป็นคนที่คุณชายใช้เงินซื้อมา”

“จงรักภักดีเพียงนี้หายากจริงๆ บ้านเจ้าอยู่ที่ใด”

“นอกด่าน”

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงหลายปีมานี้ผู้เฒ่าสิงเคยได้ยินได้ฟังมาบ้าง อย่างไรเสียสกุลโหยวก็เป็นเศรษฐีใหญ่ในท้องถิ่น พอมีเรื่องอะไรนิดหน่อยชาวบ้านย่อมเล่าลือกันไปทั่ว เมื่อก่อนผู้เฒ่าสิงเคยรักษาอาการป่วยให้เฉียวเคอเอ๋อร์หลายครั้ง ทั้งยังเป็นคนรู้จักเก่าแก่จึงถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “คุณหนูเฉียวเป็นคนนิสัยดี ดูท่าแล้วโหยวเต๋อชวนคงยังไม่ลืมเรื่องเก่าแก่ในอดีตสินะ”

หลี่จื้อเฟิงรับคำว่าอืม แสงไฟจากอำเภอเพ่ยเสี้ยนสว่างเป็นจุดๆ เหมือนดวงดาวอยู่ไกลๆ ท่านหมอสิงกลับถึงร้านยาก็เอ่ยว่า “เจ้าพักสักครู่เถอะ ข้าจะไปจัดยา”

“อาจารย์กลับมาแล้ว!” ลูกศิษย์ในร้านยาร้องอุทาน

“ท่านผู้เฒ่าสิง!” โหยวฮั่นเกอสาวเท้าเดินออกมา พอเห็นหลี่จื้อเฟิงก็ชะงัก ผู้เฒ่าสิงกลับมาก็เดินไปล้างมือโดยไม่ยอมมองโหยวฮั่นเกอสักนิด โหยวฮั่นเกอไม่รู้ว่าทำไมหลี่จื้อเฟิงถึงมาอยู่ที่นี่จึงถามว่า “เจ้า…”

หลี่จื้อเฟิงยืนอยู่นอกธรณีประตู แต่ทำเหมือนมองไม่เห็นอีกฝ่าย โหยวฮั่นเกอเดินเข้าไปหาท่านหมอ “ท่านผู้เฒ่าสิง ข้าเป็นคนของปราสาทเขาปี้อวี่ บิดาโหยวเต๋อชวนให้ข้ามาเชิญท่านผู้เฒ่าแวะไปตรวจดูอาการป่วยของน้องชายข้าที่ปราสาทเขา”

ท่านหมอสิงแค่นหัวเราะ “คนเจ้าชู้อย่างบิดาเจ้า ในที่สุดก็นึกได้แล้วหรือว่ายังมีลูกชายที่กำลังป่วยใกล้ตายอยู่ในบ้านอีกคน”

โหยวฮั่นเกอหน้าเปลี่ยนสี ท่านหมอสิงเขียนเทียบยามอบให้ลูกศิษย์ไปจัดการ เมื่อลูกศิษย์จัดแจงห่อยาหลายห่อแล้วก็เดินออกมา “ทั้งหมดห้าเฉียน คุณชายท่านไหนจะเป็นคนจ่ายเงิน”

หลี่จื้อเฟิงล้วงเงินออกมาจากอกเสื้อ โหยวฮั่นเกอพอจะคาดเดาเรื่องราวได้ก็รีบเอ่ยว่า “ข้าจ่ายเอง”

โหยวฮั่นเกอขยับเข้าไปดึงแขนเสื้ออีกฝ่าย แต่หลี่จื้อเฟิงกลับยกมือขึ้นดีดก้อนเงินร่วงลงในครกบดยาดังเกร๊งแล้วหมุนเป็นวงกลม เสียงดังก้องมาเข้าหู หลี่จื้อเฟิงคุกเข่าลงอีกครั้ง โขกศีรษะให้ท่านหมอสิงสามที คราวนี้ท่านหมอยอมรับโดยรับคำแล้วเอ่ยว่า “ออกไปกินอะไรหน่อยค่อยกลับปราสาทเขา วิ่งไปวิ่งมาอย่างนี้ ต่อให้หลอมจากเหล็กกล้าก็ทนไม่ไหวหรอก”

หลี่จื้อเฟิงไม่ได้ปริปากพูดแม้แต่คำเดียว หมุนตัวเดินออกไปแล้ววิ่งตรงกลับปราสาทเขา

โหยวฮั่นเกอรอจนดึกดื่น ในที่สุดท่านหมอสิงก็กลับมาจนได้ แต่คิดไม่ถึงว่าท่านหมอจะแวะไปตรวจดูอาการเสร็จแล้ว ร้านยาใกล้ปิด พวกคนไข้ซุบซิบกันเรื่องสกุลโหยว ใจความส่วนใหญ่คือโหยวเต๋อชวนลำเอียงรักลูกคนโต ไม่สนใจว่าลูกคนเล็กจะเป็นหรือตาย โหยวฮั่นเกอไม่สนใจจะเอาเรื่องชาวบ้านโง่เขลาพวกนี้ เดินออกไปสั่งให้เตรียมรถและบอกให้ไล่ตามหลี่จื้อเฟิงไป ทว่าหลี่จื้อเฟิงเลี้ยวมุมถนนแล้วยังไม่ยอมออกจากเมือง แวะร้านขายของชำอยู่ครู่หนึ่งเพื่อซื้อของห่อเล็กๆ

รถม้าของโหยวฮั่นเกอจอดตรงถนนหน้าร้านค้าแล้วเอ่ยว่า “หลี่จื้อเฟิง ซื้ออะไรอีกหรือ ถ้าไม่พอที่ข้ายังมีเงิน”

หลี่จื้อเฟิงไม่ตอบ เก็บข้าวของที่ซื้อเรียบร้อยแล้วก็หมุนตัวเดินออกจากเมือง

** ยามโหย่ว คือช่วงเวลา 17.00 น. ถึง 19.00 น.