ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.1 #นิยายวาย

ดวงจันทราลอยสูงเด่นบนท้องนภาห่างออกไปนับพันลี้ ลำแสงละมุนละไมทาบทอลงมาบนเส้นทางค้าใบชา ภูเขาซึ่งทอดตัวยาวอยู่ไกลๆ มองดูคล้ายพญามังกรแห่งพงไพรที่กำลังหลับใหล หลี่จื้อเฟิงเดินอยู่ใต้แสงจันทร์ แต่ฝีเท้ากลับรวดเร็วพอๆ กับรถม้า

“ขึ้นรถ!” โหยวฮั่นเกอตะโกนลงมาจากรถม้า

หลี่จื้อเฟิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยังคงเดินต่อไป

โหยวฮั่นเกอกล่าว “ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”

หลี่จื้อเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกในขณะที่วิ่งแล้วแผดเสียงคำรามยาว ฝีเท้าเร่งเร็วขึ้น เสียงคำรามดังสะท้อนไปในป่าเขา โหยวฮั่นเกอแตกตื่นตกใจจนชะงักค้างไปครู่หนึ่ง หลี่จื้อเฟิงวิ่งตะบึงหายไปตรงสุดปลายถนน

คืนนั้นกว่าจะกลับถึงปราสาทเขาก็ปาเข้าไปยามสี่* แล้ว ห่างจากครั้งแรกที่หลี่จื้อเฟิงลงจากเขาแปดชั่วยาม มู่ฉีเอ๋อร์เอ่ยว่า “ช่างอัศจรรย์จริงๆ ไปกลับสองรอบ ระยะทางหนึ่งร้อยหกสิบลี้ เจ้าวิ่งรวดเดียวเลยหรือ”

หลี่จื้อเฟิงทำสัญญาณบอกมู่ฉีว่าอย่าส่งเสียงดังในห้อง ยื่นห่อยาให้เขาแล้วถามว่า “คุณชายกินข้าวหรือยัง”

“กินโจ๊กเปล่าๆ ไปเล็กน้อย ตอนนี้นอนหลับไปแล้ว” มู่ฉีตอบ

หลี่จื้อเฟิงค่อยพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก เสื้อผ้ายังไม่ถอด เดินออกไปนอกห้องแล้วล้มตัวลงนอนทันที

เช้าตรู่วันถัดมา โหยวเหมี่ยวรู้สึกเย็นเฉียบแถวๆ คอจึงยกมือคลำดูทั้งที่ยังตาปรือด้วยความง่วง พอคลำไปมาก็เจอนิ้วมือยาวๆ ของหลี่จื้อเฟิง เมื่อโหยวเหมี่ยวลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นหลี่จื้อเฟิงกำลังมัดเชือกแดงที่ห้อยหยกพกให้เขา มันคือหยกที่ก่อนหน้านี้เขาเคยมอบให้หลี่จื้อเฟิงด้วยมือตัวเองนั่นเอง

“ไม่ตายหรอก” โหยวเหมี่ยวเอ่ยอย่างอ่อนแรง “แค่อาการป่วยเล็กๆ น้อยๆ”

หลี่จื้อเฟิงช่วยเหน็บผ้านวมให้คนป่วยแล้วออกไปต้มยานอกห้อง กลิ่นยาโชยคลุ้งไปทั่ว โหยวเหมี่ยวได้กลิ่นก็ขมวดคิ้ว ไม่นานหลี่จื้อเฟิงก็ประคองถ้วยยาเดินเข้ามา “ดื่มสิ”

โหยวเหมี่ยวจนปัญญา ชะโงกหน้าเข้าหาชามที่หลี่จื้อเฟิงกำลังถือแล้วดื่มยาจนหมดชาม หลี่จื้อเฟิงหยิบน้ำตาลให้เขาก้อนหนึ่ง โหยวเหมี่ยวค่อยยิ้มออก

ตอนอยู่ในเมืองหลวง หลี่จื้อเฟิงโดนทุบตีจนบอบช้ำภายใน โหยวเหมี่ยวให้เขาดื่มยาแล้วมักจะหยิบน้ำตาลให้เขากิน ตอนนั้นยังบอกว่า ‘กินน้ำตาลสักก้อนก็ไม่ขมแล้ว ดื่มยาจะได้หายดี’ คิดไม่ถึงว่าหลี่จื้อเฟิงยังจดจำได้

โหยวเหมี่ยวดื่มยาหมดก็ล้มตัวนอนเงียบๆ ในห้องตามเดิมก่อนเอ่ยสั่ง “มู่ฉีเอ๋อร์ เจ้าเปิดประตูที”

ประตูห้องชั้นนอกชั้นในล้วนปิดมิดชิด หลี่จื้อเฟิงไม่รอให้โหยวเหมี่ยวสั่งก็เดินเข้าไปย้ายฉากกั้นไปไว้ด้านข้าง

โหยวเหมี่ยวมองท้องฟ้าสีครามสดใสนอกบ้าน เวลานี้เขารู้สึกสงบใจขึ้นมาก เรื่องที่คิดไม่ตกก็ยังเป็นเรื่องนั้น แต่ตอนนี้ล้มป่วยเลยทำให้ไม่มีแรงหาเรื่องอีก บิดาไม่ยอมแวะมาดูเขา ไม่สนใจความเป็นตายของเขา นั่นก็แปลว่าตอนนี้ฐานะของเขาในบ้านไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว

ถ้ากลับไปเมืองหลวงอีกครั้งตอนนี้ อย่างมากคงโยนเงินให้เขาหนึ่งร้อยตำลึงแล้วรีบขับไล่ไป คงตรงกับความต้องการของนางหวังกับโหยวฮั่นเกอพอดี ต่อไปเข้าเมืองหลวงแล้วยังต้องคอยฟังคนทั้งบ้าน โหยวเหมี่ยวไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่

แต่ถ้าไม่เข้าเมืองแล้วจะไปที่ไหนได้ อยู่บ้านนานๆ ก็ไม่ใช่ความคิดที่ดี ตอนแรกโหยวเหมี่ยวตั้งใจจะอยู่บ้านจนกว่าจะไล่นางหวังออกไปสำเร็จ แต่เขาทราบดีเช่นกันว่านี่ก็เป็นแค่คำพูดที่หลุดออกจากปากด้วยความโมโหของเด็กๆ เท่านั้น ในเมื่อท่านพ่อตบแต่งกับนางแล้ว จะไล่ไปได้อย่างไร ทว่าหากอยู่ในบ้านต่อไปก็รังแต่จะหาเรื่องขุ่นเคืองใจให้ตัวเอง

* ยามสี่ คือช่วงเวลา 01.00 น. ถึง 03.00 น.