ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.1 #นิยายวาย

“เอาแต่พึ่งพาบิดามารดาและบรรพบุรุษ” โหยวเหมี่ยวพึมพำ “ไม่ใช่ลูกผู้ชาย”

ทันใดนั้นโหยวเหมี่ยวพลันเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา อยากจะสะพายกระเป๋า พาหลี่จื้อเฟิงหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว ท่านพ่อก่อร่างสร้างตัวด้วยมือเปล่าได้ ทำไมเขาจะทำไม่ได้ เงินไม่กี่ตำลึง ซื้อมาขายไป เรื่องที่โหยวเต๋อชวนทำได้ ทำไมเขาจะทำไม่ได้

การค้าขายนอกด่านสร้างกำไรมหาศาล โหยวเหมี่ยวเคยเห็นด้วยตาตัวเอง มีหลี่จื้อเฟิงคอยคุ้มครองเขา พอถึงวสันตฤดูอากาศอบอุ่น การเดินทางออกนอกด่านย่อมไม่ใช่เรื่องยากเย็น ประเด็นคือต้องหาเงินมาทำทุนให้ได้ก่อน ถ้าอยากได้เงินก็ต้องเอ่ยปากขอจากตาแก่

โหยวเหมี่ยวคิดใคร่ครวญอยู่ในหัว เงินถึงมือแล้วจะซื้อขายอย่างไร หนังสืออนุญาตทำการค้าต้องไปทำที่ไหน…พ่อค้าเล็กๆ ไม่ต้องใช้หนังสืออนุญาต แต่อาจโดนจับได้ง่ายๆ ทางการจะหาข้ออ้างส่งเดชเพื่อริบสินค้า การเดินทางค้าขายไกลๆ ต้องผ่านด่าน ดังนั้นควรมียันต์คุ้มครองเผื่อไว้

กลับเมืองหลวงไปหาหลี่เหยียน ไหว้วานเขาให้หาคนช่วยออกหนังสืออนุญาต? ความคิดนี้น่าจะใช้การได้ บางทีอาจจะชักชวนพรรคพวกมาร่วมวงด้วย ทุกคนควักเงินทองกันคนละนิด โหยวเหมี่ยวคิดหาวิธีแก้ปัญหา และคิดว่าภายภาคหน้าจะแก้แค้นนางหวังเรื่องท่านแม่อย่างไร เขาเปลี่ยนความเศร้าเสียใจเป็นพลัง ความซึมเซาไร้ชีวิตชีวาก่อนหน้าสลายไปหมดสิ้น

พอถึงพลบค่ำ โหยวเหมี่ยวคิดออกแล้วว่าจะหลอกเอาเงินจากตาแก่อย่างไร โหยวเหมี่ยวจะบอกเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่าตนเองกลับตัวกลับใจแล้ว จะเข้าเมืองหลวงไปศึกษาเล่าเรียนต่อ และยอมรับการจัดแจงของทางบ้าน? ไม่ดี ตาแก่ไม่มีทางเชื่อเขาแน่ งั้นเอะอะโวยวายบอกให้เขาเอาสินเดิมของท่านแม่คืนมา หรือว่าร่ำร้องขอแยกบ้าน? เกรงว่าคงไม่ได้ผลเช่นกัน นางหวังคอยนั่งจ้องตาวาวอยู่ข้างๆ เช่นนี้…ตนเองไม่มีทางแบ่งเงินมาได้แน่ แต่ขอตั๋วเงินแค่ไม่กี่ร้อยตำลึงเท่านั้น เพื่อจะได้มีเงินทุนไปหมุนเวียน ต่อไปยังต้องกลัวอีกหรือว่าจะไม่มีเงิน

หรือว่าจะขโมยของตาแก่ไปจำนำ…โหยวเหมี่ยวฉุกคิดขึ้นมาได้ ความคิดนี้ไม่เลวทีเดียว ขโมยภาพวาดพู่กันโบราณที่มีราคาสักหน่อย กลัวแต่ว่าคนในอำเภอเพ่ยเสี้ยนรู้ว่าเป็นของล้ำค่าจากปราสาทเขาปี้อวี่แล้วจะไม่ยอมรับไว้ คงต้องนำไปขายที่หยางโจวหรือเมืองหลวงแทน จริงสิ…ตอนเดินทางเข้าเมืองหลวงก็หาของมีค่าติดไม้ติดมือไปด้วย

พอกลับไปถึงเมืองหลวง ขุนเขาสูงฮ่องเต้อยู่ไกล* ตาแก่คงไม่สนใจเขาอีก

โหยวเหมี่ยวนอนอยู่บนเตียงหนึ่งวัน พอครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ออกแล้ว ความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในอกก็เจอทางระบายออกและสลายไปหมดสิ้น แต่ความไม่พอใจก็ยังคงอยู่ เวลานี้กลับกลายเป็นการหัวเราะเยาะหยันตาแก่แทน ตั้งแต่เด็กทางบ้านท่านลุงเคยพูดหลายครั้ง จนรับรู้ได้เลาๆ ว่าโหยวเต๋อชวนไม่ชอบท่านแม่ของเขา แต่ในเมื่อโหยวเหมี่ยวเป็นบุตรชายคนเดียว จึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ…

เสียงหม้อยาด้านนอกเดือดดังปุดๆ จู่ๆ โหยวเหมี่ยวก็รู้สึกหิวจึงเอามือลูบท้องแล้วถามว่า “มีอะไรกินบ้าง”

“มี” หายากมากที่หลี่จื้อเฟิงยอมตอบเอง มองเขาแวบหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “แต่ดื่มยาก่อน”

โหยวเหมี่ยวรับชามมาแล้วพูดกลั้วเสียงหัวเราะ “ข้าจัดการเอง”

หลี่จื้อเฟิงมองโหยวเหมี่ยว ส่วนโหยวเหมี่ยวรู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดจะถามอะไรจึงชิงโพล่งขึ้นก่อนว่า “คิดตกแล้ว ไม่เอาแต่โมโหจนทำร้ายตัวเองหรอก”

* เขาสูงฮ่องเต้ไกล เป็นสำนวนที่หมายถึงพื้นที่ห่างไกล ดูแลได้ไม่ทั่วถึง