ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.1 #นิยายวาย

ทว่าหลี่จื้อเฟิงไม่ได้พูดอะไรต่อ ป้อนน้ำตาลให้โหยวเหมี่ยวแล้วยกชามเปล่าออกไป มู่ฉีเอ๋อร์วิ่งเข้ามาจากข้างนอก พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “คุณชาย มีคนมาจากเมืองหลวง บอกว่าเป็นสหายของท่าน”

โหยวเหมี่ยวขมวดคิ้วลุกพรวดขึ้นยืน จู่ๆ ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะ มู่ฉีเอ๋อร์รีบเข้ามาประคองเขาเดินออกไปพลางเล่าว่า “เห็นว่าเป็นขุนนางคนหนึ่ง รีบร้อนเดินทางมา น้ำยังไม่ดื่มสักอึก”

“คนเล่า” โหยวเหมี่ยวถาม

“กำลังรออยู่ในเรือนใหญ่ขอรับ” มู่ฉีเอ๋อร์ตอบ

โหยวเหมี่ยวสวมเสื้อคลุมตัวนอก สีหน้ายังซีดขาวนิดๆ เดินเข้าไปในห้องโถงโดยไม่รอให้บ่าวรายงานก่อน โหยวเต๋อชวนนั่งอยู่ตรงตำแหน่งเจ้าบ้าน มีขุนนางฝ่ายบุ๋นคนหนึ่งนั่งอยู่ทางซ้ายมือ ข้างๆ เป็นขุนนางฝ่ายบู๊ สวมชุดเกราะหนังเต็มยศ

โหยวเหมี่ยวจำได้ว่าขุนนางฝ่ายบุ๋นคนนั้นเป็นผู้ช่วยนายอำเภอเพ่ยเสี้ยน ส่วนขุนนางฝ่ายบู๊แค่รู้สึกว่าคุ้นหน้า ราวกับเคยเจอหน้ามาก่อน แต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร

เสียงของโหยวเต๋อชวนฟังดูเคร่งเครียด กล่าวว่า “โหยวเหมี่ยว มาพบใต้เท้าหวง ใต้เท้าเนี่ย”

“โหยวเหมี่ยว?” ผู้ช่วยนายอำเภอยิ้มแย้ม

โหยวเหมี่ยวประสานมือคารวะผู้ช่วยนายอำเภอแล้วอดมองสำรวจขุนพลคนนั้นไม่ได้ ในที่สุดก็นึกออกแล้ว “เจ้าคือทหารรักษาเมืองคนนั้น…”

ขุนพลคนนั้นก็คือเซี่ยวเว่ยเนี่ยตันที่เคยเหนี่ยวรั้งและตรวจค้นรถม้าของโหยวเหมี่ยวตอนออกจากเมืองหลวงนั่นเอง เวลานี้เนี่ยตันผงกหัวแล้วเอ่ยว่า “ถูกต้อง ข้าน้อยเอง”

“โหยวเหมี่ยว เหตุใดจึงทำตัวเสียมารยาทเช่นนี้” โหยวเต๋อชวนสั่งสอน

ตอนโหยวเหมี่ยวเกกมะเหรกเกเรกับพรรคพวกครั้งอยู่ในเมืองหลวง ไหนเลยจะเคยเห็นขุนนางขั้นหกอยู่ในสายตา แม้ว่าโหยวเต๋อชวนจะเป็นเศรษฐีแต่ไม่มีตำแหน่งขุนนาง เวลามีขุนนางมาหาก็ต้องแสดงการคารวะ นี่ก็คือเหตุผลที่โหยวเต๋อชวนอยากส่งบุตรชายเข้าเมืองหลวงนักหนา ผู้ช่วยนายอำเภอหวงเหมือนได้ยินได้ฟังอะไรมาบ้างก็หัวเราะร่วนกล่าวว่า “ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ตัวสูงขึ้นมาก”

โหยวเหมี่ยวหัวเราะ มองโหยวเต๋อชวนแวบหนึ่งแล้วเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตัวที่สองทางขวามือ นัยน์ตาเหยี่ยวของเนี่ยตันกวาดมองสำรวจโหยวเหมี่ยวขึ้นลง ภายในห้องโถงเงียบกริบไม่มีใครเอ่ยวาจา โหยวเต๋อชวนหันไปพูดกับผู้ช่วยนายอำเภอหวงว่า “เจ้าลูกสุนัข* เข้าไปอยู่ในเมืองหลวงตั้งหลายปี กระทั่งกฎระเบียบแค่นี้ยังไม่รู้”

“เรื่องเล็กน้อยๆ คนหนุ่มย่อมต้องโอหังบ้าง ช่วงก่อนนี้ได้ยินว่าองค์ชายสามชื่นชอบโหยวเหมี่ยว อยากจะให้เขาเข้าวังไปเป็นสหายร่วมเรียน…” ผู้ช่วยนายอำเภอหวงตอบยิ้มๆ

“อ้อ” โหยวเต๋อชวนโคลงศีรษะพลางเอ่ยว่า “เขายังเด็กนัก อีกสักหลายๆ ปีค่อยว่ากันเถอะ”

จู่ๆ โหยวเหมี่ยวก็เปิดปากถามเนี่ยตัน “หลี่เหยียนให้เจ้ามาหรือ”

เนี่ยตันนิ่งเงียบอยู่นานกว่าจะเอ่ยพูดออกมา “เจ้าจะกลับเมืองหลวงอีกเมื่อไร”

โหยวเหมี่ยวเริ่มมีโทสะกรุ่นๆ ในอก ไม่ยอมตอบคำถาม ทำตัวไม่เกรงใจกันเช่นนี้ ถ้าอยู่ในเมืองหลวง โหยวเหมี่ยวคงด่าทอเป็นการใหญ่แล้ว แต่ขุนนางตำแหน่งสูงหนึ่งขั้นก็อยู่เหนือกว่าคนธรรมดาหนึ่งช่วงศีรษะ โหยวเต๋อชวนตำหนิว่า “ใต้เท้าเนี่ยถามเจ้า ทำไมไม่ตอบ”

“ข้า…รอวสันต์ปีหน้าค่อยว่ากันอีกที เจ้ามาถึงที่นี่ทำไม” โหยวเหมี่ยวตอบ

* คำเรียกลูกของตนเองเพื่อแสดงความถ่อมตน