ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.1 #นิยายวาย

เนี่ยตันพยักหน้า โหยวเต๋อชวนทำท่าจะตำหนิอีก แต่เนี่ยตันยกมือห้ามไว้ก่อน จากนั้นพูดกับโหยวเหมี่ยวว่า “เจ้าทำหีบของตกหล่นนอกด่านหลายลัง สหายของเจ้าไหว้วานคนตามหาคืนมา เจ้าลองตรวจดูว่ายังมีอะไรขาดหายอีก ตรงนี้ยังมีจดหมายอีกฉบับ”

เนี่ยตันลุกขึ้นมอบจดหมายฉบับหนึ่งให้โหยวเหมี่ยว โหยวเต๋อชวนกับผู้ช่วยนายอำเภอหวงรีบลุกตาม แต่โหยวเหมี่ยวกลับนั่งเกียจคร้านอยู่ตามเดิม รับจดหมายมา เดิมทีคิดว่าเป็นจดหมายจากหลี่เหยียน แต่พอดูลายมือกลับไม่รู้จัก หน้าซองจดหมายเขียนว่า ‘ถึงน้องโหยวเหมี่ยว’

โหยวเต๋อชวนลุกขึ้นไปส่งแขก ส่วนโหยวเหมี่ยวเดินตามอยู่ด้านหลัง เมื่อออกไปส่งแขกทั้งคู่ถึงหน้าประตูชั้นที่สอง ผู้ช่วยนายอำเภอหวงกล่าวว่า “ข้าว่า ใต้เท้าเนี่ยไม่สู้…”

“ข้าจะขี่ม้ากลับ” เนี่ยตันหันไปประสานมือคารวะโหยวเหมี่ยว ตำแหน่งขุนนางของเขาสูงกว่าผู้ช่วยนายอำเภอหวง ดังนั้นผู้ช่วยนายอำเภอหวงจึงต้องหันไปคารวะเขา ข้างนอกมีม้าผูกอยู่ตัวหนึ่ง เนี่ยตันขึ้นหลังม้าแล้วขี่ลงจากเขาไป

ผู้ช่วยนายอำเภอหวงค่อยบอกลาโหยวเต๋อชวน กล่าวถ้อยคำบอกลาตามธรรมเนียมก่อนขึ้นเกี้ยวจากไป

ทั้งสองคนเพิ่งจากไป โหยวเต๋อชวนก็หน้าดำคล้ำ แต่โหยวเหมี่ยวกลับหมุนตัววิ่งเข้าไปในห้องโถงโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาเอ่ยวาจาด้วยซ้ำ โหยวเหมี่ยวเดินไปยืนข้างหีบ ชี้หีบสองใบตรงนั้นแล้วเอ่ยว่า “นั่นเป็นของที่ข้าตั้งใจนำกลับมาแสดงความกตัญญูกับท่าน”

โหยวเต๋อชวนหน้าเปลี่ยนสีทันที แต่ยังพูดอะไรไม่ออก โหยวเหมี่ยวเล่าต่อว่า “แต่โชคร้ายที่เจอชาวหูปล้นกลางทางจนเกือบโดนฆ่าตาย บิดาไม่รักมารดาไม่เอ็นดู เรียกสวรรค์สวรรค์ไม่ขาน เรียกดินดินไม่ตอบ…”

โหยวเต๋อชวนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดของโหยวเหมี่ยวก็กระตุ้นให้เกิดโทสะ ขณะที่โหยวเหมี่ยวกลับไม่มีท่าทีเกรงกลัวสักนิด กล่าวต่อว่า “…ดีที่คนแปลกหน้านามจ้าวเฉายอมโดนทุบตีแทนข้า…”

“อะไรนะ?!” โหยวเต๋อชวนทำเหมือนได้ยินเรื่องขบขัน “ใครช่วยรับการทุบตีแทนเจ้านะ”

“คนที่รู้จักกันเพียงผิวเผิน! จ้าวเฉาโดนขังรวมกับข้า ข้ากลับบ้านมาตั้งนาน บิดาข้าไม่เคยถามสักคำว่าเดินทางเป็นอย่างไร หรือคนอื่นโดนทุบตีแทนข้าได้อย่างไร” โหยวเหมี่ยวแผดเสียงตอบ

“จะ…เจ้า…” โหยวเต๋อชวนโกรธจัดจนตัวสั่นเทิ้ม จับไม้เท้าทำท่าจะฟาด แต่ทำไม่ลง

สองพ่อลูกยืนมองหน้ากันอยู่นานโดยไม่พูดอะไรสักคำ โหยวเหมี่ยวแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา “ท่านว่าข้ากลับมามือเปล่า ไม่ได้นำอะไรกลับมาบ้าน ตอนนี้ของที่นำกลับมาแสดงความกตัญญูกับท่านก็อยู่ตรงนี้แล้ว ท่านเปิดดูเองแล้วกัน”

โหยวเหมี่ยวสะบัดแขนเสื้อจากไป ส่วนโหยวเต๋อชวนยืนอยู่ในห้องโถง ถอนหายใจยืดยาว

“เมื่อครู่ผู้ช่วยนายอำเภอมาทำอะไร ยังมีทหารมาด้วยอีกคนไม่ใช่หรือ” นางหวังเดินเข้ามาในห้องโถงแล้วซักถาม

โหยวเต๋อชวนทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้แล้วนวดคลึงขมับ นางหวังเดินเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วเอ่ยว่า “ทำไมไม่เรียกฮั่นเกอออกมาสนทนาด้วยเล่า หีบสองใบนี้…”

สภาพหีบแตกหักเหมือนผ่านการเดินทางมาอย่างสาหัสสากรรจ์ โหยวเต๋อชวนตอบว่า “สหายในเมืองหลวงของโหยวเหมี่ยวส่งมา ชุนเสี่ยว เปิดหีบให้ข้าดูสิ”

สาวใช้เดินเข้ามาเปิดหีบ นางหวังยิ้มแล้วเอ่ยว่า “สหายอะไร ยังอุตส่าห์ส่งของขวัญปีใหญ่มาให้…”

“อย่าหัวเราะขบขันไป เขาไม่ใช่คนธรรมดาสามัญจริงๆ แต่เป็นคนที่พวกเราสกุลโหยวจะประจบสอพลอไม่ได้” โหยวเต๋อชวนถลึงตาใส่นางพร้อมเอ่ยเตือนเสียงเบา

ระหว่างที่พวกเขาสนทนากัน โหยวเหมี่ยวกลับห้องไปแล้ว ตอนก้าวเข้าห้องสีหน้ายังถมึงทึง หยิบจดหมายออกมาแกะแล้วทรุดนั่งตรงระเบียง อาศัยแสงสว่างอ่าน จากนั้นก็อารมณ์ดีขึ้นมาก