ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 4.1 #นิยายวาย

นี่เป็นจดหมายจากจ้าวเฉา

‘…นับตั้งแต่แยกจากกับผู้น้อง ไม่รู้ว่ายังสบายดีหรือไม่ หลังแยกกันที่เมืองเหยียนเปียน ผู้พี่ถือวิสาสะแก้แค้นที่โดนจับกุมแทน และนำข้าวของที่สูญหายกลับคืนมา หากยังมีอะไรตกหล่นขาดหาย หวังว่าผู้น้องจะอภัยให้ด้วย…’

โหยวเหมี่ยวยิ้ม จดหมายเขียนสุภาพและสละสลวยมาก จากนั้นอ่านต่อ

‘…หวังว่าย่างเข้าช่วงวสันต์อากาศอบอุ่นแล้วจะได้พบกันอีกครั้งในเมืองหลวง ผู้พี่ จ้าวเฉา’

โหยวเหมี่ยวพับจดหมาย ในใจรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าจ้าวเฉาที่เคยผ่านความทุกข์ยากมาด้วยกันจะมีน้ำใจไมตรีกับตนเองถึงเพียงนี้ แต่ไม่รู้ว่าคนผู้นี้มีความเป็นมาเช่นไร ตอนนั้นเห็นจ้าวเฉาสวมชุดเกราะหนัง คิดว่าคงเป็นทหารนายหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล และอาจเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ที่ยังหนุ่มแน่น

เมื่อเป็นเช่นนี้ การที่เขารู้จักกับเนี่ยตันและไหว้วานเนี่ยตันช่วยส่งหีบมาให้ก็เป็นเรื่องธรรมดา เมื่อครู่เหลือบมองแวบหนึ่งตอนอยู่ในห้องโถง หีบห่อเหล่านั้นคงถูกมัดติดสองข้างม้าโขยกเขยกมาตลอดทาง ลำบากเขาแล้วจริงๆ ถ้ารู้เช่นนี้คงมอบเงินให้เป็นรางวัลสักก้อนแล้ว…

ขณะที่โหยวเหมี่ยวกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พ่อบ้านก็แวะมาหา

“นายท่านเชิญคุณชายไปกินอาหารค่ำ” พ่อบ้านหลินเอ่ย

“ไม่ไป” โหยวเหมี่ยวตอบ “อาหารค่ำส่งมาที่ห้อง ข้าจะกินคนเดียว”

พ่อบ้านหลินกล่าวต่อ “นายท่านบอกว่าหีบที่ทางเมืองหลวงส่งมา…”

“แล้วแต่เขาจะจัดการ”

พ่อบ้านหลินจากไปแล้ว ไม่นานบ่าวรับใช้ก็เอาอาหารมาส่ง เมื่อโหยวเหมี่ยวกินเสร็จ ขณะกำลังขบคิดว่าจะตอบจดหมายจ้าวเฉาอย่างไร คิดไปคิดมาก็คิดว่าพรุ่งนี้ขอเงินตาแก่แล้วกลับเมืองหลวงเลย ไปพึ่งพาหลี่เหยียน อย่างน้อยก็ดีกว่าอัดอั้นตันใจอยู่ที่บ้าน

โหยวเต๋อชวน นางหวัง และโหยวฮั่นเกอนั่งกินข้าวด้วยกันในห้องโถง พ่อบ้านกลับมารายงานว่าคุณชายจะกินอาหารในห้อง นางหวังพูดชื่นชม พอเปิดหีบในห้องก็พบว่าเป็นขนจิ้งจอก ขนหมาป่า ยังมีเขากวาง อัณฑะเสือ กระดูกเสือ โหยวเต๋อชวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “กระต่ายป่าตากแห้งที่เป็นอาหารค่ำวันนี้ เลือกมาสักสองกล่องส่งไปให้เขาด้วย จัดให้เขาเหมือนกัน”

เทียบกับตอนโหยวเหมี่ยวทำการค้าที่เมืองเหยียนเปียนแล้ว ข้าวของในหีบมีจำนวนเพิ่มขึ้นอีกไม่น้อย เห็นได้ชัดว่าจ้าวเฉาพาคนไปจับกุมชาวต๋าต๋าพวกนั้น ริบข้าวของมาหมด และแบ่งส่งมาให้โหยวเหมี่ยวไม่น้อย ข้าวของอัดแน่นจนเต็มสองหีบใหญ่ ล้วนเป็นสินค้าขึ้นชื่อนอกด่าน นางหวังกล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านดูโสมคนนี่สิ ถ้าหาซื้อในอำเภอเพ่ยเสี้ยนต้องจ่ายเงินถึงสิบตำลึงเชียวนะ”

โหยวเต๋อชวนแค่นหัวเราะ “มันก็เงินของข้าไม่ใช่หรือ ใครตัดค่าใช้จ่าย…” ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็นึกได้ว่านางหวังยังไม่รู้เรื่องที่เขามอบเงินให้โหยวเหมี่ยวจึงหุบปากแล้วเอ่ยแค่ว่า “พวกเจ้าสองแม่ลูกชอบก็หยิบเอาไปใช้ ที่เหลือส่งคืนให้เขาไป”